Appellant is werkzaam als zelfstandig taxichauffeur en aangesloten bij een door de gemeente Amsterdam Toegelaten Taxi Organisatie (TTO). Appellant beschikt naast een taxivergunning als bedoeld in artikel 76 van de Wet personenvervoer 2000 (Wp2000) over een zogenoemde Taxxxivergunning van verweerder voor het gebruik van de taxistandplaatsen in Amsterdam en het aanbieden van taxivervoer in Amsterdam aan mensen op straat (Taxxxivergunning) en over een ontheffing om in Amsterdam over de vrije tram- en busbanen te mogen rijden (lijnbusbaanontheffing). Op 12 september 2014 heeft een brigadier van Politie Eenheid Amsterdam (verbalisant) gezien dat appellant met zijn taxi stilstond op een lijnbusbaan van de Rooseveltlaan te Amsterdam, ongeveer 30 meter voor de kruising met de Europaboulevard en daar passagiers liet uitstappen en afrekenen. Hij blokkeerde de trambaan terwijl er een tram kwam aanrijden. De verbalisant heeft appellant staande gehouden en zijn lijnbusbaanontheffing ingenomen en hiervan rapport opgemaakt. Appellant heeft voor deze overtreding ook een bestuurlijke boete (bekeuring) op grond van de Wet administratiefrechtelijke handhaving verkeersovertredingen gekregen.

Met het primaire besluit, dat na gemaakt bezwaar is gehandhaafd met het bestreden besluit, heeft verweerder de Taxxxivergunning (en de hier niet in geding zijnde lijnbusbaanontheffing) voor de duur van twee weken geschorst.

2. Appellant heeft in beroep bij het College, samengevat, aangevoerd dat hem de door de verbalisant gestelde overtreding niet kan worden verweten omdat de passagiers eigenmachtig zijn uitgestapt nadat zijn taxi in een verkeerschaos op de vrije lijnbusbaan tot stilstand was gekomen. Appellant kon het uitstappen niet voorkomen en kon de passagiers ook niet bewegen weer in te stappen, zodat er sprake was van overmacht. Verder is appellant van mening dat de doorlopen bezwaarprocedure niet in overeenstemming met artikel 7:13 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) heeft plaatsgevonden. Hij beklaagt zich er over dat hij is gehoord door een commissie die bestond uit één persoon in plaats van uit een voorzitter en twee leden, alsmede over het feit dat deze persoon en ook de secretaris werkzaam zijn bij het betrokken bestuursorgaan. Appellant stelt zich ten slotte op het standpunt dat hij dubbel wordt gestraft door enerzijds de bekeuring en anderzijds de schorsing van zijn Taxxxivergunning en lijnbusbaanontheffing.

3. Het College overweegt als volgt.

In dit geding is de volgende wet- en regelgeving van belang.

In dit geding is de vraag aan de orde of het bestreden besluit voor zover dat betrekking heeft op de schorsing van de Taxxxivergunning, in rechte stand kan houden.

Ingevolge artikel 2.12 van de Taxiverordening moet een chauffeur met een Taxxxivergunning beschikken over een lijnbusbaanontheffing. De reden daarvoor is, als ter zitting door verweerder aangevoerd, dat de klant ervan uit moet kunnen gaan dat de taxichauffeur gebruik mag maken van de tram- en lijnbusbaanstroken en dat hij daarmee kan rekenen op de kortste route.

Uit artikel 2.17, eerste lid, aanhef en onder c, van de Taxiverordening volgt dat als een lijnbusbaanontheffing is geschorst, ook de Taxxxivergunning wordt geschorst. Gelet op dit regelgevend kader hoeft in dit geding inzake een besluit tot schorsing van de Taxxxivergunning geen onderzoek te worden gedaan naar de feiten en omstandigheden die tot intrekking van de lijnbusbaanontheffing hebben geleid. Wat appellant in beroep met betrekking tot deze feiten en omstandigheden heeft aangevoerd, behoeft daarom in dit geding geen verdere bespreking. Nu de lijnbusbaanontheffing voor de duur van twee weken was geschorst, welke schorsing door de rechtbank Amsterdam is getoetst en in stand gelaten, kan naar het oordeel van het College ook de gelijktijdige schorsing van de Taxxxivergunning in rechte stand houden.

De door appellant aangevoerde beroepsgrond dat hij dubbel wordt gestraft, slaagt niet. De schorsing van de Taxxxivergunning is geen bestraffende sanctie als bedoeld in artikel 5:2, eerste lid, aanhef en onder c, van de Awb, maar een bestuurlijke maatregel waartoe artikel 2.17 van de Taxiverordening de ruimte biedt en die tot doel heeft de kwaliteit van het taxivervoer te waarborgen op een wijze als hiervoor onder 3.3 vermeld.

De beroepsgrond dat de hoorzitting in bezwaar in strijd met artikel 7:13 van de Awb heeft plaatsgevonden slaagt ten slotte evenmin, aangezien dit artikel ziet op de samenstelling van een adviescommissie indien deze ten behoeve van de beslissing op bezwaar is ingesteld, welke situatie zich hier niet voordoet. De toepasselijke bepaling is artikel 7:5 van de Awb op grond waarvan het horen geschiedt door of mede door het bestuursorgaan zelf. Ingevolge artikel 7:5, eerste lid, onder a, kan het horen geschieden door een persoon die niet bij de voorbereiding van het bestreden besluit betrokken is geweest, zoals hier het geval is. De beschikbare gegevens leiden niet tot de conclusie dat sprake is geweest van strijd met artikel 7:5 van de Awb. Gelet hierop slaagt deze beroepsgrond niet.

De conclusie is dat de hiervoor onder 3.2 vermelde vraag bevestigend moet worden beantwoord en dat het beroep ongegrond moet worden verklaard.