1.1

Appellant heeft met het doen van zijn Gecombineerde Opgave 2015 op 10 juni 2015 toewijzing van betalingsrechten en de uitbetaling van deze betalingsrechten en de vergroeningsbetaling voor 2015 aangevraagd.

1.2

Appellant heeft in de Gecombineerde opgave 2013 bij het onderdeel “Aanvraag uitbetaling Toeslagrechten” het hokje bij het antwoord “Nee” aangekruist. Appellant heeft in 2013 geen rechtstreekse betaling ontvangen.

1.3

Bij het primaire besluit 1 heeft verweerder de aanvraag van appellant om toewijzing van betalingsrechten afgewezen.

1.4

Bij het primaire besluit 2 heeft verweerder de aanvraag van appellant om uitbetaling van de betalingsrechten en de vergroeningsbetaling voor 2015 afgewezen, omdat appellant op 15 mei 2015 geen betalingsrechten in gebruik had.

3.1

Appellant voert aan dat hij volgens verweerder niet voldoet aan de voorwaarde dat hij nooit toeslagrechten heeft gehad en dat daarmee het tweede gedeelte van de voorwaarde, te weten bewijzen dat hij in 2013 actief landbouwer was, volgens verweerder niet meer aan de orde is. Appellant vindt het vreemd dat deze voorwaarde in twee gedeelten wordt gesplitst. Hij is van mening dat de voorwaarde dat betalingsrechten kunnen worden toegewezen aan actieve landbouwers die tijdig een aanvraag hiervoor indienen en in 2013 een directe betaling hebben ontvangen, dan ook in twee gedeelten moet worden gesplitst. Hij heeft zijn Gecombineerde opgave 2015 tijdig ingediend. Daarom is het tweede gedeelte van de voorwaarde niet meer relevant. Appellant heeft eerder – ook in 2014 – over toeslagrechten beschikt, en heeft deze voor uitbetaling aangemeld en uitbetaald gekregen. Appellant is zijn hele leven actief in de landbouw. Dat hij thans door verweerder niet als landbouwer wordt gezien is dan ook onterecht. Ter zitting heeft appellant – kort gezegd – nog aangevoerd dat zijn bedrijf zonder betalingsrechten failliet zal gaan. Hij heeft echter de wens zijn onderneming na te laten aan zijn nazaten.

3.2

Appellant bestrijdt het standpunt van verweerder dat zijn beroep op overmacht niet slaagt. Ter zitting heeft appellant nog aangevoerd dat zijn adviseur als gevolg van persoonlijke omstandigheden het één en ander op zijn beloop heeft gelaten ten aanzien van de aanvraag van bedrijfstoeslag in 2013. Appellant verkeerde in de veronderstelling dat zijn adviseur alles netjes zou afhandelen net als voorgaande jaren maar kwam later erachter dat dit niet was gebeurd.

3.3

Tot slot stelt appellant dat hij op 5 augustus 2014 een nieuwsbrief gemeenschappelijk landbouwbeleid vanaf 2015 heeft ontvangen. Hierin stond dat de informatie nog niet definitief was. Appellant vraagt zich af hoe hij in 2013 en daarvoor al had moeten weten wat de exacte regels zijn om in aanmerking te komen voor de toekenning van betalingsrechten. Appellant vindt het vreemd dat het nieuwe Gemeenschappelijk Landbouwbeleid (GLB), dat streeft naar het toekennen van betalingsrechten aan actieve landbouwers nu en in de toekomst, terugkijkt naar bepaalde referentiegegevens uit het verleden.

4.1

Verweerder heeft in het verweerschrift uiteengezet dat appellant vanaf 15 mei 2006 beschikte over 45,12 toeslagrechten. Appellant heeft al zijn (eerder verhuurde) toeslagrechten van 2011 tot en met 2013 verhuurd of verkocht. Deze rechten stonden dus niet meer op zijn naam. Appellant heeft in de Gecombineerde opgave 2013 geen aanvraag om uitbetaling van toeslagrechten gedaan en heeft in dat jaar (het peiljaar 2013) geen rechtstreekse betaling ontvangen. In 2014 heeft appellant nieuwe toeslagrechten gekocht. Appellant heeft dus in het verleden over in eigendom vastgestelde toeslagrechten beschikt. Ook aan de overige voorwaarden voor de toewijzing van betalingsrechten heeft appellant niet voldaan.

4.2

Verweerder stelt zich in het verweerschrift verder op het standpunt dat geen sprake was van overmacht bij het verkrijgen van rechtstreekse betalingen in 2013. Anders dan in het bestreden besluit is vermeld, verwijt verweerder appellant in dit kader niet dat hij het beweerdelijke geval van overmacht te laat – dus buiten de termijn van vijftien werkdagen na de dag vanaf welke dit mogelijk was – heeft gemeld, nu (naar verweerder ter zitting van het College heeft toegelicht) in de Gecombineerde opgave voor 2015 geen mogelijkheid was gegeven om zich op overmacht te beroepen. De door appellant aangevoerde omstandigheden vallen volgens verweerder echter niet in de categorie overmacht, gelet op de hiervoor geldende vaste jurisprudentie en gelet op de “Observations on the notifications due by Member States on 31 January 2015 pursuant to Commission Delegated Regulation (EU) No 639/2014” van de Europese Commissie (documentnummer DS-CDP-2015-04-rev1) (interpretatiedocument).

