Lamaga B.V., te Weert, voorheen V B.V., appellante,

gemachtigde: mr. C.M. van der Corput, advocaat te Veldhoven,

tegen

het Productschap Vee en Vlees, verweerder,

gemachtigde: mr. C.M. Bitter, advocaat te Den Haag.

1. De procedure

Op 28 en 29 juli 2003 heeft het College van appellante twee beroepschriften van 24 juli 2003 ontvangen, waarbij beroep wordt ingesteld tegen twee besluiten van verweerder van 27 juni 2003.

Bij deze besluiten heeft verweerder beslist op de bezwaren die appellante heeft gemaakt tegen besluiten tot intrekking en terugvordering van restituties, oplegging van een sanctie en vordering van wettelijke rente.

Op 23 januari 2004 heeft verweerder een verweerschrift ingediend.

Bij brieven van 19 december 2003 en 23 maart 2004 heeft verweerder stukken overgelegd.

Op 7 april 2004 heeft het onderzoek ter zitting plaatsgevonden, waarbij partijen hun standpunten bij monde van hun gemachtigde nader hebben toegelicht. De gemachtigde van appellante is bijgestaan door zijn kantoorgenoot mr. E. Hermsen en de gemachtigde van verweerder door mr. W.J.L. Verheul, werkzaam bij verweerder. Voor appellante is voorts verschenen V.

2. De grondslag van het geschil

2.1 Artikel 1 van Beschikking 96/239/EG van de Commissie van 27 maart 1996 luidde, voorzover van belang:

" In afwachting van een volledig onderzoek van de situatie en onverminderd de maatregelen die de Gemeenschap heeft vastgesteld ter bescherming tegen boviene spongiforme encefalopathie, zorgt het Verenigd Koninkrijk ervoor dat vanaf zijn grondgebied geen uitvoer naar de andere Lid-Staten en naar derde landen plaatsvindt van:

- levende runderen en sperma en embryo's daarvan,

- vlees van in het Verenigd Koninkrijk geslachte runderen,

- produkten van in het Verenigd Koninkrijk geslachte runderen, die in de voedselketen voor mens of dier

kunnen komen of bestemd zijn voor gebruik in de medische, de cosmetische of de farmaceutische sector,

- vlees- en beendermeel van zoogdieren.

(...)"

Artikel 11 van Verordening (EEG) nr. 3665/87 van de Commissie van 27 november 1987, zoals gewijzigd bij Verordening (EG) nr. 2945/94 van de Commissie van 2 december 1994 (hierna ook: de Verordening), luidde, voorzover van belang:

" 1. Wanneer wordt geconstateerd dat een exporteur een hogere uitvoerrestitutie heeft gevraagd dan de geldende, is de verschuldigde restitutie voor de betreffende uitvoer gelijk aan de geldende restitutie voor de werkelijke uitvoer, verminderd met een bedrag dat gelijk is aan:

a) de helft van het verschil tussen de gevraagde restitutie en de geldende restitutie voor het daadwerkelijk uitgevoerde produkt

b) het dubbele van het verschil tussen de gevraagde restitutie en de geldende restitutie, indien de exporteur opzettelijk onjuiste gegevens heeft verstrekt.

De onder a) bedoelde sanctie wordt niet toegepast:

- in geval van overmacht

(...)

3. Onverminderd de verplichting tot betaling van alle negatieve bedragen als bedoeld in lid 1, vierde alinea, is de begunstigde verplicht om, indien een restitutie ten onrechte is betaald, de ten onrechte ontvangen bedragen terug te betalen, waaronder begrepen de overeenkomstig lid 1, eerste alinea, geldende sanctiebedragen, vermeerderd met een rente over het tussen de betaling en de terugbetaling verstreken tijdvak. Indien evenwel:

a) de terugbetaling door een nog niet vrijgegeven zekerheid wordt gewaarborgd, geldt de verbeurte van de zekerheid overeenkomstig artikel 23, lid 1, of artikel 33, lid 1, als teruggave van de verschuldigde bedragen

b) de zekerheid reeds is vrijgegeven, betaalt de begunstigde het bedrag van de zekerheid die zou zijn verbeurd, vermeerderd met de rente over de periode vanaf het vrijgeven van de zekerheid tot en met de dag voorafgaande aan die van de betaling.

