1.1

Bij het besluit van 18 april 2016 heeft verweerder zich op het standpunt gesteld dat appellant niet in aanmerking komt voor toewijzing van betalingsrechten uit de Nationale reserve voor jonge landbouwers, omdat appellant vóór 1 januari 2010 (gedeeltelijk) op eigen naam of voor eigen risico, zeggenschap heeft gehad over een rechtspersoon met landbouwactiviteiten.

1.2

Bij het besluit van 6 maart 2017 heeft verweerder het bezwaar van appellant gegrond verklaard, het primaire besluit herroepen en appellant 3,16 betalingsrechten toegewezen voor de periode 2015 tot en met 2019.

2 Bij besluit van 14 september 2017 heeft verweerder, naar aanleiding van een nader onderzoek in verband met een vermoedelijke onjuistheid in het besluit van 6 maart 2017, een nieuwe beslissing op bezwaar genomen. Daarbij heeft verweerder het bezwaar van appellant alsnog ongegrond verklaard, het besluit van 6 maart 2017 ingetrokken en het besluit van 18 april 2016 gehandhaafd. Tegen dit besluit heeft appellant, overeenkomstig de in het besluit van 14 september 2017 opgenomen rechtsmiddelenclausule, beroep ingesteld, waarbij hij – kort samengevat – heeft aangevoerd dat voor het nemen van een herziene beslissing op bezwaar geen wettelijke grondslag bestaat.

3 Verweerder heeft zich in het verweerschrift, voor zover hier van belang, op het standpunt gesteld dat het besluit van 14 september 2017 niet is genomen in strijd met geschreven of ongeschreven recht, omdat hij op grond van artikel 23, eerste lid, van Uitvoeringsverordening (EU) nr. 809/2014 van de Commissie van 17 juli 2014 tot vaststelling van uitvoeringsbepalingen voor Verordening (EU) nr. 1306/2013 van het Europees Parlement en de Raad wat betreft het geïntegreerd beheers- en controlesysteem, plattelandsontwikkelingsmaatregelen en de randvoorwaarden (Verordening 809/2014) gehouden is om de ten onrechte toegewezen en uitbetaalde betalingsrechten terug te vorderen.

4.1

Het College overweegt als volgt.

4.2

Na het besluit van 6 maart 2017, waarbij verweerder aan appellant betalingsrechten heeft toegewezen – en welk besluit in rechte onaantastbaar is geworden –, kon verweerder niet opnieuw op 14 september 2017 een beslissing op bezwaar nemen over de aanvraag om toewijzing van betalingsrechten uit de Nationale reserve voor jonge landbouwers. Het College is van oordeel dat het besluit van 14 september 2017, dat strekt tot intrekking van de bij besluit van 6 maart 2017 aan appellant toegewezen betalingsrechten, aangemerkt moet worden als een primair besluit, waartegen ingevolge artikel 7:1, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) eerst bezwaar dient te worden gemaakt alvorens beroep kan worden ingesteld. Een dergelijk besluit tot intrekking van betalingsrechten vindt zijn grondslag in artikel 4.8, eerste lid, van de Uitvoeringsregeling en artikel 63 van Verordening (EU) nr. 1306/2013 van het Europees Parlement en de Raad van 17 december 2013 inzake de financiering, het beheer en de monitoring van het gemeenschappelijk landbouwbeleid. Dit betekent dat het College thans niet kan overgaan tot een inhoudelijke behandeling van het tegen het besluit van 14 september 2017 ingestelde beroep. Appellant dient niet-ontvankelijk te worden verklaard in zijn beroep. Het College zal het beroepschrift met toepassing van artikel 6:15 van de Awb ter behandeling als bezwaarschrift naar verweerder doorzenden.