1.2.

Appellant is werkzaam als taxichauffeur. Hij was aangesloten bij een door de gemeente Amsterdam Toegelaten Taxi Organisatie (TTO) en beschikte over een vergunning van verweerder voor het gebruik van de taxistandplaatsen in Amsterdam en het aanbieden van taxivervoer in Amsterdam aan mensen op straat (Taxxxivergunning). Op 24 maart 2015 heeft een toezichthouder van de gemeente Amsterdam (toezichthouder) gezien dat appellant met zijn taxi bij de taxistandplaats Amsterdam Centraal Station stond geparkeerd op een plek waar dat niet is toegestaan, te weten de laad- en loshaven. De toezichthouder heeft daarvan een rapport van bevindingen (RVB) en een aanvullend RVB, beide gedateerd op 24 maart 2015, opgemaakt. De geconstateerde overtreding is door de toezichthouder aangemerkt als ‘hinder standplaats’. Voor appellant was dit het derde RVB binnen een jaar voor een gedraging die valt onder ‘hinder standplaats’. De TTO heeft per 26 april 2015 de aansluitingsovereenkomst met appellant opgezegd.

1.3.

Met het primaire besluit heeft verweerder de Taxxxivergunning van appellant ingetrokken. Daaraan is ten grondslag gelegd dat hij niet voldoet aan de voor die vergunning geldende voorwaarde dat hij is aangesloten bij een TTO. Met het bestreden besluit heeft verweerder het bezwaar van appellant tegen het primaire besluit ongegrond verklaard en dat besluit gehandhaafd.

2. Appellant heeft tegen het bestreden besluit, op hierna vermelde gronden, beroep ingesteld.

3. Het College overweegt als volgt.

3.1.

In dit geding is de volgende wet- en regelgeving van belang.

3.2.

Appellant heeft aangevoerd dat verweerder zijn Taxxxivergunning niet heeft mogen intrekken zonder eerst de juistheid van de beslissing van de TTO tot beëindiging van de aansluitingsovereenkomst met appellant te toetsen en zonder zelf te beoordelen of de overtreding van 24 maart 2015 heeft plaatsgevonden. Appellant stelt dat de TTO een lichtere maatregel had kunnen opleggen en betwist dat hij de overtreding heeft begaan. Appellant zou willen dat hij in rechte kon opkomen tegen een constatering van een ambtenaar die is neergelegd in een RVB. Dat is volgens hem niet mogelijk, hetgeen in strijd is met artikel 13 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM).

3.3.

Verweerder heeft gesteld dat hij op grond van artikel 2.17, tweede lid, aanhef en onder d, van de Taxiverordening en gelet op het feit dat appellant niet was aangesloten bij een TTO, was gehouden de Taxxxivergunning van appellant in te trekken. Hij hoefde daarvoor de reden van het niet aangesloten zijn bij een TTO niet te weten of te onderzoeken. Verweerder wijst er verder op dat appellant zich op grond van de aansluitingsovereenkomst met de TTO bij een geschil kan wenden tot de geschillencommissie van de TTO of dit als civielrechtelijk geschil kan voorleggen aan de rechtbank Amsterdam.

3.4.

Appellant heeft verklaard dat het hem bekend is dat hij een geschil met de TTO kan voorleggen aan de rechtbank Amsterdam. Appellant heeft aangevoerd dat hij dat niet heeft gedaan omdat die rechter op voorhand uitgaat van de juistheid van een op ambtseed of ambtsbelofte opgemaakt RVB.

3.5.

Tussen partijen is niet in geding, en het College stelt vast, dat appellant met ingang van 26 april 2015 niet was aangesloten bij een TTO, en dat hij daardoor niet (langer) voldeed aan het bepaalde in artikel 2.12, eerste lid, aanhef en onder e, van de Taxiverordening. Uit artikel 2.17, tweede lid en onder d, van de Taxiverordening volgt dat verweerder niet alleen bevoegd was de Taxxxivergunning van appellant in te trekken, maar ook was gehouden om van deze bevoegdheid gebruik te maken.

3.6.

Gelet op voormeld regelgevend kader volgt het College verweerder in zijn standpunt dat hij geen onderzoek hoefde te doen naar de feiten en omstandigheden die aanleiding zijn geweest tot het beëindigen door de TTO van de aansluitingsovereenkomst met appellant en dat er geen ruimte was voor een belangenafweging. Wat appellant over de feiten en omstandigheden en de door hem gewenste belangenafweging heeft aangevoerd, behoeft daarom geen verdere bespreking.

3.7.

Met betrekking tot het beroep van appellant op artikel 13 van het EVRM, welke bepaling het recht op een daadwerkelijk rechtsmiddel garandeert, overweegt het College als volgt. Uit het verhandelde ter zitting leidt het College af dat appellant met deze beroepsgrond heeft beoogd aan te voeren dat hij recht heeft op rechtsbescherming tegen een onjuist opgemaakt RVB en dat deze rechtsbescherming niet bestaat. Het College volgt appellant niet in dit standpunt. Appellant had zich immers, zoals hem bekend, kunnen wenden tot de rechtbank Amsterdam, waar hij argumenten had kunnen aanvoeren of bewijs had kunnen leveren ter ondersteuning van zijn standpunt dat het RVB een onjuiste constatering bevat. Voor de stelling dat de civiele rechter op voorhand en zonder meer uitgaat van de juistheid van een op ambtseed of ambtsbelofte opgemaakt RVB, bestaat geen grond. Dat appellant om hem moverende redenen van genoemd rechtsmiddel geen gebruik heeft gemaakt, komt voor zijn rekening. Deze beroepsgrond slaagt daarom niet.

3.8.

De conclusie is dat het beroep niet slaagt en ongegrond moet worden verklaard.