Het Uitdagerskrediet is bij besluit van 3 juni 2008 aan [naam 2] verleend. Bij besluit van 28 maart 2011 is het Uitdagerskrediet vastgesteld.

De Innovatiekredieten zijn bij besluiten van 15 april 2010 en 13 juni 2013 aan [naam 2] verleend.

Vaststaat dat het Uitdagerskrediet respectievelijk de Innovatiekredieten zijn verstrekt onder de voorwaarde dat [naam 2] de verstrekte subsidies volgens een daartoe vastgesteld aflossingsschema zou terugbetalen aan verweerder. Vanwege het faillissement was [naam 2] niet langer in staat om aan haar verplichtingen uit hoofde van de subsidieverlening, waaronder de terugbetalingsverplichting, te voldoen. Door schending van deze verplichtingen was verweerder bevoegd het Uitdagerskrediet respectievelijk de Innovatiekredieten op grond van artikel 4:49, eerste lid, aanhef en onder c van de Awb respectievelijk artikel 4:48, eerste lid, aanhef en onder b, van de Awb, in te trekken en op grond van artikel 4:47, aanhef en onder c, van de Awb op nihil vast te stellen.

Naar het oordeel van het College heeft verweerder in redelijkheid van die bevoegdheid gebruik kunnen maken. Daartoe acht het College redengevend dat het voor [naam 2] , vanwege het faillissement, blijvend onmogelijk was om aan haar verplichtingen uit hoofde van het Uitdagerskrediet en de Innovatiekredieten te voldoen. Onder die omstandigheden kon niet van verweerder worden verwacht dat hij de subsidierelatie met [naam 2] in stand zou houden. Appellant heeft geen omstandigheden aangevoerd die tot een ander oordeel moeten leiden.

Het intrekken en op nihil vaststellen van het Uitdagerskrediet en de Innovatiekredieten heeft tot gevolg dat verweerder aan [naam 2] onverschuldigd subsidies heeft betaald. Verweerder is op grond van artikel 4:57 van de Awb tot het terugvorderen van de onverschuldigd betaalde subsidiebedragen bevoegd. Vervolgens doet zich de vraag voor of verweerder in de gegeven omstandigheden in redelijkheid van zijn beslissingsruimte gebruik heeft kunnen maken.

In de bezwaarfase heeft verweerder overwogen dat het volgen van de stelling van appellant dat de subsidie niet behoeft te worden terugbetaald omdat het gesubsidieerde project is mislukt, zou neerkomen op het verlenen van ontheffing als bedoeld in artikel 42, derde lid, van het Kaderbesluit. Hierdoor heeft zich tussen appellant en verweerder een discussie ontwikkeld die de toepasselijkheid van artikel 42, derde en vijfde lid, van het Kaderbesluit, zoals dat luidde ten tijde hier van belang, op dit geschil lijkt te suggereren. Zoals het College evenwel in zijn uitspraak van 17 april 2018 (ECLI:NL:CBB:2018:59) heeft geoordeeld, ziet artikel 42, derde en vijfde lid, van het Kaderbesluit op het verlenen van ontheffing van een terugbetalingsverplichting uit hoofde van een subsidieverleningsbesluit. De discretionaire bevoegdheid van verweerder om op grond van artikel 4:57 van de Awb tot terugvordering over te gaan, wordt niet door deze bepaling beperkt. Hetgeen appellant met betrekking tot het vermeende mislukken van het project heeft aangevoerd, behoeft in verband hiermee dan ook geen inhoudelijke bespreking.

Naar het oordeel van het College heeft verweerder zijn belang bij bescherming van de publieke middelen kunnen laten prevaleren boven het belang van appellant dat is gelegen in het genereren van een zo hoog mogelijke opbrengst ten behoeve van de commune schuldeisers. Dit leidt tot de slotsom dat de vraag of verweerder in redelijkheid van zijn bevoegdheid tot het terugvorderen van de subsidie gebruik heeft kunnen maken, bevestigend moet worden beantwoord.

Het College is van oordeel dat het beroep van appellant op het vertrouwensbeginsel niet slaagt. Uit vaste rechtspraak van het College, zoals bijvoorbeeld de uitspraak van

10 juli 2014 (ECLI:NL:CBB:2014:263), blijkt dat een toezegging van een bestuursorgaan dat bestuursorgaan alleen bindt indien er door of namens het bevoegd orgaan uitdrukkelijk, ondubbelzinnig en ongeclausuleerd toezeggingen zijn gedaan. In dit geval blijkt uit het dossier niet van een dergelijke toezegging. Appellant heeft niet aannemelijk gemaakt dat verweerder, althans een daartoe bevoegde medewerker van RVO, uitdrukkelijk, ondubbelzinnig en ongeclausuleerd heeft toegezegd dat indien een doorstart in Nederland zou worden gerealiseerd, de subsidie niet zou worden teruggevorderd.

Wat betreft de ter zake van de Innovatiekredieten gevorderde rente overweegt het College het volgende. Voor het vorderen van rente is een specifieke publiekrechtelijke grondslag vereist. Artikel 4:57 van de Awb biedt geen grondslag voor het vorderen van rente. Verweerder heeft geen andere, specifieke publiekrechtelijke grondslag aangewezen op grond waarvan hij rente in rekening mocht brengen. Voor zover verweerder zijn bevoegdheid heeft ontleend aan artikel 42, tweede lid, van het Kaderbesluit, overweegt het College dat deze bepaling niet ziet op terugvorderingsbesluiten. Verweerder kan aan deze bepaling dan ook geen bevoegdheid tot het vorderen van rente ontlenen.

Het voorgaande brengt mee dat de motivering van het bestreden besluit het vorderen van rente niet kan dragen. Het bestreden besluit is in zoverre ondeugdelijk gemotiveerd en dient daarom, voor zover dit besluit ziet op de gevorderde rente, vernietigd te worden wegens strijd met artikel 7:12 van de Awb. In zoverre is het beroep gegrond. Het College kan op basis van de stukken niet vaststellen hoe de door verweerder (terug)gevorderde bedragen zijn opgebouwd. Het College ziet daarom geen mogelijkheden het geschil finaal te beslechten en acht geen termen aanwezig de bestuurlijke lus toe te passen. Het College zal verweerder daarom opdragen een nieuw (terugvorderings-)besluit te nemen, met inachtneming van hetgeen in deze uitspraak is overwogen. Het College zal hiervoor een termijn stellen van acht weken.