Artikel 8 van Verordening (EEG) nr. 729/70 van de Raad van 21 april 1970 luidde, voorzover van belang:

" 1. De Lid-Staten treffen, overeenkomstig de nationale wettelijke en bestuursrechtelijke bepalingen, de nodige maatregelen om:

- zich ervan te vergewissen dat de door het Fonds gefinancierde maatregelen daadwerkelijk en op

regelmatige wijze werden uitgevoerd;

- onregelmatigheden te voorkomen en te vervolgen,

- de ingevolge onregelmatigheden of nalatigheden verloren gegane bedragen terug te vorderen."

2.2 Op grond van de stukken en het onderzoek ter zitting zijn in deze zaak de volgende feiten en omstandigheden voor het College komen vast te staan.

- In de periode van 19 november 1996 tot en met 7 juli 1997 heeft appellante onder andere aangiften ten uitvoer gedaan van het product rundvlees, bevroren, zonder been, andere, delen zonder been, ieder deel afzonderlijk verpakt, met een gehalte aan mager rundvlees van 50% of meer, onder vermelding van het land van oorsprong België en met als land van bestemming Rusland, Hongarije en Polen.

- Door middel van de bij die aangiften gevoegde formulieren L(F) heeft appellante verweerder verzocht om restitutie bij uitvoer van deze zendingen.

- Verweerder heeft de voor deze zendingen van toepassing zijnde uitvoerrestituties uitbetaald.

- Medio 1997 heeft de Algemene Inspectiedienst van het toenmalige Ministerie van Landbouw, Natuurbeheer en Visserij (AID) bij appellante een onderzoek ingesteld onder meer naar de oorsprong van door appellante geëxporteerde rundvlees.

- Verweerder is bij rapport van 12 april 2000 van de AID op de hoogte gebracht van de bevindingen van het onderzoek.

- Bij besluit van 20 april 2000 heeft verweerder op grond van deze bevindingen voor de meeste van de hiervoor bedoelde zendingen de aan appellante verleende restituties ingetrokken en f 1.794.972,- (€ 814.522,78) teruggevorderd.

- Tegen dit besluit heeft appellante bij brief van 24 mei 2000 bezwaar gemaakt.

- In 2001 heeft verweerder van de AID nadere rapportages ontvangen, waaronder de ‘Memorie van toelichting deeldossier V’ van 10 juli 2001.

- Op 15 november 2001 is appellante over haar bezwaar gehoord.

- Bij besluit van 7 februari 2003 heeft verweerder voor nog vijf andere zendingen uit voormelde periode de aan appellante verleende restituties ingetrokken en

€ 112.087,92 teruggevorderd, over alle teruggevorderde restituties uit deze periode een sanctie van 200%, zijnde € 1.853.221,40, opgelegd en € 337.332,78 aan wettelijke rente gevorderd.

- Tegen laatstgenoemd besluit heeft appellante bij brief van 14 maart 2003 bezwaar gemaakt.

- Op 15 mei 2003 is appellante over haar bezwaar van 14 maart 2003 gehoord.

- Vervolgens heeft verweerder de bestreden besluiten genomen.

3. De bestreden besluiten

3.1 Het bestreden besluit met nr. 007755, waarbij op appellantes bezwaar tegen het besluit van 20 april 2000 is beslist, houdt onder meer het volgende in:

“ Inzake uw opmerking dat nu in de zaak ten gronde is beslist door het College van Beroep voor het bedrijfsleven, waarbij u verwijst naar de uitspraak van 28 april 1999 in de zaak met nummer AWB 98/1342, er sprake zou zijn van het ne bis in idem (c.q. lites finiri oportet-beginsel)-beginsel op grond waarvan het productschap dan ook niet wederom de restitutie hebben mogen terugvorderen, wordt opgemerkt, dat het hier niet om dezelfde zaak gaat. Het betrof in de zaak waarop genoemde uitspraak betrekking had andere aangiftes dan die in de onderhavige.

