4.1

Appellante heeft gesteld dat de Wvgm in strijd is met het rechtszekerheidsbeginsel en met artikel 1 van het Eerste Protocol bij het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EP). Zij heeft aangevoerd dat de Wvgm ten onrechte terugwerkende kracht heeft, er geen knelgevallenregeling is of een schadevergoedingsregeling, de keuze van het referentiejaar niet deugdelijk is, dat ten onrechte forfaitaire waarden van 2015 worden gehanteerd, dat ten onrechte grond die in tijdelijk gebruik is wordt meegeteld en dat de mogelijkheid van overdracht van de MVFR te beperkt is. Er is bij de vaststelling van de MVFR ook onvoldoende rekening gehouden met haar individuele omstandigheden, waardoor sprake is van een buitensporige last. In dat verband heeft zij erop gewezen dat zij bezig is het bedrijf uit te breiden om het toekomstperspectief voor de bedrijfsopvolger te behouden. In 2012 is gestart met de bouw. De uitbreiding was voor 2013 gerealiseerd, maar de veebezetting was in het referentiejaar nog niet op het gewenste niveau. Ter voorkoming van ziekte-insleep wil appellante de uitbreiding via eigen aanwas realiseren.

4.2

De door appellante in haar beroepsgronden opgeworpen rechtsvragen heeft het College bij uitspraak van 15 juni 2016 (ECLI:NL:CBB:2016:150) beantwoord. Uit rechtsoverweging 5.1 van deze uitspraak volgt dat het beroep op het rechtszekerheidsbeginsel niet slaagt. Het College heeft de vraag of de in de Wvgm voorziene maatregelen in zijn algemeenheid voldoen aan de in het kader van artikel 1 van het EP te stellen eisen van proportionaliteit, bevestigend beantwoord (rechtsoverweging 5.5.3). Het College heeft vervolgens beoordeeld of sprake is van een individuele buitensporige last (overwegingen 5.6.1 tot en met 5.6.3). Het College heeft overwogen dat appellanten, naar het College begrijpt, in de kern wensen, ieder wegens eigen omstandigheden, dat verweerder in hun geval, bij de vaststelling van de MVFR ter compensatie van een op hen rustende individuele, buitensporige last afwijkt van de verplichtingen op grond van de Msw. De verzoeken van appellanten kunnen worden aangemerkt als verzoeken aan verweerder om gebruik te maken van de bevoegdheid op grond van artikel 38, tweede lid, van de Msw om ontheffing te verlenen van de verplichtingen op grond van de Msw. Naar het oordeel van het College is verweerder niet kenbaar ingegaan op de individuele omstandigheden van appellanten. Door dat niet te doen heeft verweerder de desbetreffende besluiten niet voldoende zorgvuldig voorbereid en gemotiveerd (rechtsoverweging 5.6.3 van voornoemde uitspraak).

4.3

Het College stelt vast dat appellante haar individuele omstandigheden heeft toegelicht. Verweerder is in het bestreden besluit op deze omstandigheden niet ingegaan. Uit de uitspraak van het College van 15 juni 2015 volgt dat verweerder het bestreden besluit niet voldoende zorgvuldig heeft voorbereid en gemotiveerd.

5. Het vorenstaande leidt tot de slotsom dat voortzetting van het onderzoek niet nodig is. Het beroep is kennelijk gegrond. Het College zal het bestreden besluit vernietigen wegens strijd met de artikelen 3:2 en 7:12, eerste lid, van de Awb. Het College kan bij gebreke aan voldoende feitelijke informatie en gelet op de nodige nadere beoordeling door verweerder van de door appellante nog te verstrekken informatie in het licht van de inmiddels in werking getreden regelgeving op grond van de Wvgm, in deze zaak niet tot finale geschilbeslechting overgaan. Verweerder zal worden opgedragen een nieuw besluit te nemen met inachtneming van deze uitspraak. Verweerder dient bij het nemen van het nieuw besluit hetgeen is overwogen in 5.7 en 5.8 van de uitspraak van het College van 15 juni 2016 in acht te nemen. Het College zal voor het nemen van het nieuwe besluit een termijn stellen van twaalf weken na verzending van deze uitspraak.

6. Het College veroordeelt verweerder in de door appellante gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt het College op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 496,- (1 punt voor het indienen van het beroepschrift met een waarde per punt van € 496,- en een wegingsfactor 1)