Appellant heeft een varkenshouderij aan de [adres 1] te [plaats 2] (gemeente [gemeente] ). Verweerder heeft bij het primaire besluit aan appellant een last onder dwangsom opgelegd wegens overtreding van artikel 2a, eerste lid, van het Varkensbesluit, te weten het niet in groepen houden van gelten en zeugen. Verweerder heeft in het primaire besluit een begunstigingstermijn vastgesteld van 3 maanden, te weten tot 14 juni 2013. De dwangsom bedraagt € 37.260,-.

Teneinde de overtreding te beëindigen, alsmede met het oog op verbetering van de situatie op de huidige locatie vanuit ruimtelijk en milieutechnisch oogpunt, beoogt appellant een verplaatsing van zijn varkenshouderij in de bebouwde kom naar een nieuwe locatie in het buitengebied, aan de [adres 2] te [plaats 2] . Om de verplaatsing mogelijk te maken, zijn het bestemmingsplan en de benodigde (omgevings)vergunningen in procedure gebracht.

Bij besluit van 28 april 2014 heeft verweerder het bezwaar van appellant wat betreft de begunstigingstermijn gegrond verklaard, het primaire besluit in zoverre herroepen en beslist dat de begunstigingstermijn wordt verlengd tot 1 juli 2014. Bij uitspraak van 30 januari 2015 (ECLI:NL:CBB:2015:21) heeft het College het beroep tegen het besluit van 28 april 2014 gegrond verklaard en dit besluit vernietigd voor zover daarbij de begunstigingstermijn is verlengd tot 1 juli 2014. Het College heeft verweerder opgedragen een nieuwe beslissing op bezwaar te nemen met inachtneming van de uitspraak. Het College heeft, voor zover van belang, het volgende overwogen:

Naar aanleiding van voormelde uitspraak heeft op 13 mei 2015 een overleg plaatsgevonden tussen partijen en de door verweerder ingeschakelde adviseur, DLV. Daarin is onder meer gesproken over de wijze waarop appellant de overtreding op de huidige locatie kan beëindigen, in afwachting van de door appellant voorgestane verplaatsing van de varkenshouderij naar de [adres 2] .

DLV heeft in het ‘Controleverslag groepshuisvesting’ van 17 juni 2015 onder andere beschreven hoeveel tijd het kost om de met appellant besproken opties ter beëindiging van de overtreding te realiseren en welke financiële consequenties deze opties hebben. Ten aanzien van een van deze opties vermeldt het rapport:

Bij e-mail van 2 juli 2015 heeft appellant gereageerd op het rapport van DLV van 17 juni 2015 en daarin onder meer benadrukt dat de uitvoering van de geschetste opties voor hem tot aanzienlijke kosten leidt en de voorgenomen bedrijfsverplaatsing op losse schroeven zet.

In het ‘Controleverslag groepshuisvesting’ van 29 oktober 2015 heeft DLV (de financiële uitvoerbaarheid van) de onder 1.5 genoemde optie nader toegelicht en gereageerd op de opmerkingen van appellant op het rapport van 17 juni 2015. DLV vermeldt dat wanneer appellant zijn fiscaal rapport, de winst- en verliesrekening, de toelichting op de winst- en verliesrekening en de onderliggende technische cijfers en facturen aanlevert, DLV het verlies als gevolg van de uit te voeren opties kan berekenen.

Bij brief van 11 december 2015 heeft appellant aan verweerder nadere financiële gegevens overgelegd, te weten grootboekkaarten en de kolommenbalans, en benadrukt dat deze financiële bescheiden nadere toelichting door de boekhouder behoeven.

Bij faxbericht van 12 oktober 2017 heeft verweerder het DLV-rapport “Financiële gevolgen groepshuisvesting”, opgesteld op 10 oktober 2017, overgelegd. DLV concludeert daarin, op basis van de door appellant op 11 december 2015 overgelegde gegevens, dat het bedrijf van appellant een krimp met 90 zeugen (optie A) inkomens technisch kan dragen. Dit leidt tot een inkomensdaling van circa € 20.000,- en leidt niet tot een faillissement van appellant of tot een streep door de toekomstige bedrijfsverplaatsing.

