1.1

Appellant heeft op 8 juni 2015 een Gecombineerde opgave 2015 bij verweerder ingediend en verzocht om uitbetaling van de graasdierpremie.

1.2

Verweerder heeft bij het gewijzigde primaire besluit het bedrag voor de uitbetaling van de graasdierpremie vastgesteld op € 22.843,45.

1.3

Bij het bestreden besluit heeft verweerder het gewijzigde primaire besluit gehandhaafd en daartoe het volgende overwogen. Gebleken is dat 133 schapen niet voldoen aan de registratie-eisen van het systeem van Identificatie en Registratie (I&R-systeem), zodat deze schapen niet voor graasdierpremie in aanmerking komen. Appellant heeft de 1.610 schapen die wel voor graasdierpremie in aanmerking komen 409.874 dagen aangehouden. Appellant heeft gemiddeld (409.874 : 288 dierteldagen) 1.423,17 schapen gehouden. Van dit aantal heeft verweerder vervolgens op grond van artikel 2:24 van de Uitvoeringsregeling 363,1704 schapen (31,12 hectare grasland maal 11,67 schapen) afgetrokken, zodat het bruto bedrag voor de graasdierpremie € 25.440,08 is. Na toepassing van een administratieve sanctie van € 2.101,60 vanwege de 133 schapen die niet voldoen aan de registratie-eisen en de plafondkortingen, leidt dit tot een netto te betalen bedrag van € 22.843,45.

1.4

Appellant stelt dat verweerder een aantal dieren ten onrechte niet bij de vaststelling van de graasdierpremie in aanmerking heeft genomen en dat hem ten onrechte een administratieve sanctie is opgelegd. Verweerder is tekortgeschoten bij het verstrekken van informatie over hoe feitelijk te zorgen voor een juiste registratie in het I&R-systeem. Het systeem geeft bij fouten soms wel vlaggetjes en soms niet. Appellant noemt zes soorten fouten die naar zijn mening niet aan hem kunnen worden toegerekend. Dit betreft 1) ongenummerde dieren die beide oormerken kwijt waren; 2) afvoermeldingen die slechts één dag verschillen met die van de afnemer; 3) afvoermeldingen die enkele dagen verschillen met die van de afnemer; 4) meldingen die door de afnemer onjuist zijn gedaan waardoor twee dagen sprake is van een onbekende verblijflocatie; 5) fouten die pas later zijn ontstaan bij een nieuwe eigenaar (niet de directe afnemer); en 6) onjuiste informatie bij verweerder, het dier is gewoon op het bedrijf, aldus appellant.

2.1

Artikel 52 van Verordening (EU) nr. 1307/2013 van het Europees Parlement en de Raad van 17 december 2013 tot vaststelling van voorschriften voor rechtstreekse betalingen aan landbouwers in het kader van de steunregelingen van het gemeenschappelijk landbouwbeleid (Verordening 1307/2013) luidt, voor zover hier van belang, als volgt:

2.2

Artikel 53 van de Gedelegeerde verordening (EU) Nr. 639/2014 van de Commissie van 11 maart 2014 tot aanvulling van Verordening (EU) nr. 1307/2013 van het Europees Parlement en de Raad tot vaststelling van voorschriften voor rechtstreekse betalingen aan landbouwers in het kader van de steunregelingen van het gemeenschappelijk landbouwbeleid (Verordening 639/2014) luidt, voor zover hier van belang, als volgt:

2.3

Artikel 31 van de Gedelegeerde verordening (EU) Nr. 640/2014 van de Commissie van 11 maart 2014 tot aanvulling van Verordening (EU) nr. 1306/2013 van het Europees Parlement en de Raad wat betreft het geïntegreerd beheers- en controlesysteem en de voorwaarden voor weigering of intrekking van betalingen en voor administratieve sancties in het kader van rechtstreekse betalingen, plattelandsontwikkelingsbijstand en de randvoorwaarden luidde, ten tijde en voor zover hier van belang, als volgt:

2.4

Artikel 21 van de Uitvoeringsverordening (EU) Nr. 809/2014 van de Commissie van 17 juli 2014 tot vaststelling van uitvoeringsbepalingen voor Verordening (EU) nr. 1306/2013 van het Europees Parlement en de Raad wat betreft het geïntegreerd beheers- en controlesysteem, plattelandsontwikkelingsmaatregelen en de randvoorwaarden (Verordening 809/2014) bepaalt, voor zover hier van belang, het volgende:

2.5

Verordening (EU) nr. 1306/2013 van het Europees Parlement en de Raad wat betreft het geïntegreerd beheers- en controlesysteem en de voorwaarden voor weigering of intrekking van betalingen en voor administratieve sancties in het kader van rechtstreekse betalingen, plattelandsontwikkelingsbijstand en de randvoorwaarden (Verordening 1306/2013) bepaalt in welke gevallen geen administratieve sanctie wordt toegepast. Deze bepaling luidt als volgt:

2.6

Artikel 2.23 van de Uitvoeringsregeling bepaalde ten tijde van belang het volgende:

