3.1

Appellanten voeren aan dat ACM de Warmtewet ten onrechte niet van toepassing heeft geacht. De Warmtewet beoogt een effectieve bescherming van verbruikers van warmte en dan met name van zogenoemde “gebonden gebruikers”, zoals appellanten, die voor de levering van warmte afhankelijk zijn van één leverancier. Het water dat Vestia via het Bronnet aan appellanten levert valt onder de wettelijke definitie van het begrip warmte, omdat het – zoals de definitie voorschrijft – bestemd is voor ruimte- en tapwaterverwarming. Daarnaast blijkt ook uit de overeenkomst die ziet op de levering van bronwarmte en uit de informatie die Vestia bij de verkoop van de woningen aan appellanten heeft verstrekt dat sprake is van de levering van warmte. De uitleg die ACM aan het begrip “warmte” geeft berust op een verkeerde verwijzing naar de Memorie van Toelichting bij de Warmtewet en creëert een vertekend beeld. Het deel uit de toelichting waarnaar wordt verwezen gaat over de verplichtingen van de leverancier en is er juist om de verbruikers te beschermen. Anders dan ACM meent, kan daaruit niet worden afgeleid dat het geleverde water ten minste een bepaalde temperatuur moet hebben. De Warmtewet beschrijft geen minimum-, maximum- of aanbevolen temperatuur van het aangeleverde.

3.2

ACM stelt zich op het standpunt dat de temperatuur van het water dat Vestia via het Bronnet aan appellanten levert te laag is om als “warmte” in de zin van de Warmtewet te worden aangemerkt. Dit kan worden afgeleid uit de Memorie van Toelichting bij de Warmtewet (Kamerstukken II 2002-2003, 29 048, nr. 3), waaruit volgt dat de warmte op het overdrachtspunt geschikt moet zijn voor huishoudelijke doeleinden. Met een gemiddelde temperatuur van het geleverde water op het overdrachtspunt van 11,95 graden Celsius is dat hier niet het geval. Het feit dat de Warmtewet geen bandbreedte aangeeft waarbinnen de temperatuur van het water moet zijn gelegen, maakt niet dat dit water ongeacht de temperatuur onder de werking van de Warmtewet valt. Als dat de bedoeling van de wetgever zou zijn geweest, zou het woord “warm” nodeloos aan de wettekst zijn toegevoegd. De Warmtewet is zodoende niet van toepassing, zodat ACM niet bevoegd is om handhavend op te treden. Vestia deelt het standpunt van ACM.

3.3

3.4

Het College volgt niet het standpunt van ACM en Vestia dat uit de Memorie van Toelichting bij de Warmtewet moet worden afgeleid dat de levering van het water via het Bronnet aan appellanten niet als de levering van “warmte” in de zin van de Warmtewet kan worden aangemerkt. Appellanten hebben terecht naar voren gebracht dat de voornaamste doelstelling van de Warmtewet is gelegen in de bescherming van verbruikers zoals zijzelf, die voor hun warmtebehoefte geheel afhankelijk zijn van hun lokale warmteleverancier (Kamerstukken II 2002-2003, 29 048, nr. 3). Wat daarbij onder “warmte” dient te worden verstaan en tot wie die bescherming zich dus uitstrekt, heeft de wetgever in het kader van de formulering van de definitie van het begrip warmte uitdrukkelijk onder ogen gezien. Uit de hiervoor onder 3.3 geciteerde passages uit de parlementaire geschiedenis blijkt dat de wetgever er daarbij voor heeft gekozen om ook vormen van warmte met een lage temperatuur als hier aan de orde, onder de Warmtewet te laten vallen. Voor het standpunt van ACM dat niettemin toch een vereiste ten aanzien van de (minimum)temperatuur van de geleverde warmte zou gelden, omdat in de Memorie van Toelichting staat dat die warmte geschikt moet zijn voor huishoudelijke doeleinden, bieden de wet en de daarbij behorende parlementaire toelichting onvoldoende aanknopingspunten. Allereerst behoort de Memorie van Toelichting bij de voorgestelde wettekst zoals deze luidde nog voordat daarin een definitie van het begrip warmte was opgenomen. Daarnaast berust het standpunt van ACM voornamelijk op de toelichting bij een bepaling waarin, met het oog op de bescherming van de verbruikers, verplichtingen van de warmteleverancier zijn vastgelegd. In die context ligt het voor de hand om de geschiktheid voor huishoudelijke doeleinden vanuit het perspectief van de verbruikers te zien: de temperatuur van de geleverde warmte moet hoog genoeg zijn om in hun warmtebehoefte te voorzien. Deze grond slaagt.

4. Appellanten hebben verder gronden aangevoerd over de inhoud van de op grond van de Warmtewet voor Vestia geldende verplichtingen. ACM is vanuit haar opvatting dat de Warmtewet in dit geval niet van toepassing is, niet inhoudelijk op deze gronden ingegaan. Ter zitting daarnaar gevraagd, heeft ACM aangegeven pas na het opvragen en beoordelen van nadere stukken tot een inhoudelijk standpunt te kunnen komen. ACM kon daarbij niet aangeven hoe lang zij daarover zal doen, omdat dit mede afhankelijk is van de omvang van de stukken en de snelheid waarmee deze worden aangeleverd. Vanwege dit onvoldragen karakter van de inhoudelijke discussie tussen partijen, ziet het College aanleiding om deze nadere gronden van appellanten hier niet te bespreken en de zaak terug te sturen naar ACM voor het nemen van een nieuw besluit, waarin inhoudelijk op het handhavingsverzoek zal worden beslist.

5. Het beroep is gegrond en het College vernietigt het bestreden besluit. Gelet op de overweging onder 4 ziet het College geen aanleiding de rechtsgevolgen van het bestreden besluit in stand te laten of zelf in de zaak te voorzien. ACM zal een nieuw besluit moeten nemen met inachtneming van deze uitspraak.

6. Er zijn geen voor vergoeding in aanmerking komende proceskosten.