1.1.

Ingevolge het bepaalde in artikel 8:81 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) kan, indien voorafgaand aan een mogelijk beroep, bezwaar is gemaakt, op verzoek een voorlopige voorziening worden getroffen indien onverwijlde spoed, gelet op de betrokken belangen, dat vereist.

1.2.

Voor zover in deze uitspraak een oordeel wordt gegeven over de rechtmatigheid van het primaire besluit, is sprake van een voorlopig oordeel dat het College niet bindt in een eventuele bodemprocedure.

1.3.

2.1.

Verzoeker is werkzaam als taxichauffeur en is werkzaam in Amsterdam aan op de opstapmarkt. Hij beschikte over de hiervoor vereiste Taxxxivergunning. Deze vergunning is op 4 februari voor de duur van vier weken geschorst. Verzoeker heeft daartegen geen rechtsmiddelen aangewend.

2.2.

Op 25 februari 2018 is aan verzoeker een mini rapport van bevindingen uitgereikt wegens het “taxi vervoer aanbieden met geschorste vergunning”. In een rapport van bevindingen dat daarvan is opgemaakt door één van de twee betrokken toezichthouders, is het volgende vermeld: “Ik verbalisant, zag dat voornoemd taxivoertuig stil stond op de laden en los plek voor het Centraal station wat is gelegen op de Prins Hendrikkade ter hoogte van perceel nummer 59. Ik zag dat erop het taxivoertuig een daklicht was bevestigd met de opdruk TAXI. Ik zag dat er op genoemde locatie nog een taxivoertuig stond. Ik zag dat dit taxivoertuig was voorzien van een TTO daklicht. Ambtshalve is mij bekend dat deze gelegenheid gebruikt word als illegale taxistandplaats. Ik zag dat voornoemd taxivoertuig als eerste taxi op deze gelegenheid stond. Ik hield de chauffeurs staande en vroeg of hij een afspraak had. De chauffeur antwoordde “Ja ik sta op iemand te wachten”. Ik vroeg de chauffeur zijn klant te bellen Ik zag op zijn telefoon staan: Klant 1 de chauffeur vertelde mij dat zijn klant er met 5 minuten zou zijn. De chauffeur gaf aan nogmaals zijn klant te bellen. Ik zag deze keer op zijn telefoon staan: Klant [naam 2] . Ik vroeg de chauffeur waarom hij twee verschillende nummers belde hij wou hier geen antwoord op geven en ook zijn gesprek-geschiedenis wilde hij niet laten zien. De chauffeur stond met zijn taxi voor het Centraal station en voor een hotel. De chauffeur had zijn best gedaan om zoveel mogelijk herkenbaar te zijn als taxivoertuig. Zijn BCT gaf ook aan dat hij aan het werk was. (..) Er kwam een persoon aan gelopen die voor deed komen alsof dit de klant was. Ik vroeg of deze persoon kon aantonen dat hij deze taxi had besteld dit kon hij echter niet aannemelijk maken. Ook herkende wij de persoon als zijnde taxichauffeur, wij zagen dat hij zijn keycard bij zich had.”

2.3.

2.4.

2.5.

Verzoeker heeft tegen het primaire besluit bezwaar gemaakt bij de voorzieningenrechter van het College een verzoek tot het treffen van een voorlopige voorziening ingediend. Het verzoek strekt ertoe dat het primaire besluit wordt geschorst totdat op zijn bezwaar is beslist en dat hij zijn werkzaamheden op de Amsterdamse opstapmarkt kan voortzetten.

3.1.

De voorzieningenrechter volgt verweerder in zijn standpunt dat deze aan de in het rapport van bevindingen vermelde feiten en omstandigheden de conclusie heeft mogen verbinden dat verzoeker op 25 februari 2018, rond 00.41 uur, terwijl zijn Taxxxivergunning was geschorst, taxivervoer aanbood op de Amsterdamse opstapmarkt, op een laad- en losplaats waarop dat niet is toegestaan.

3.2.

