4.1

Appellante heeft gesteld dat de Wvgm in strijd is met artikel 1 van het Eerste Protocol bij het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EP) omdat de beperkte overdraagbaarheid een ontoelaatbare inbreuk vormt op haar eigendomsrecht. Nu appellante een maatschap is, wordt zij door deze beperking onevenredig getroffen en wordt het bedrijf onverkoopbaar. De Wvgm was niet voorzienbaar en is ook in strijd met het rechtszekerheidsbeginsel. Bovendien ziet verweerder er bij de beschrijving van de doelstelling van de Mvgm aan voorbij dat de overige mestregelgeving reeds regulerend werkt. Appellante heeft fors geïnvesteerd en mocht erop vertrouwen dat het opgebouwde bedrijf een financiële waarde vertegenwoordigt die te gelde kan worden gemaakt bij het staken daarvan. Ten onrechte is niet in een schadevergoedingsregeling voorzien.

4.2

De door appellante in haar beroepsgronden opgeworpen rechtsvragen heeft het College bij uitspraak van 15 juni 2016 (ECLI:NL:CBB:2016:150) beantwoord. Uit rechtsoverweging 5.1 van deze uitspraak volgt dat het beroep op het rechtszekerheidsbeginsel niet slaagt. Het College heeft de vraag of de in de Wvgm voorziene maatregelen in zijn algemeenheid voldoen aan de in het kader van artikel 1 van het EP te stellen eisen van proportionaliteit, bevestigend beantwoord (rechtsoverweging 5.5.3). Het College heeft in haar uitspraak van 15 juni 2016 vervolgens beoordeeld of sprake is van een individuele buitensporige last (overwegingen 5.6.1 tot en met 5.6.3). Het College heeft overwogen dat appellanten, naar het College begrijpt, in de kern wensen, ieder wegens eigen omstandigheden, dat verweerder in hun geval, bij de vaststelling van de MVFR ter compensatie van een op hen rustende individuele, buitensporige last afwijkt van de verplichtingen op grond van de Msw. De verzoeken van appellanten kunnen worden aangemerkt als verzoeken aan verweerder om gebruik te maken van de bevoegdheid op grond van artikel 38, tweede lid, van de Msw om ontheffing te verlenen van de verplichtingen op grond van de Msw. Naar het oordeel van het College is verweerder niet kenbaar ingegaan op de individuele omstandigheden van appellanten. Door dat niet te doen heeft verweerder de desbetreffende besluiten niet voldoende zorgvuldig voorbereid en gemotiveerd (rechtsoverweging 5.6.3 van voornoemde uitspraak).

4.3

Het College stelt vast dat appellante haar individuele omstandigheden heeft toegelicht. Verweerder is op deze omstandigheden in het bestreden besluit niet ingegaan. Uit de uitspraak van het College van 15 juni 2015 volgt dat verweerder het bestreden besluit niet voldoende zorgvuldig heeft voorbereid en gemotiveerd.

5. Het vorenstaande leidt tot de slotsom dat voortzetting van het onderzoek niet nodig is. Het beroep is kennelijk gegrond. Het College zal het bestreden besluit vernietigen wegens strijd met de artikelen 3:2, en 7:12, eerste lid, van de Awb. Het College kan bij gebreke aan voldoende feitelijke informatie en gelet op de nodige nadere beoordeling door verweerder van de door appellante nog te verstrekken informatie in het licht van de inmiddels in werking getreden regelgeving op grond van de Wvgm, in deze zaak niet tot finale geschilbeslechting overgaan. Verweerder zal worden opgedragen een nieuw besluit te nemen met inachtneming van deze uitspraak. Verweerder dient bij het nemen van het nieuwe besluit hetgeen is overwogen in 5.7 en 5.8 van de uitspraak van het College van 15 juni 2016 in acht te nemen. Het College zal voor het nemen van een nieuw besluit een termijn stellen van twaalf weken na verzending van deze uitspraak.

6. Het College veroordeelt verweerder in de door appellante gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt het College op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 496,- (1 punt voor het indienen van het beroepschrift met een waarde per punt van € 496,- en een wegingsfactor 1).