Daarbij zij opgemerkt dat de door u gerefereerde uitspraak tevens betrekking had op de beslissing op bezwaar van het productschap waarbij de afwijzing van uw verzoek een deel van de ten gunste van het productschap gestelde bankgarantie vrij te geven en restituties ter waarde van f 35.000,00 uit te betalen, is gehandhaafd.

De door u in de onderhavige bezwaarprocedure bestreden besluiten hebben betrekking op het intrekken en terugvorderen van ten onrechte uitgekeerde restituties. Aangezien het afwijzen van uw verzoek tot het vrijgeven van bankgaranties, en uit te betalen van de restituties, op een andere grondslag is gebaseerd dan het besluit tot intrekken en terugvorderen van reeds verstrekte subsidies, kan van het ne bis in idem (c.q. lites finiri oportet-beginsel) op grond waarvan het productschap dan ook niet de onderhavige restituties zou hebben mogen terugvorderen geen sprake zijn.

(…)

Inzake uw opmerking dat het productschap geen nader bewijs heeft ingediend dat naar mening van het College, blijkens de uitspraak van 28 april 1999 geen aanknopingspunten biedt om aan te nemen dat het rundvlees dat deel uitmaakt van de export naar Rusland afkomstig zou zijn uit het Verenigd Koninkrijk (VK), merkt het productschap op dat deze uitspraak betrekking had op het bewijsmateriaal dat aan de vernietigde beslissing van 1 december 1998 ten grondslag lag. De onderhavige beschikking berust evenwel op meer omvattende grondslag en in de overweging in de beslissing op bezwaar wordt acht geslagen op deze thans bekende feiten en omstandigheden. Na voornoemde uitspraak zijn de volgende bewijzen ontvangen door het productschap.

1. Het rapport van de AID van 13 april 2000

2. De aanvullende rapportage van 8 juni 2001

3. De Memorie van Toelichting (MvT) inzake het deeldossier V van 8 oktober 2001

4. Inclusief algemeen overzichtsprocesverbaal

(…)

Inzake uw opmerkingen betreffende de mededeling van DAFF dat de getoonde Ierse gezondheidscertificaten falsificaties betroffen, hetgeen voor V niet te controleren zou zijn, merkt het productschap op dat volgens de uitspraak van het Hof nummer C-210/00 van 11 juli 2001 kortweg gezegd de exporteur als laatste in de keten verantwoordelijk is voor het geheel van het traject. Dit geldt mede in het geval indien er sprake is van falsificaties welke al dan niet door de exporteur kunnen worden ontdekt.

3.2 Het bestreden besluit met nr. 007754, waarbij op appellantes bezwaar tegen het besluit van

7 februari 2003 is beslist, houdt onder meer het volgende in:

“ (…)

4. Het standpunt van appellante

Appellante heeft ter ondersteuning van het beroep - samengevat - het volgende tegen de bestreden besluiten aangevoerd.

4.1 De besluiten dienen reeds op grond van de volgende formele gebreken te worden vernietigd.

- De bij besluit van 7 februari 2003 opgelegde sanctie kan niet juist zijn. Bij het sanctiebedrag is immers het reeds bij besluit van 20 april 2000 teruggevorderde bedrag opgeteld. Dit betekent dus een dubbele terugvordering. Hierbij is vervolgens de wettelijke rente opgeteld zonder dat hiervoor een rechtsgrondslag is. Bovendien is een bedrag van

€ 112.088,-- meegenomen.

- Niet duidelijk is wat de hoogte van de rentevoet is.

- Het primaire besluit van 7 februari 2003 noemt een onjuiste wettelijke grondslag. Het besluit had moeten worden gebaseerd op artikel 11 van Verordening (EG) nr. 2945/94. Het gebrek klemt te meer, nu ook uit het bestreden besluit met nr. 007754 niet blijkt welke verordening wordt bedoeld. Op deze wijze is voor appellante niet kenbaar wat de grondslag van de sanctie is.

