1.1

Appellante heeft op grond van de Regeling bij verweerder MKB-innovatiestimulering Regio en Topsectoren (MIT)-kennisvouchers verzilverd. Het Openbaar Ministerie heeft onderzoek gedaan naar het handelen van appellante bij de verzilvering van 29 van deze vouchers. Op 16 november 2016 heeft verweerder appellante geïnformeerd over zijn voornemen om de subsidievaststellingen van appellante op grond van de Regeling (http://wetten.overheid.nl/BWBR0024881/2014-03-13) in te trekken.

1.2

Op 11 december 2017 heeft de meervoudige strafkamer van de rechtbank Overijssel appellante veroordeeld tot een geldboete van € 20.000,- voor het medeplegen van valsheid in geschrift gepleegd door een rechtspersoon, meermalen gepleegd.

1.3

Bij het primaire besluit heeft verweerder aan appellante reeds afgegeven subsidievaststellingen voor 29 MIT-kennisoverdrachtsprojecten ingetrokken en alsnog vastgesteld op nihil, de subsidie voor twee andere projecten vastgesteld op nihil en in totaal € 115.439,- aan onverschuldigd betaalde voorschotten teruggevorderd.

3.1

Appellante voert aan dat verweerder ten onrechte niet tegemoet is gekomen aan haar verzoek om in bezwaar gehoord te worden.

3.2

Van het horen van een belanghebbende kan op grond van artikel 7:3, aanhef en onder d, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) worden afgezien indien de belanghebbende niet binnen een door het bestuursorgaan gestelde redelijke termijn verklaart dat hij gebruik wil maken van het recht te worden gehoord. Appellante heeft dit niet binnen de door verweerder gestelde termijn gedaan. Immers, appellante had uiterlijk 30 mei 2017 moeten reageren op de vraag van verweerder of zij gehoord wilde worden en heeft dit eerst gedaan bij op 31 mei 2017 gedateerde brief die door verweerder op 8 juni 2017 is ontvangen. Het College concludeert daarom dat verweerder in dit geval terecht toepassing heeft gegeven aan artikel 7:3, aanhef en onder d, van de Awb.

4.1

Appellante voert verder aan dat er geen handelingen hebben plaats gevonden die in strijd zijn met de Regeling (http://wetten.overheid.nl/BWBR0024881/2014-03-13). Dit kan ook niet worden geconcludeerd op basis van het dossier van het Openbaar Ministerie, aangezien dit bestaat uit interpretaties en veronderstellingen van informatie en waarnemingen. Pas na een onherroepelijke uitspraak in de strafzaak is er duidelijkheid over de zaken op basis waarvan verweerder de subsidievaststellingen heeft ingetrokken, aldus appellante.

4.2

Het College stelt voorop dat het aan verweerder is om het bewijs te leveren van de feiten die ten grondslag worden gelegd aan de voor appellante belastende intrekking van de subsidievaststellingen. In het primaire besluit heeft verweerder zijn beslissing in het geheel niet voorzien van een motivering. In het bestreden besluit heeft verweerder overwogen als hierboven weergegeven in rechtsoverweging 2. Verweerder heeft daarbij opgemerkt, mogelijk in reactie op de stelling van appellante in bezwaar dat de strafrechter een uitspraak moet doen over het vermoeden van fraude, dat het bestuursrecht een eigen weging van de vastgestelde feiten en omstandigheden kent.

4.3

Het College stelt vast dat verweerder niet per project afzonderlijk heeft aangegeven waaruit het gestelde strijdig handelen van appellante met de Regeling voor dat project bestaat. Appellante heeft dan ook terecht aangevoerd dat zij zich tegen het algemeen gestelde verwijt van verweerder niet op adequate wijze te weer heeft kunnen stellen. Dit gebrek dient naar het oordeel van het College te leiden tot het vernietigen van het bestreden besluit.

