1.1

Voor een uitgebreide weergave van het verloop van de procedure en de in dit geding van belang zijnde feiten en omstandigheden, voor zover niet bestreden, wordt verwezen naar de inhoud van de bestreden uitspraak van de accountantskamer, die als hier ingelast wordt beschouwd. Het College volstaat met het volgende.

1.2

Betrokkenen hebben jarenlang samenstellingswerkzaamheden voor appellanten verricht. Bij de jaarrekeningen 2007, 2009 en 2010 heeft betrokkene sub 1 op respectievelijk 10 juli 2008, 23 april 2010 en 31 maart 2011 een samenstellingsverklaring afgegeven. Bij de jaarrekening 2008 heeft betrokkene sub 2 op 24 september 2009 een samenstellingsverklaring afgegeven.

1.3

In september 2013 heeft [naam 6] via [naam 8] B.V. de aandelen in appellante sub 2 en daarmee in appellante sub 1 verworven.

1.4

Op 3 december 2015 zijn appellanten in staat van faillissement verklaard.

2.1

2.2

Bij de bestreden uitspraak heeft de accountantskamer, gelet op de in artikel 22, eerste lid, van de Wet tuchtrechtspraak accountants (Wtra) neergelegde zes- en driejaarstermijn, de klacht in alle onderdelen niet-ontvankelijk verklaard.

5.1

Het College stelt voorop dat ingevolge artikel 22, eerste lid, van de Wtra, zoals deze bepaling thans luidt, een ieder bij een vermoeden van handelen of nalaten (a) als bedoeld in artikel 31, eerste lid, van de Wet toezicht accountantsorganisaties door een externe accountant als bedoeld in artikel 1, eerste lid, onderdeel e, van die wet, of (b) als bedoeld in artikel 42, eerste lid, van de Wet op het accountantsberoep door een accountant, binnen drie jaar nadat de klager heeft geconstateerd of redelijkerwijs heeft kunnen constateren dat het handelen of nalaten in strijd is met het bij of krachtens de Wet toezicht accountantsorganisaties of de Wet op het accountantsberoep bepaalde of met het belang van een goede uitoefening van het accountantsberoep, door middel van een klaagschrift een klacht kan indienen bij de accountantskamer.

5.2

Naar het oordeel van het College was in elk geval steeds bij de oplevering van de samenstellingsverklaring bij de betreffende jaarrekeningen sprake van een situatie waarin appellanten zodanige feiten hebben geconstateerd of redelijkerwijs hebben kunnen constateren dat zij daarop een vermoeden van tuchtrechtelijk verwijtbaar handelen of nalaten konden baseren als bedoeld in artikel 22, eerste lid, van de Wtra. Voldoende is dat bij de klager op grond van de door hem geconstateerde of redelijkerwijs te constateren feiten een vermoeden kon ontstaan dat de accountant van zijn handelen of nalaten een tuchtrechtelijk verwijt kan worden gemaakt.

5.3

Nu appellanten – zo hebben betrokkenen onweersproken gesteld – bij het afgeven van de samenstellingsverklaringen bij de jaarrekeningen 2008 tot en met 2010 door betrokkenen steeds de volledige beschikking hadden over hun eigen administratie waarop de post onderhanden werk, zoals neergelegd in de betreffende jaarrekeningen, was gebaseerd, waren zij aldus telkens in de gelegenheid om mogelijke verschillen te ontdekken tussen hetgeen in die jaarrekeningen was vermeld en hetgeen bleek uit genoemde administratie. Die mogelijkheid om het (beweerdelijke) tuchtrechtelijk verwijtbaar handelen van betrokkenen te constateren is in dit geval voldoende om de driejaarstermijn als bedoeld in artikel 22, eerste lid, van de Wtra te hebben doen aanvangen. De stelling dat appellanten, in contacten tussen betrokkenen en de toenmalige aandeelhouders en bestuurders, hebben vertrouwd op het werk van betrokkenen en dat feitelijk niet eerder dan bij de overname van de aandelen in appellanten door [naam 6] de in de jaarrekening neergelegde cijfers op juistheid zijn gecontroleerd, leidt niet tot een ander oordeel, omdat het niet wegneemt dat zij over de administratie beschikten.

5.4

Aan het voorgaande kan evenmin afdoen de door appellanten ingenomen stelling dat [naam 6] , die per september 2013 de aandelen in appellanten heeft overgenomen, redelijkerwijs pas op een later moment zodanige feiten heeft kunnen constateren dat hij daarop een vermoeden kon baseren van (mogelijk) tuchtrechtelijk verwijtbaar handelen door betrokkenen. De klacht die in deze tuchtprocedure centraal staat is ingediend door appellanten, de vennootschappen [naam 1] B.V. en [naam 2] B.V., en niet (mede) door [naam 6] als zelfstandig klager, zodat het moment waarop [naam 6] redelijkerwijs zodanige feiten heeft kunnen constateren dat daarop enig vermoeden kon worden gebaseerd, in dit geval niet relevant is.

5.5

Appellanten betogen voorts dat van niet-ontvankelijkheid van de klacht in ieder geval geen sprake kan zijn omdat thans, nadat appellanten in staat van faillissement zijn verklaard, de curator ingevolge artikel 27 van de Faillissementswet de onderhavige procedure van appellanten heeft overgenomen. Voor de curator geldt eveneens dat hij pas op een veel later moment redelijkerwijs zodanige feiten heeft kunnen constateren dat daarop een vermoeden in vorenbedoelde zin kon worden gebaseerd. Het College overweegt dienaangaande het volgende. Ten eerste blijkt uit de door appellanten overgelegde brief niet dat de curator de onderhavige procedure heeft overgenomen, maar slechts dat hij namens de boedel toestemming geeft om deze voort te zetten. Ten tweede wijst het College - onder verwijzing naar zijn uitspraak van 4 april 2000 (ECLI:NL:CBB:2000:AU1251) - de stelling van appellanten dat de curator, vanwege hun faillissement, de onderhavige procedure zou (hebben) kunnen of moeten overnemen, zodat thans de curator als klager moet worden aangemerkt, van de hand. Gezien de strekking en mogelijke uitkomsten van de tuchtrechtspraak betreffende gedragingen van accountants, zoals die rechtspraak is geregeld in de Wtra, kan niet worden staande gehouden dat hier sprake is van een rechtsvordering als bedoeld in artikel 25, eerste lid, van de Faillissementswet. Ook in hetgeen overigens in de Faillissementswet is bepaald, kan geen grond worden gevonden voor het oordeel dat appellanten niet bevoegd zouden zijn tot het zelfstandig voortzetten van het onderhavige hoger beroep. Dit betekent dat de curator de onderhavige procedure niet kan overnemen op de voet van voornoemde bepalingen van de Faillissementswet.

5.6

De laatste samenstellingsverklaring hebben betrokkenen op 31 maart 2011, althans - volgens de klacht - uiterlijk op 22 november 2011 afgegeven, zodat appellanten ten laatste op 22 november 2014 een op dat handelen betrekking hebbende klacht bij de accountantskamer hebben kunnen indienen. Gelet daarop heeft de accountantskamer de op 11 februari 2015 ingediende klacht terecht niet-ontvankelijk verklaard.

6. De slotsom is dat het hoger beroep ongegrond is.

7. De beslissing op dit hoger beroep berust mede op hoofdstuk V van de Wtra.