- In het bestreden besluit met nr. 007755 heeft verweerder het bezwaar ongegrond verklaard en het besluit van 20 april 2000 én van 7 februari 2003 gehandhaafd. De verwijzing naar het besluit van 7 februari 2003 is onbegrijpelijk, omdat dit besluit in de onderhavige bezwaarprocedure niet aan de orde is.

4.2 Hoewel door partijen uitvoerige processtukken zijn geproduceerd, ontbreken vele stukken, zoals de processen-verbaal die in Engeland, Ierland en België moeten zijn opgemaakt. Het ontbreken hiervan vormt een belangrijke aanwijzing dat uit de aanwezige stukken onvoldoende is vast te stellen dat door appellante Brits rundvlees is ingevoerd. De bewijslast ter zake ligt bij verweerder. Verweerder zal ten aanzien van alle individuele transporten moeten bewijzen dat in casu Brits vlees werd ingevoerd en dat appellante van al die leveranties heeft geweten en dus opzettelijk het verbod van invoer heeft genegeerd. Verweerder heeft geen zelfstandig onderzoek naar de gebeurtenissen verricht, maar is afgegaan op het onvolledige proces-verbaal van de AID op basis waarvan de officier van justitie het niet heeft aangedurfd een strafrechtelijke vervolging in te stellen. Verweerder heeft op grond van de beschikbare stukken niet aannemelijk gemaakt dat appellante van D’Arcy Foods Brits rundvlees heeft gekocht, laat staan onomstotelijk aangetoond dat er bij appellante sprake was van opzet.

Het lijkt er, gelet op de valse CMR’s en gezondheidscertificaten en op de weigering om aan het onderzoek mee te werken, inderdaad op dat E van D’Arcy Foods heeft gefraudeerd. Hieruit is echter niet af te leiden dat appellante heeft gefraudeerd en Brits vlees zou hebben ingevoerd. Het staat niet vast dat E niet ook Iers vlees zonder administratie heeft doorverkocht en dat er niet nog andere handelaren zijn geweest die vlees aan E hebben geleverd. Uit de valse CMR’s kan evenmin worden afgeleid dat het om Brits vlees ging. Dat een lage prijs is betaald en het daarom Brits vlees moet zijn geweest, is een conclusie die appellante bestrijdt. De conclusie is gebaseerd op een bepaalde verklaring van B, maar uit een andere verklaring van hem blijkt dat tussen hem en C nooit uitdrukkelijk aan de orde is geweest waarom de prijs zo laag was.

4.3 Ook uit de geciteerde verklaringen van de medewerkers van appellante blijkt niet dat wie dan ook bij appellantes bedrijf, ook B niet, wist dat sprake was van Brits vlees. B zegt het te vermoeden, maar hardop zeggen doet hij het in feite niet. Kennelijk is B onder druk gezet door justitie om te verklaren zoals hij heeft verklaard doch ook B heeft nimmer enig stukje Engels vlees gezien.

Er zijn slechts drie partijen onderzocht waarvan men vermoedt dat er sprake is geweest van in- en uitvoer van Brits vlees. Zou er al Brits vlees zijn in- en uitgevoerd, quod non, dan is er bij appellante geen sprake van wetenschap en opzet.

4.4 Verweerder beroept zich met name op verklaringen van B.

B heeft eerst verklaard niet op de hoogte te zijn geweest van onregelmatigheden bij D’Arcy Foods en later wel. Hij is aldus een onbetrouwbare getuige aan wiens verklaring geen waarde kan en mag worden gehecht. Voorts is uit de verklaringen betreffende het gesprek tussen B en E op 17 januari 1997 het woord Engels niet aan de orde gekomen, zodat er maar één conclusie is gerechtvaardigd: dat B nimmer het idee heeft gehad dat Engels vlees werd in- en uitgevoerd. Hetgeen E aan B zou hebben verteld over prijzen per kg en dat voor f 3,75 per kg vlees uit Noord-Ierland zou kunnen worden geleverd, is niet consistent. De verklaring van B dat binnen appellantes bedrijf volgens hem bij V, C, F, G, H en hemzelf bekend was dat het om Engels vlees ging, is door geen van de ondervraagden bevestigd. De door B afgelegde verklaring is dus in strijd met de feiten en staat op zichzelf en is onbetrouwbaar. B was ook overspannen in die periode.