Appellant voert aan dat het bestreden besluit geen stand kan houden, nu verweerder geen correct gevolg heeft gegeven aan de instructie van het College in de hiervoor in 1.3 weergegeven overweging uit de uitspraak van 30 januari 2015. De instructie van het College was volgens appellant dat er in overleg met DLV opnieuw bezien moest worden wat in het licht van de feiten en omstandigheden een redelijke begunstigingstermijn was en is. Ook verweerder heeft de uitspraak aldus opgevat dat het in overleg met DLV en appellant aangewezen was om tot een compromis te komen, althans tot een nieuwe planning waarbij alle aspecten in aanmerking worden genomen. Mede in het licht van de instructie van het College, was de vraag of een langere termijn geïndiceerd was, gelet op de verplaatsing van het bedrijf. De discussie die partijen verdeeld houdt, is volgens appellant voor een belangrijk gedeelte ingegeven door de financiële gevolgen van de te treffen maatregelen. De maatregelen die verweerder van appellant vergt, brengen niet alleen qua tijdsplanning, maar ook qua financiële belasting een aanzienlijke druk mee. De financiële belasting is zelfs van dien aard, dat daardoor de gehele bedrijfsverplaatsing op losse schroeven kan komen te staan. Uit de rapportages van DLV blijkt volgens appellant dat de financiële stukken van appellant onontbeerlijk zijn. Maar volgens appellant wordt hierop in het bestreden besluit in uiterst summiere bewoordingen ingegaan, ontbreekt een aanvullende DLV-rapportage naar aanleiding van de door appellant op 11 december 2015 overgelegde gegevens en volgt uit de zeer korte tijdsspanne tussen het aanleveren van deze gegevens en het nemen van het bestreden besluit dat hier niet voldoende zorgvuldig naar gekeken is. Met het overleggen van een nader rapport van DLV op 10 oktober 2017 is dit gebrek volgens appellant niet hersteld, aangezien het pas 10 dagen voor de zitting is toegezonden. Uit dat nader rapport van DLV blijkt volgens appellant dat wederom niet goed naar de door hem verstrekte cijfers is gekeken. Volgens appellant leidt een inkrimping van 100 fokzeugen tot een verlies van € 39.400,-, hetgeen betekent dat appellante een negatief bedrijfsresultaat gaat draaien.

Appellant betoogt voorts dat uit het bestreden besluit blijkt dat verweerder zich nergens de vraag heeft gesteld hoe lang de termijn van de verplaatsing van het bedrijf redelijkerwijs nog zal gaan duren en hoe die zich verhoudt tot het moeten aanpassen van de bestaande inrichting. Verweerder geeft een begunstigingstermijn van 10 maanden, maar laat na die te koppelen aan het beoogde verplaatsingstraject. Volgens appellant valt niet in te zien welk overwegend belang verweerder heeft om onverkort vast te houden aan de termijn van 10 maanden, zonder enige ontsnappingsclausule, en verweerder heeft niet duidelijk stilgestaan bij de door appellant uitvoerig opgesomde nadelen. Verweerder treft het verwijt dat uiteindelijk het tijdsverschil tussen een aanpassing van het bedrijf op de locatie aan de [adres 1] met de benodigde vergunningsprocedures nauwelijks nog verschil maakt met een verplaatsing van het bedrijf naar de [adres 2] . Verweerder heeft voorts onvoldoende in zijn belangenafweging betrokken dat zowel gemeente als provincie verplaatsing van zijn bedrijf naar het buitengebied voorstaan en dat die verplaatsing, gelet op het daardoor gediende algemeen belang, veruit valt te verkiezen boven het vasthouden aan de huidige locatie.

Verweerder voert gemotiveerd verweer.

