3.1

Het College stelt allereerst vast dat – anders dan appellant meent – het bestreden besluit is gebaseerd op artikel 10, eerste lid, aanhef en onder d, van de Regeling, en niet op het bepaalde onder b (intrekking indien niet langer wordt voldaan aan de eisen op grond waarvan de chauffeurskaart werd verstrekt). Het College ziet daarom aanleiding om het betoog van appellant te bespreken in het licht van het bepaalde onder d.

3.2

Volgens vaste jurisprudentie kan aan een algemeen verbindend voorschrift slechts verbindende kracht worden ontzegd indien de door de betrokken regelgever gemaakte keuzen strijdig moeten worden geacht met een hogere – algemeen verbindende – regeling, dan wel indien met inachtneming van de beoordelingsvrijheid van de regelgever, en derhalve met terughoudendheid toetsend, geoordeeld moet worden dat het voorschrift een toetsing aan algemene rechtsbeginselen niet kan doorstaan.

3.3

Geen van deze omstandigheden doet zich hier voor. De enkele, door appellant aangevoerde, omstandigheid dat verweerder zich bij het nemen van het besluit tot intrekking van de chauffeurskaart baseert op de beslissing van een ander bestuursorgaan over afgifte van een VOG en die beslissing in wezen doorslaggevend is voor de beslechting van het onderhavige geschil dwingt niet tot het aannemen van onverbindendheid. Bovendien staan tegen de weigering door het andere bestuursorgaan een VOG af te geven, rechtsmiddelen open die appellant overigens ook heeft benut.

4. Appellant heeft in beroep verder naar voren gebracht dat hij een onredelijk korte termijn heeft gekregen om een nieuwe VOG over te leggen. Het College stelt vast dat appellant vanaf de ontvangst van de brief van verweerder van 25 oktober 2013 feitelijk tot twee weken na 14 maart 2014 de tijd heeft gehad om een VOG te overleggen. Wat er ook van de argumenten van appellant zij, vastgesteld moet worden dat dit geen onredelijk korte termijn is. Overigens heeft appellant ook daarna geen VOG overgelegd. Het College heeft in het dossier en het verhandelde ter zitting geen aanwijzingen gevonden dat verweerder doelbewust de procedure heeft gerekt om te kunnen beslissen op grond van de gewijzigde bepaling van artikel 10, eerste lid, aanhef en onder d, van de Regeling.

5. Voor zover appellant de reden heeft betwist die volgens hem ten grondslag is gelegd aan de weigering om een VOG af te geven, stelt het College vast dat dit niet in deze procedure aan de orde kan komen, maar in de procedure over de weigering van de VOG.

6. Tot slot heeft appellant in beroep aangevoerd dat verweerder in de bezwaarprocedure ten onrechte een hoorzitting achterwege heeft gelaten. Voordat een bestuursorgaan op het bezwaar beslist, stelt het belanghebbenden in de gelegenheid te worden gehoord, zo is bepaald in artikel 7:2, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). Van het horen van een belanghebbende kan worden afgezien indien het bezwaar kennelijk ongegrond is, zo is bepaald in artikel 7:3, aanhef en onder b, van de Awb. Tussen partijen staat vast dat appellant niet binnen de hem gestelde termijnen een VOG heeft overgelegd. Op grond van artikel 10, eerste lid, aanhef en onder d, van de Regeling was verweerder gehouden om de chauffeurspas van appellant in te trekken. Gelet hierop heeft verweerder zich naar het oordeel van het College terecht op het standpunt gesteld dat redelijkerwijs geen twijfel mogelijk was dat de bezwaren niet konden leiden tot een ander besluit. Verweerder mocht daarom op grond van artikel 7:3, aanhef en onder a, van de Awb van horen afzien.

7. Het beroep is ongegrond. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.