4.5 Door verweerder is veel ophef gemaakt over het feit dat C telefoongesprekken voerde op het adres van I. Uit de afgeluisterde telefoongesprekken valt niet af te leiden dat appellante zou hebben gehandeld in Engels vlees.

4.6 Appellante wist noch kon weten dat CMR’s, gezondheidsverklaringen e.d. vals waren. Bovendien kan uit de conclusie dat het om valse bescheiden gaat niet de conclusie worden getrokken dat er sprake was van Brits rundvlees.

4.7 Andere bewijsmiddelen zijn er evenmin. Het enkele feit dat er stroomschema’s zijn opgemaakt, wil nog niet zeggen dat de in- en uitvoer daadwerkelijk volgens dit schema is geschied en evenmin dat het om Engels vlees zou gaan. Bij E is niets aangetroffen. De schema’s zijn enkel gebaseerd op administratie van derden. De ware toedracht van de feiten is niet meer te achterhalen.

4.8 Appellante blijft erbij dat zij volkomen te goeder trouw is en aldus van haar niet kan worden verlangd dat zij restituties wederom terugbetaalt. Verweerder zou de restitutie moeten teughalen bij degene die onrechtmatig heeft gehandeld, in dit geval E indien vast zou komen te staan dat hij Brits vlees heeft doen uitvoeren. Er is geen sprake van een normaal bedrijfsrisico bij een dusdanig ingewikkelde fraude.

4.9 Appellante handhaaft haar standpunt dat niet wederom deze zaak ter discussie kan worden gesteld bij het College en dat het beginsel van ne bis in idem en van lites finiri oportet wel degelijk van toepassing is. Formeel betrof de zaak AWB 98/1342 een andere kwestie, materieel is het exact dezelfde kwestie.

5. De beoordeling van het geschil

5.1 Het College oordeelt eerst over appellantes grief dat de verwijzing naar het besluit van

7 februari 2003 in het bestreden besluit met nr. 007755 onbegrijpelijk is, omdat het besluit van 7 februari 2003 in die bezwaarprocedure niet aan de orde is.

Het bestreden besluit met nr. 007755 betreft de beslissing op het bezwaar van 24 mei 2000 tegen het besluit van 20 april 2000 tot intrekking en terugvordering van verleende restitutie ad f 1.794.972,- (€ 814.522,78).

Het bestreden besluit met nr. 007754 betreft de beslissing op het bezwaar van 14 maart 2003 tegen het besluit van 7 februari 2003 tot aanvullende intrekking en terugvordering van € 112.087,92, oplegging van een sanctie van € 1.853.221,40 en vordering van wettelijke rente van € 337.332,78.

In het bestreden besluit met nr. 007754 (p. 3) heeft verweerder aangegeven dat appellantes bezwaar van 14 maart 2003 zich enerzijds richt tegen de aanvullende terugvordering en anderzijds tegen de oplegging van de sanctie. Hierop volgend heeft verweerder aangegeven dat voor wat betreft de argumenten tegen de aanvullende intrekking en terugvordering zij verwezen naar het bestreden besluit met nr. 007755. Dit verklaart de conclusie in het bestreden besluit met nr. 007755 dat niet alleen het besluit van 20 april 2000 maar ook het besluit van 7 februari 2003 wordt gehandhaafd. Van een onbegrijpelijke verwijzing is, anders dan appellante meent, aldus geen sprake. Ook overigens vermag het College niet in te zien dat appellante door bedoelde verwijzing in haar belangen is geschaad.

Appellantes grief dat er bij het besluit van 7 februari 2003 van een dubbele terugvordering sprake is, kan het College niet onderschrijven. Blijkens bijlage III bij het besluit van

7 februari 2003 bedraagt de ingetrokken en teruggevorderde restitutie in totaal

€ 926.610,70. Van dit bedrag is € 814.522,78 reeds bij besluit van 20 april 2000 teruggevorderd en is het resterende deel, € 112.087,92 aanvullend teruggevorderd bij besluit van 7 februari 2003.

