4.1

Appellante stelt zich in de eerste plaats op het standpunt dat de besluitvorming ondeugdelijk tot stand is gekomen en het bestreden besluit tevens onvoldoende is gemotiveerd, zodat dit besluit reeds hierom dient te worden vernietigd. Zij voert hiertoe in de eerste plaats aan dat de ter beoordeling van de investeringen gehanteerde maatstaven en waarden niet kenbaar waren. In de tweede plaats stelt appellante dat de rol, handelwijze en samenstelling van de krachtens artikel 34, eerste lid, van de Regeling ingestelde adviescommissie onvoldoende inzichtelijk zijn gemaakt in het bestreden besluit en dat geen inzage is gegeven in het door die commissie geproduceerde advies en of verweerder dit advies ter harte heeft genomen. Zij verwijst in dit kader naar de uitspraak van het College van 24 december 2014 met vindplaats ECLI:NL:CBB:2014:495 en de uitspraken van 21 december 2011 met vindplaatsen ECLI:NL:CBB:2011:BU9729, en ECLI:NL:CBB:2011:BU9728.

4.2

Het College overweegt als volgt. In genoemde uitspraken heeft het College overwogen dat bij een systeem van subsidietoekenning als hier aan de orde, waarbij de ingediende aanvragen onderling vergeleken en vervolgens gerangschikt worden op een aantal kwalitatieve criteria, ter bevordering van een voldoende mate van transparantie eisen gesteld dienen te worden aan de wijze waarop achteraf van de wegingen en waarderingen die hebben plaatsgevonden verslag wordt gedaan en verantwoording wordt afgelegd. Zowel over de ontwikkeling van de beoordelingscriteria als over de toepassing daarvan op de ingediende aanvragen, dient inzichtelijke documentatie beschikbaar te zijn.

4.3

Het College stelt vast dat verweerder de stukken met de hiervoor genoemde informatie in deze zaak in de beroepsprocedure heeft overgelegd. Hierdoor zijn de beoordeling van de ingediende subsidieaanvragen en de aanvraag van appellante in het bijzonder inzichtelijk gemaakt. Gelet hierop en in aanmerking genomen dat appellante verweerder niet eerder om deze informatie heeft gevraagd en hierover had kunnen beschikken indien zij dit wel had gedaan, bestaat geen grond voor de conclusie dat – anders dan appellante stelt – in zoverre sprake is van een gebrek in de totstandkoming of motivering van het bestreden besluit. Deze beroepsgrond slaagt niet.

5.1

Verder betoogt appellante dat verweerder te weinig punten heeft toegekend voor haar aanvraag van de voor het plan vereiste omgevingsvergunning (buitenplanse ontheffing). Verweerder diende hiervoor evenveel punten toe te kennen als voor de verlening van de omgevingsvergunning. Verweerder hecht bij de puntentoekenning ten onrechte veel betekenis aan de verlening van de vergunning en maakt hierbij een onjuist onderscheid tussen de aanvraag en verlening van de omgevingsvergunning. De tekst van artikel 34, vijfde lid, aanhef en onder e, van de Regeling, leidt volgens appellante juist tot de conclusie dat de wetgever dit onderscheid niet heeft willen maken. Gelet op de woorden “dan wel” in dit artikel maakt het de wetgever kennelijk niet uit of sprake was van een ingediende aanvraag om verlening van een omgevingsvergunning of een reeds verleende omgevingsvergunning. De wetgever heeft verweerder ertoe verplicht een aanvraag om verlening van een omgevingsvergunning op gelijke voet te stellen met een reeds verleende omgevingsvergunning. De Nota van Toelichting bij dit artikel verschaft volgens appellante geen duidelijkheid over de interpretatie hiervan. Appellante heeft zich moeite getroost om de omgevingsvergunning tijdig te verkrijgen. Dit heeft geleid tot de verlening van een omgevingsvergunning op 16 juli 2014; weliswaar na de indieningstermijn van de aanvraag, maar voorafgaand aan de besluitvorming van verweerder. Dit had verweerder bij de besluitvorming in de bestuurlijke voorfase moeten betrekken in het kader van een zorgvuldige voorbereiding en een evenredige belangenafweging.