4.4

Voor zover verweerder meent dat een zodanige specificatie van de gemaakte verwijten alsnog heeft plaatsgevonden met en door het overleggen van het algemeen overzichtsproces-verbaal in de strafzaken tegen - onder meer - appellante die hebben geleid tot - onder meer - het strafvonnis van 11 december 2017 ten name van appellante, volgt het College hem daarin niet. Van verweerder mag worden gevergd dat hij zijn verwijten per project en toegesneden op de bij elk daarvan - beweerdelijk niet nageleefde - verplichtingen van de Regeling formuleert en dat deze verwijten niet behoeven te worden afgeleid uit het algemeen overzichtsproces-verbaal in een drietal strafzaken ten name van (onder meer) appellante ter zake het valselijk opmaken van facturen.

4.5

Verweerder heeft in het verweerschrift nog aangegeven dat een drietal projecten niet is opgenomen in het algemene overzichtsproces-verbaal, maar dat aannemelijk is dat ook in die zaken frauduleuze handelingen zijn verricht omdat ‘ze’ (het College begrijpt: de kennisvouchers) in dezelfde periode zijn aangevraagd en verzilverd als de andere. Mede gelet op het voorgaande kan ook deze motivering geen stand houden.

4.6

Voorts komt verweerder een eigen, zelfstandige taak toe bij het beoordelen en waarderen van dat wat uit het proces-verbaal naar voren komt in het licht van de vereisten van de Regeling. Dat verweerder deze taak ter hand heeft genomen, blijkt niet uit de stukken. Ook in zoverre schiet het bestreden besluit te kort.

4.7

Voor zover verweerder in dit verband belang hecht aan de eerder genoemde veroordeling van appellante van 11 december 2017, overweegt het College dat verweerder (evenmin appellante) heeft kunnen overleggen een exemplaar van het vonnis waaruit blijkt welke van de ten laste gelegde gevallen van het valselijk opmaken van facturen bewezen is verklaard. Aan het gegeven van het vonnis komt dan ook in deze procedure reeds hierom onvoldoende betekenis toe. Overigens heeft appellante tegen het vonnis hoger beroep ingesteld. Op dit hoger beroep is nog niet beslist.

5. Het beroep is gelet op het vorenstaande gegrond en het College zal het bestreden besluit wegens strijd met artikel 7:12 van de Awb vernietigen. Het College zal verweerder opdragen om met inachtneming van deze uitspraak een nieuw besluit op bezwaar te nemen. Daarbij zal verweerder aandacht moeten schenken aan hetgeen appellante eerst ter zitting en dus in een zeer laat stadium van de procedure alsnog inhoudelijk naar voren heeft gebracht. Appellante heeft uitleg gegeven over haar algemene werkwijze en onder meer gesteld dat de kennisvragen wel degelijk van de MKB-ondernemers zelf afkomstig waren, maar dat appellante een aantal klanten heeft ondersteund bij het formuleren van hun kennisbehoefte en dat dat ook de rol van een kenniscentrum als het hare is. Voorts betwist zij dat er subsidiegelden zouden zijn verdeeld tussen appellante en de MKB-ondernemer (de voucherhouder). Zij wijst in dat verband naar de rol van [naam 3] BV, een ander bedrijf van [naam 2] , dat naar zeggen van appellante volkomen los van het subsidietraject opdrachten aan klanten heeft gegeven waarvoor [naam 3] afnemers had of die [naam 3] zelf wilde afnemen. Tenslotte is appellante ingegaan op de stelling van verweerder dat de subsidietrajecten niet zijn uitgevoerd. Daarbij heeft zij aandacht geschonken aan de relevantie van door de FIOD geselecteerde interne documenten uit appellantes administratie en de wijze waarop klanten van appellante daarmee door de FIOD in verhoren zijn geconfronteerd. Naar zeggen van appellante heeft iedere persoon die later door de verdediging onder ede wederom is gehoord, zijn verklaring herzien en heeft het Openbaar Ministerie alle zaken van klanten van appellante die van hun zwijgrecht gebruik hebben gemaakt geseponeerd. Het is in dat verband overigens aan appellante om deze algemeen gehouden stellingen zoveel mogelijk nader te concretiseren en te onderbouwen.

6. Er zijn geen voor vergoeding in aanmerking komende proceskosten.