Bij besluit van 7 februari 2003 is voorts met toepassing van artikel 11 van de Verordening over het totale teruggevorderde bedrag een sanctie van 200%, zijnde € 1.853.221,40, opgelegd en is met toepassing van het derde lid van artikel 11 een bedrag van € 337.332,78 aan wettelijke rente gevorderd. Ingevolge dit derde lid wordt de toe te passen rentevoet vastgesteld overeenkomstig het nationaal recht, met dien verstande dat de rentevoet niet lager mag zijn dan die welke wordt toegepast voor terugvorderingen van bedragen in het kader van nationale regelingen. Appellante moet worden toegegeven dat verweerder in het besluit van 7 februari 2003 geen inzicht heeft gegeven in de wijze waarop het bedrag aan wettelijke rente is berekend. Het feit dat dit gebrek niet in het bestreden besluit met nr. 007754 is hersteld, kan evenwel niet tot vernietiging van dit bestreden besluit leiden, nu appellante, zoals ook in dit bestreden besluit is overwogen, in bezwaar geen grieven tegen de gevorderde wettelijke rente heeft aangevoerd.

5.2 De onder 4.9 van deze uitspraak opgenomen grief van appellante dat deze zaak niet opnieuw aan de orde kan worden gesteld in verband met het beginsel van ne bis in idem en van lites finiri oportet, kan reeds niet slagen, nu zaak AWB 98/1342, zoals door verweerder in het bestreden besluit met nr. 007755 terecht en op goede gronden is overwogen, niet dezelfde zaak betreft als onderhavige zaken.

5.3 Het College stelt vast - en tussen partijen is ook niet in geschil - dat in de periode waarover de aan appellante verleende restituties zijn ingetrokken en teruggevorderd, voor de export van Brits rundvlees geen recht op restitutie bestond.

5.4 Partijen verschillen van mening over de vraag óf de onderhavige zendingen rundvlees, ten aanzien waarvan de verleende restituties zijn teruggevorderd, rundvlees van Britse oorsprong betrof.

Hetgeen appellante ter zake heeft aangevoerd, leidt het College niet tot een ander oordeel.

Dat, zoals appellante heeft gesteld, ook thans nog veel stukken ontbreken, zoals de processen-verbaal uit Engeland, Ierland en België, brengt niet mee dat de vele wel beschikbare stukken niet de conclusie rechtvaardigen dat aannemelijk is dat het om Brits rundvlees ging.

Appellantes beroep op de uitspraak van het College van 28 april 1999 (AWB 98/1342) slaagt evenmin. Het College heeft in die uitspraak geoordeeld dat het bestreden besluit niet op een voldoende draagkrachtige motivering berust. Dat dit oordeel ook ten aanzien van de thans bestreden besluiten onverminderd zou gelden, kan niet worden onderschreven. Verweerder heeft immers, zoals uit het bestreden besluit met nr. 007755 blijkt, de thans bestreden besluiten op wezenlijk meer gegevens gebaseerd dan het geval was bij het besluit dat in zaak AWB 98/1342 voorlag. Ook overigens is door partijen in onderhavige beroepsprocedures veel aanvullende informatie overgelegd, waaronder veertien ordners met processen-verbaal en bijbehorende onderliggende stukken.

Het kleine verschil tussen de geconstateerde totale hoeveelheid door D’Arcy Foods aangekocht en verkocht rundvlees - het verschil bedraagt minder dan een procent - kan niet tot de conclusie leiden dat het hier om verschillend vlees zou gaan. Gegevens die tot een andere conclusie leiden, ontbreken in het geheel. Het feit dat in het proces-verbaal met

nr. A/1OPV op p. 9 is gesteld dat van de derde handelaar, UMC, bekend is dat bij UMC hetzelfde is gebeurd als bij de beschreven handelaren en dat de vierde handelaar, J, geen verklaring wenste af te leggen, is onvoldoende reden om aan de geconstateerde verkopen van deze handelaren aan D’Arcy Foods te twijfelen. Op basis van p. 15 van hetzelfde proces-verbaal (paragraaf 6.16 en 6.17) en de daaraan ten grondslag liggende stukken kunnen deze verkopen immers wel worden afgeleid.