4.3

Met betrekking tot de keuze voor een peiljaar in het verleden stelt verweerder in het verweerschrift dat de Europese regelgever bewust heeft gekozen voor een referentiejaar in het verleden dat dus niet meer kon worden beïnvloed door de landbouwer. Voorts is appellant al vroegtijdig (bij brief van verweerder van 25 september 2014) in de gelegenheid gesteld zich te informeren over de bij de Rijksdienst voor Ondernemend Nederland (RVO) bekende referentiegegevens. Het komt voor appellants eigen risico dat hij na ontvangst van de overzichten toeslagrechten zijn referentiegegevens niet heeft gecontroleerd.

5.1

Bij uitspraak van 9 oktober 2017 (ECLI:NL:CBB:2017:316) heeft het College onder 5.2 – kort gezegd – geoordeeld dat ingevolge artikel 24, eerste lid, eerste alinea en onder b, van Verordening 1307/2013 alleen dan betalingsrechten worden toegewezen aan landbouwers indien zij, voordat een verlaging en uitsluiting wordt toegepast, naar aanleiding van een daartoe ingediende steunaanvraag voor 2013 recht hadden op betaling van een rechtstreekse betaling van minimaal € 500,-. Voorts heeft het College in die uitspraak onder 5.3 geoordeeld dat de in genoemde bepaling neergelegde keuze van de Uniewetgever, ook indien deze keuze wordt beschouwd tegen de achtergrond van artikel 24, eerste lid, derde alinea en onder c, van Verordening 1307/2013, niet tot onevenredige gevolgen leidt.

5.2

Het College volgt appellant op basis van hetgeen is overwogen in de onder 5.1 aangehaalde uitspraak niet in zijn uitleg van artikel 24, eerste lid, eerste alinea en onder b, van Verordening 1307/2013.

5.3

Aangezien appellant voor 2013 geen recht had op betaling van een rechtstreekse betaling van minimaal € 500,-, naar aanleiding van een daartoe ingediende steunaanvraag, heeft verweerder zich terecht op het standpunt gesteld dat appellant op grond van artikel 24, eerste lid, eerste alinea en onder b, van Verordening 1307/2013 niet in aanmerking komt voor toewijzing van betalingsrechten.

5.4

5.5

5.6

Het College overweegt als volgt omtrent appellants beroep op overmacht of uitzonderlijke omstandigheden. Volgens vaste rechtspraak van het Hof van Justitie van de Europese Unie (zie onder meer het arrest van 11 juli 2002, Käserei Champignon Hofmeister, C-210/00, ECLI:EU:C:2002:440, punt 79) moet het begrip overmacht inzake landbouwverordeningen aldus worden uitgelegd, dat het inhoudt dat zich abnormale en onvoorzienbare omstandigheden hebben voorgedaan, die vreemd zijn aan degene die zich erop beroept, en waarvan de gevolgen in weerwil van alle mogelijke voorzorgen niet hadden kunnen worden vermeden. In hetgeen appellant heeft aangevoerd, heeft verweerder terecht geen aanknopingspunten aanwezig geacht voor de conclusie dat sprake was van overmacht of uitzonderlijke omstandigheden. Appellant heeft niet aannemelijk gemaakt dat de door hem gestelde omstandigheden daadwerkelijk in de weg hebben gestaan aan het kunnen indienen van een aanvraag om betaling van rechtstreekse steun in 2013.

5.7

Voor zover appellant met zijn betoog dat hij door het niet toewijzen van betalingsrechten onevenredig zwaar wordt getroffen, met betrekking tot het bestreden besluit een beroep op het evenredigheidsbeginsel, zoals opgenomen in artikel 3:4 van de Algemene wet bestuursrecht, heeft willen doen, kan dit niet slagen. De belangenafweging die in dit verband dient plaats te vinden, wordt ingevolge het eerste lid van dit artikel beperkt voor zover dit voortvloeit uit een wettelijk voorschrift. De voorwaarden voor toewijzing van betalingsrechten vloeien rechtstreeks voort uit artikel 24 van Verordening 1307/2013. Nu appellant niet aan die voorwaarden voldoet, was verweerder gehouden de aanvraag om toewijzing van betalingsrechten af te wijzen. Hierbij is geen ruimte gelaten voor een belangenafweging.

5.8

De conclusie is dat verweerder terecht geen betalingsrechten heeft toegewezen aan appellant.

5.9

Uit de artikelen 32, eerste lid, en 43, eerste lid, van Verordening 1307/2013 volgt dat een landbouwer die in aanmerking wil komen voor respectievelijk de basisbetaling en vergroeningsbetaling dient te beschikken over betalingsrechten. Aangezien appellant in 2015 niet beschikte over betalingsrechten, heeft verweerder de desbetreffende aanvragen terecht afgewezen.