6.1

Ingevolge artikel 11 van de Verordening dient het volledige landbouwbedrijf te worden beheerd overeenkomstig de eisen die gelden voor de biologische productie. Dit lijdt - onder specifieke voorwaarden - uitzondering in gevallen van duidelijk gescheiden eenheden. Voor dieren moet het hierbij gaan om verschillende soorten.

6.2

Verweerster stelt zich op het standpunt dat appellante in strijd met deze bepaling heeft gehandeld door achttien kalveren te houden op het terrein van een nevenvestiging van het bedrijf van appellante, terwijl daar tevens niet-biologische (‘gangbare’) rosékalveren aanwezig waren. Het College volgt verweerster daarin.

6.3

Het College is in dat verband van oordeel dat appellante de rosékalveren verzorgde op een wijze die moet worden aangemerkt als ‘beheer’ in de zin van artikel 11 van de Verordening. Voorts is niet van belang dat de rosékalveren niet aan appellante doch aan een derde toebehoorden en dat appellante het terrein van de nevenlocatie niet in eigendom had. Verweerster stelt terecht dat in dezen de feitelijke en niet de juridische situatie bepalend was.

6.4

Anders dan appellante betoogt is er voorts geen grond om, in afwijking van artikel 7 van de Uitvoeringsverordening, in dit geval voor de toepassing van artikel 11 van de Verordening onderscheid te maken tussen soorten runderen. Dat, zoals appellante stelt, voeding, huisvesting en verzorging bij rosékalveren wezenlijk anders zijn dan bij het andere jongvee, rechtvaardigt een dergelijk onderscheid niet.

7.1

Ingevolge artikel 21, tweede lid, van de Uitvoeringsverordening, voor zover hier van belang, mag het begrazen of de oogst van percelen blijvend grasland, blijvende voedergewassen of eiwithoudende gewassen die in het kader van biologisch beheer tijdens het eerste omschakelingsjaar zijn ingezaaid, maximaal 20 % van de totale gemiddelde hoeveelheid gevoederde diervoeders vormen. Verweerster meent dat appellante niet aan deze eis heeft voldaan. Appellante betwist dit en stelt dat verweerder geen rekening heeft gehouden met het voerregime van appellante en het gegeven dat appellante een voorjaarskalvende veestapel heeft.

7.2

Het College overweegt dat het aan appellante is om aan te tonen dat zij voldoet aan de voorwaarde van artikel 21 van de Uitvoeringsverordening. In dat verband heeft appellante in de loop van de procedure een viertal berekeningen overgelegd over de samenstelling van het voedselrantsoen van haar runderen. Met verweerster kan worden geconstateerd dat deze berekeningen onderling tegenstrijdig zijn en dat uitsluitend de berekening van 25 januari 2017 en de laatste berekening (bijlage 16 bij de aanvullende stukken van 29 juni 2018) aangeven dat (met 19,9 respectievelijk 19 %) aan de vorengenoemde norm van maximaal 20 % wordt voldaan. Evenzeer kan worden geconstateerd dat appellante deze berekeningen niet heeft voorzien van een afdoende onderbouwing met stukken, met name ook de facturen van het door appellante aangekochte biologische krachtvoer. Ter zitting heeft appellante desgevraagd voor het niet overleggen van deze en soortgelijke stukken geen verklaring willen of kunnen geven. Dit alles klemt te meer nu appellante ingevolge artikel 66, eerste lid, van de Uitvoeringsverordening, voor zover hier van belang, gehouden is een voorraadboekhouding en een financiële boekhouding bij te houden betreffende onder meer de aard en de hoeveelheden van de producten die zijn geleverd. Het College is dan ook van oordeel dat appellante niet heeft aangetoond dat zij aan de eis van artikel 21 Uitvoeringsverordening heeft voldaan.

8. Voorts kan niet worden gezegd dat verweerster niet in redelijkheid tot het bestreden besluit heeft kunnen komen. Verweerster kent niet ten onrechte een groot gewicht toe aan de overtreding van artikel 21 van de Uitvoeringsverordening. Deze raakt immers direct aan de kwaliteit van het (biologische) product, de melk.

9. Het beroep is ongegrond

10. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.