Dat, zoals appellante voorts heeft aangevoerd, uit de omstandigheid dat in Boulogne een van D’Arcy Foods afkomstige partij rundvlees met een Engels vleeskeuringsstempel in beslag is genomen, niet kan worden afgeleid dat appellante Brits vlees heeft ingevoerd, is op zich juist. Dit laat evenwel onverlet dat er, zoals hiervoor is overwogen, andere beschikbare gegevens zijn op grond waarvan wel aannemelijk is dat het door appellante van D’Arcy Foods gekocht vlees Brits rundvlees betrof.

Dat het er volgens appellante op lijkt dat E van D’Arcy Foods inderdaad heeft gefraudeerd, dat de CMR’s vals waren en dat de prijs van het vlees laag was, is op zich evenmin voldoende om aan te nemen dat het om Brits vlees ging, maar is, anders dan appellante meent, volledig in overeenstemming met de Britse oorsprong en verkoop door D’Arcy Foods aan appellante van het in geding zijnde rundvlees.

5.5 Vervolgens dient te vraag te worden beantwoord of appellante opzettelijk onjuiste gegevens heeft verstrekt als bedoeld in artikel 11, eerste lid, onder b, van de Verordening door op de aangiften ten uitvoer als land van oorsprong van het vlees België in plaats van het Verenigd Koninkrijk te vermelden.

Het College beantwoordt deze vraag bevestigend voorzover het de zendingen betreft waarvoor appellante op en na 17 januari 1997 aangifte ten uitvoer heeft gedaan. Hiertoe wordt als volgt overwogen.

Blijkens de verklaringen van B, neergelegd in de ambtsedig opgemaakte en door hem ondertekende proces-verbalen (V02/03 e.v.), wist B in ieder geval op 17 januari 1997 dat het door E aangeboden en later ook verhandelde goedkope vlees van Britse oorsprong was. Appellantes grief dat B dit enkel vermoedde en het niet hardop heeft gezegd, mist feitelijke grondslag. Zo heeft B op 29 september 2000 (V02/03) verklaard dat E zei dat het goedkope vlees van de andere kant van de grens vandaan kwam, hetgeen betekende niet uit de Ierse Republiek, doch uit Noord-Ierland. Op 30 september 2000 (V02/05) heeft B verklaard dat gezien de prijsstelling en dergelijke duidelijk was voor hem dat binnen V algemeen bekend was dat de als Ierse gekochte kappa’s van elders kwamen. Diezelfde dag (V02/06) heeft hij over de door hem geschreven notities “kappa’s ex Ireland 4,70” en “kappa’s ander” verklaard dat uit de uitlatingen van E voor hem duidelijk was dat deze “kappa’s ander” van de Noord-Ierse zijde van de grens kwamen. Dat B, zoals appellante verder heeft aangevoerd, nimmer enig stukje vlees heeft gezien, betekent niet dat B niet wist dat hij voor appellante vanaf 17 januari 1997 van D’Arcy Foods Brits rundvlees kocht. Anders dan appellante ziet het College niet dat B een onbetrouwbare getuige zou zijn. Weliswaar heeft B aanvankelijk op 28 september 2000 (V02/01 en V02/02) verklaard dat het om Iers vlees ging, maar nadat hij op 29 september 2000 (V02/03) werd geconfronteerd met notities van hem uit een schrift met bezoekverslagen heeft hij vervolgens, eerst schriftelijk en later mondeling, consistente verklaringen afgelegd over zijn wetenschap over de Britse oorsprong van het vlees. Dat B verklaring, dat binnen appellantes bedrijf volgens hem bij V, C, F, G, H en hemzelf bekend was dat het om Engels vlees ging, door geen van de ondervraagden is bevestigd, doet niet af aan de wetenschap bij B zelf. De enkele niet onderbouwde stelling dat B overspannen was in die periode en door justitie kennelijk onder druk is gezet om te verklaren zoals hij heeft gedaan, kan er evenmin toe leiden dat de verklaringen van B onbetrouwbaar zijn.