3.1

Nederland heeft in 2015 gebruik gemaakt van de mogelijkheid die artikel 21, vierde lid, van Verordening 809/2014 biedt door in artikel 2.23, vijfde lid, van de Uitvoeringsregeling een koppeling te leggen met het I&R-systeem schapen en geiten als bedoeld in artikel 34, onderdeel a, van de Regeling identificatie en registratie van dieren. Dit brengt met zich dat ingevolge artikel 21, vierde lid, van Verordening 809/2014 gewaarborgd dient te zijn dat het een begunstigde bekend is dat alle potentieel subsidiabele dieren die niet correct geïdentificeerd of geregistreerd overeenkomstig de identificatie- en registratieregeling voor dieren blijken te zijn, worden beschouwd als in artikel 31 van Verordening 640/2014 bedoelde dieren waarvoor een niet-naleving is geconstateerd. Het College is van oordeel dat met een enkele vermelding op de website van verweerder bij de toelichting op de aanvraag voor de graasdierpremie in 2015 dat de aanvrager dient te verklaren dat zijn dieren juist zijn geregistreerd in het I&R-systeem, aan dit vereiste niet is voldaan. Dit klemt te meer nu verweerder in 2015 de aanvraagprocedure zodanig heeft ingericht dat het niet mogelijk was de graasdierpremie voor individuele schapen aan te vragen en dat van de begunstigden – zonder dat zij daarvan vooraf op de hoogte waren gesteld – werd verlangd zelfstandig afzonderlijk melding te maken van schapen waarbij zich onjuistheden of onvolledigheden in de registratie hadden voorgedaan of die zich in de loop van het subsidiejaar zouden voordoen. Evenmin waren begunstigden geïnformeerd over de mogelijkheid om na indiening van de aanvraag voor een of meer individuele schapen die aanvraag weer in te trekken. Dat appellant bij het indienen van de aanvraag een verklaring ondertekent dat de schapen correct geregistreerd zijn in het I&R-systeem doet daaraan niet af.

3.2

Verweerder heeft voor de opvolgende jaren de aanvraagprocedure voor graasdierpremie aangepast en de informatievoorziening daarover verbeterd. Zo heeft verweerder de aanvraag voor het subsidiejaar 2016 zodanig ingericht dat schapenhouders voor individuele dieren graasdierpremie kunnen aanvragen. Verder heeft verweerder bij brief van 30 juli 2016 alle schapenhouders die in 2016 een aanvraag voor graasdierpremie hebben ingediend geïnformeerd over het belang van de juiste registratie in het I&R systeem. Daarbij heeft verweerder voorbeelden van onjuiste meldingen en/of onvolledige administratie genoemd. Daarnaast heeft verweerder in deze brief gewezen op de gevolgen van onjuiste registratie en op de mogelijkheid de aanvraag van graasdierpremie in zijn geheel in te trekken of de aanvraag voor specifieke dieren in te trekken, zolang de aanvrager nog niet op de hoogte is gebracht van een controle of de resultaten van een controle. In 2015 ontbrak dit alles. Verweerder heeft daarmee in 2015 niet voldaan aan het bepaalde in artikel 21, vierde lid, van Verordening 809/2014. Bij gebreke van de vereiste informatie valt het appellant niet aan te rekenen dat hij steun voor niet juist dan wel onvolledig geregistreerde dieren heeft aangevraagd, respectievelijk deze dieren niet tijdig uit zijn steunaanvraag heeft teruggetrokken. Onder deze omstandigheden had verweerder gelet op het bepaalde in artikel 77, tweede lid, onder d, van Verordening 1306/2013 van het opleggen van een sanctie moeten afzien. De beroepsgrond slaagt.

3.3

Ten aanzien van het betoog van appellant dat verweerder voor een aantal van de onjuist en/of onvolledig geregistreerde schapen toch graasdierpremie had moeten toekennen, overweegt het College als volgt. Schapenhouders zijn sinds 1 januari 2010 verplicht om te voldoen aan de registratie-eisen zoals neergelegd in Verordening (EG) nr. 21/2004 van de Raad van 17 december 2003 tot vaststelling van een identificatie- en registratieregeling voor schapen en geiten, welke verplichting in Nederland nader is uitgewerkt in het Besluit identificatie en registratie van dieren en in de Regeling identificatie en registratie van dieren. Het College volgt appellant niet in zijn betoog dat de registratie-eisen waaraan hij diende te voldoen ten tijde van de aanvraag niet bekend waren en/of dat deze in de besluitvormingsfase zijn gewijzigd. Dat verweerder voor het subsidiejaar 2017 een folder heeft uitgebracht getiteld “Controleren I&R registratie schapen voor graasdierpremie”, waarin verweerder een toelichting geeft op de voorwaarden voor de graasdierpremie, de regels voor I&R schapen, het controleren van I&R registratie met het bedrijfsregister, andere mogelijkheden om de registratie te controleren en hoe ervoor te zorgen dat schapen waarvoor graasdierpremie is aangevraagd ook daarna blijven voldoen aan de voorwaarden, betekent niet dat appellant in 2015 niet met de registratie-eisen bekend diende te zijn. Voor zover appellant daarover vragen had, mocht van hem worden verlangd dat hij die aan verweerder voorlegde, dan wel een deskundig adviseur raadpleegde. Appellant heeft niet betwist dat bij 133 schapen in 2015 onjuistheden dan wel onvolledigheden in het I&R-systeem voorkwamen. Anders dan appellant meent, is de oorzaak van fouten in de registratie niet relevant. Met betrekking tot het door appellant met nummer 6 aangeduide schaap heeft hij gesteld dat de informatie bij verweerder onjuist is en dat dit dier gewoon op het bedrijf was/is, maar daaruit volgt niet dat de vaststelling van verweerder - het dier is een periode gelijktijdig geregistreerd (geweest) op meerdere locaties - onjuist is. Nu appellant deze vaststelling van verweerder niet heeft weersproken, houdt het College deze voor juist. Verweerder heeft terecht voor de onjuist dan wel onvolledig geregistreerde dieren geen graasdierpremie toegekend. De beroepsgrond faalt.

4. Het beroep is gegrond. Het bestreden besluit komt voor vernietiging in aanmerking. Verweerder dient een nieuw besluit op bezwaar te nemen met inachtneming van deze uitspraak. Het College zal hiervoor een termijn van acht weken stellen

5. Er zijn geen voor vergoeding in aanmerking komende proceskosten.