Het College ziet geen grond voor het oordeel dat verweerder op onjuiste wijze uitvoering heeft gegeven aan de uitspraak van het College van 30 januari 2015. In deze uitspraak heeft het College aangegeven dat het gewenst is dat, alvorens een nieuw besluit wordt genomen, de door appellant geplaatste kanttekeningen bij de door DLV in haar Controleverslag groepshuisvesting van 7 februari 2014 genoemde alternatieven worden voorgelegd aan DLV en dat partijen en DLV hierover in gesprek gaan. Het College stelt vast dat dit gesprek naar aanleiding van vorengenoemde uitspraak heeft plaatsgevonden op 13 mei 2015 en dat naar aanleiding van dit gesprek DLV in het Controleverslag groepshuisvesting van 17 juni 2015 heeft gereageerd op het commentaar van appellant op de tijdens deze bespreking besproken opties met appellant, waaronder de hiervoor in 1.5 genoemde optie A. Dit past in hetgeen het College heeft overwogen in rechtsoverweging 5.5 van vorengenoemde uitspraak van 30 januari 2015. In hetgeen daarin is overwogen ziet het College geen steun voor de stelling van appellant dat daaruit volgt dat partijen in overleg met DLV tot een compromis moesten komen, althans tot beantwoording van de vraag of een langere begunstigingstermijn is aangewezen, gelet op de voorgenomen bedrijfsverplaatsing. Het College heeft daarin juist overwogen dat de verplaatsing van het bedrijf zoals door appellant voorgestaan vanwege onzekerheden die onder meer verband houden met het bestemmingsplan qua tijdsplanning nog geenszins vastomlijnd is, zodat niet op voorhand kan worden gezegd dat dit thans het meest voor de hand liggende alternatief is. Dit wijst er op dat het College het oog heeft gehad op andere alternatieven dan verplaatsing van het bedrijf. Naar het oordeel van het College kan daarom niet worden gezegd dat verweerder onjuiste uitvoering heeft gegeven aan de uitspraak van het College van 30 januari 2015 door bij het bestreden besluit bij het bepalen van de begunstigingstermijn de voorgenomen bedrijfsverplaatsing buiten beschouwing te laten.

Omdat ten tijde van het thans bestreden besluit nog altijd geen concreet zicht bestond op de realisatie van de voorgenomen bedrijfsverplaatsing, ziet het College geen grond voor het oordeel dat verweerder bij het bepalen van de begunstigingstermijn niet in redelijkheid de voorgenomen bedrijfsverplaatsing buiten beschouwing heeft kunnen laten.

Met betrekking tot de door appellante op 11 december 2015 aan verweerder overgelegde financiële gegevens overweegt het College als volgt. Vast staat dat appellant, naar aanleiding van het door verweerder bij e-mail van 30 november 2015 aan hem toegezonden Controleverslag groepshuisvesting van DLV van 29 oktober 2015, bij brief van 11 december 2015 nadere financiële gegevens aan verweerder heeft overgelegd, te weten grootboekkaarten en de kolommenbalans. In deze brief heeft appellante vermeld dat DLV met deze gegevens in staat is om het verlies precies te berekenen, zoals aangegeven in het verslag van 29 oktober 2015. Appellant benadrukt daarbij dat deze financiële gegevens wel nadere toelichting door de boekhouder behoeven. Naar het oordeel van het College heeft verweerder niet aannemelijk gemaakt dat hij met deze financiële gegevens voldoende rekening heeft gehouden bij het nemen van het bestreden besluit. Weliswaar heeft verweerder in het bestreden besluit opgemerkt dat DLV deze gegevens van appellant heeft bekeken en dat deze het eerdere oordeel van DLV niet wijzigen, maar verweerder heeft niet gewezen op enige nadere rapportage van DLV waaruit blijkt dat deze nadere beoordeling door DLV daadwerkelijk heeft plaatsgevonden voordat het bestreden besluit werd genomen. Het feit dat verweerder eerst bij faxbericht van 12 oktober 2017 de rapportage “Financiële gevolgen groepshuisvesting” van DLV van 10 oktober 2017, waarin de financiële gegevens van appellant van 11 december 2017 zijn beoordeeld, heeft overgelegd aan het College, wijst eerder op het tegendeel. Het vorenstaande leidt het College tot het oordeel dat het bestreden besluit in zoverre in strijd met artikel 3:2 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) niet met de vereiste zorgvuldigheid is genomen. Het beroep tegen het bestreden besluit is daarom gegrond en het bestreden besluit komt in zoverre voor vernietiging in aanmerking.

Het College ziet aanleiding de rechtsgevolgen van dit te vernietigen gedeelte van het bestreden besluit in stand te laten en overweegt daartoe als volgt.