Nu B met ingang van januari 1997 als werknemer binnen het bedrijf van appellante verantwoordelijk was voor de inkoop van rundvlees en daarbij van V de vrije hand had zij het dat deze over grote partijen geraadpleegd wilde worden, heeft verweerder B wetenschap over de Britse oorspong van het rundvlees en het opzettelijk verstrekken van onjuiste gegevens als bedoeld in artikel 11, eerste lid, onder b, van de Verordening terecht aan appellante als rechtspersoon toegerekend.

5.6 De onder 4.8 van deze uitspraak weergegeven grief dat appellante volkomen te goeder trouw is en niet van haar kan worden verlangd dat zij als gevolg van onrechtmatig handelen door E restituties terugbetaalt, komt neer op een beroep op overmacht. Ingevolge artikel 11, eerste lid, derde alinea, eerste streepje, van de Verordening wordt de onder a bedoelde sanctie niet toegepast in geval van overmacht. In het arrest van het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen van 11 juli 2001 in de zaak Käserei Champignon Hofmeister Gmbh & Co. Kg tegen het Hauptzollamt Hamburg-Jonas

(C-210/00) heeft het Hof, voorzover hier van belang, er aan herinnerd dat inzake landbouwverordeningen het begrip overmacht aldus moet worden uitgelegd dat het inhoudt dat zich abnormale en onvoorzienbare omstandigheden hebben voorgedaan, die vreemd zijn aan degene die zich erop beroept, en waarvan de gevolgen in weerwil van alle mogelijke voorzorgen niet hadden kunnen worden vermeden (r.o. 79) en voor recht verklaard dat het onrechtmatig handelen van een medecontractant tot de normale handelsrisico’s behoort en niet als een onvoorzienbare omstandigheid kan worden aangemerkt. Nu het onrechtmatig handelen van E noch B aan appellante toe te rekenen wetenschap over de Britse oorsprong van het rundvlees kan worden aangemerkt als een onvoorzienbare omstandigheid die vreemd is aan degene die zich erop beroept, kan appellantes beroep op overmacht niet slagen.

5.7 Het voorgaande leidt het College tot de volgende conclusie.

Het beroep met nr. AWB 03/854 tegen het bestreden besluit met nr. 007755 dient ongegrond te worden verklaard.

Het beroep met nr. AWB 03/852 tegen het bestreden besluit met nr. 007754 dient gegrond te worden verklaard en dit besluit dient te worden vernietigd voorzover ten aanzien van de zendingen waarvoor vóór 17 januari 1997 een aangifte ten uitvoer is gedaan de opgelegde sanctie hoger is dan de ingevolge artikel 11, eerste lid, onder a, van de Verordening toepasselijke sanctie.

Het College acht ten slotte termen aanwezig voor een proceskostenveroordeling met toepassing van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht (1 punt voor het beroepschrift in de zaak met nr. AWB 03/852 en 1 punt voor het verschijnen ter zitting; wegingsfactor 1 voor het gewicht van de zaak).

- verklaart het beroep met nr. AWB 03/854 ongegrond;

- verklaart het beroep met nr. AWB 03/852 gegrond en vernietigt het bestreden besluit met nr. 007754 voorzover ten aanzien

van de zendingen waarvoor vóór 17 januari 1997 een aangifte ten uitvoer is gedaan de opgelegde sanctie hoger is dan de

ingevolge artikel 11, eerste lid, onder a, van de Verordening toepasselijke sanctie;

- draagt verweerder op een nieuwe beslissing op het bezwaar van 7 februari 2003 te nemen met inachtneming van hetgeen

in deze uitspraak is overwogen;

- veroordeelt verweerder in de proceskosten van appellante tot een bedrag van € 644,--

(zegge: zeshonderdvierenveertig euro);

- bepaalt dat verweerder aan appellante het voor het beroep met nr. AWB 03/852 betaalde griffierecht ten bedrage

van € 232,-- (zegge: tweehondertweeëndertig euro) vergoedt.