5.2

Verweerder voert aan dat voor de beantwoording van de vraag of de aanvraag van appellante punten kan scoren voor de verleende of aangevraagde omgevingsvergunning het tijdstip van indiening van de aanvraag om steunverlening doorslaggevend is en niet het moment van de beoordeling van die aanvraag. Dit volgt ook uit artikel 34, vijfde lid, aanhef en onder e, van de Regeling. In dit artikel is vermeld dat de aanvrager in het bezit moet zijn van de noodzakelijke vergunningen op het moment van de aanvraag. Er is immers sprake van een tenderregeling. Dit betekent dat aanvragen worden beoordeeld op basis van de informatie die in de indieningstermijn van de aanvraag is verstrekt of bekend is. Ten tijde van de aanvraag om subsidieverlening was de omgevingsvergunning van appellante nog niet verleend. De Regeling is bovendien juist toegepast, omdat genoemd artikel wel onderscheid maakt tussen de aanvraag en verlening van een vergunning. Voor dit onderscheid is gekozen omdat projecten binnen zeven maanden gerealiseerd moeten zijn. Dit is kort voor het bouwen van een stal. Voorkomen moet worden dat subsidie wordt verleend voor projecten die niet tijdig worden afgerond en daarom niet gesubsidieerd worden. Dat de aanvraag van appellante slechts 0,25 punten scoort voor de aanvraag van de omgevingsvergunning is daarom juist volgens verweerder.

5.3

5.4

Naar het oordeel van het College staat de tekst van artikel 34, vijfde lid, onder e, van de Regeling er niet aan in de weg dat meer punten worden toegekend indien de landbouwer in bezit is van de vergunning dan wanneer hij deze alleen heeft aangevraagd. Het toekennen van meer punten voor het in bezit hebben van de vergunning is in overeenstemming met de toelichting op het artikel. Tegen deze achtergrond kan artikel 34, vijfde lid, aanhef en onder e, van de Regeling niet worden gelezen op de wijze zoals appellante dat doet. Verweerder heeft dus terecht en in overeenstemming met het door verweerder overgelegde beoordelingsdocument behorende bij de desbetreffende tender 0,25 extra punt toegekend (vergunning aangevraagd) en niet 1,5 punt (vergunning verleend). Dat aan appellante op 16 juli 2014 en dus voor het nemen van het primaire besluit een omgevingsvergunning is verleend doet daaraan niet af, reeds omdat, zoals verweerder terecht heeft aangevoerd, voor de beantwoording van de vraag of de aanvraag van appellante punten kan scoren voor de verleende of aangevraagde omgevingsvergunning het tijdstip van indiening van de aanvraag om steunverlening doorslaggevend is en niet het moment van de beoordeling van die aanvraag. Dit betekent dat de beroepsgrond faalt.

6. Aangezien de beroepsgrond van appellante, dat zij ten onrechte geen hogere score heeft gekregen voor het verlenen van de omgevingsvergunning niet slaagt, is daarmee, zoals ook ter zitting van het College aan de orde gesteld, gegeven dat zij niet meer een eindscore kan behalen ter hoogte van de zogenoemde “knip” (in het onderhavige geval 114,45 punten), zijnde het punt waarop aan de laatste hoogst scorende aanvrager subsidie wordt toegekend en het subsidieplafond wordt bereikt. Ook niet als de door appellante gevraagde extra punten voor de onderdelen luchtwasser en aardwarmtesysteem zouden worden toegekend. Naar verweerder onbetwist heeft gesteld, zou appellante in dat geval immers niet meer dan 110 punten toegekend krijgen. Het College kan en zal appellantes beroepsgronden ten aanzien van de luchtwasser en het aardwarmtesysteem daarom buiten bespreking laten.

7. Verweerder heeft het besluit tot afwijzing van het verzoek om subsidie van appellante terecht gehandhaafd. Het beroep is daarom ongegrond.

8. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.