De voorzieningenrechter ziet in de beschikbare gegevens, waaronder het verhandelde ter zitting, geen aanleiding om niet van de juistheid van de inhoud van het rapport van bevindingen uit te gaan. De voorzieningenrechter ziet geen aanknopingspunt om van de juistheid van het standpunt van verzoeker uit te gaan dat hij, toen hij door de toezichthouders werd aangesproken, werkzaam was op de bel-en contractmarkt. De voorzieningenrechter volgt verweerder in zijn standpunt dat verzoeker de door hem gestelde afspraak met een klant ter plekke in scène heeft gezet om de indruk te wekken dat hij werkzaam was op de bel- en contractmarkt. De voorzieningenrechter overweegt daartoe als hierna onder 3.3. en 3.4. vermeld.

3.3.

Verzoeker is pas met zijn beweerdelijke klant (hierna: klant) gaan bellen nadat hij door de toezichthouders is aangesproken. Niet valt in te zien waarom verzoeker, die stelt door een klant te zijn gebeld, niet meteen zijn belgeschiedenis op zijn telefoon aan de betrokken toezichthouders heeft laten zien, om zijn gelijk te bewijzen. Voor zover verzoeker dat niet heeft gedaan omdat, zoals ter zitting is aangevoerd, de sfeer niet zo prettig was en de toezichthouders al meteen wantrouwend waren, komt dat voor zijn rekening en risico. Niet is gesteld of gebleken dat het voor verzoeker niet mogelijk was om zijn belgeschiedenis te laten zien. Uit het rapport van bevindingen kan zelfs worden afgeleid dat de toezichthouders hem hebben verzocht dat wel te doen. Het rapport van bevindingen biedt geen steun voor het standpunt van verzoeker dat hij, zoals hij stelt, zijn telefoon op de speaker had gezet zodat de toezichthouders konden meeluisteren toen hij belde met zijn klant en dat de klant toen met de toezichthouders heeft gesproken. De gemachtigde van verzoeker heeft daarover ter zitting aangevoerd dat uit het rapport van bevindingen in ieder geval niet kan worden afgeleid dat dit niet is gebeurd. De gemachtigde van verweerder heeft ter zitting aangevoerd dat zij hierover navraag heeft gedaan bij de betrokken toezichthouders. Die hebben verklaard dat verzoeker steeds wegliep met zijn telefoon, zodat zij niets hebben gehoord. Zij weten ook niet of verzoeker in hun bijzijn steeds met dezelfde of met een aantal verschillende personen heeft gebeld. Zij hebben alleen kunnen zien dat toen verzoeker belde, op zijn telefoon de naam ‘klant 1’ respectievelijk ‘klant [naam 2] ’ verscheen, als vermeld in het rapport van bevindingen. De klant is volgens verzoeker [naam 3] , die een vaste klant en een goede vriend van hem is. De toezichthouders hebben deze naam niet op de telefoon van verzoeker zien verschijnen. [naam 3] is taxichauffeur en ook zelf in het bezit van een Taxxxivergunning en is blijkens de gedingstukken later die nacht als taxichauffeur werkzaam geweest op het Leidseplein te Amsterdam. Verzoeker heeft geen plausibele reden gegeven waarom, zoals hij stelt, hij een taxichauffeur als klant moest komen ophalen. Ter zitting is daarover niet meer aangevoerd dat dit om privéredenen was en dat dat vaker gebeurde. De klant is niet met de gemachtigde van verzoeker meegekomen naar de zitting om hierover als getuige een verklaring te kunnen afleggen.

3.4.

Op de door verzoeker in het geding gebrachte usb-stick staan filmbeelden die de voorzieningenrechter voorafgaand aan de zitting heeft bekeken en ter zitting met de gemachtigden van partijen heeft besproken. Daarop is onder andere te zien dat de klant achterin de auto zit. Verzoeker vraagt hem twee keer: “Jij hebt mij toch gebeld?”. De klant zegt op enig moment: “Wat is opstapmarkt?” De voorzieningenrechter leidt ook hieruit af dat de door verzoeker gestelde afspraak met de klant in scène is gezet. Het is immers niet aannemelijk dat de klant, die zelf taxichauffeur op de opstapmarkt in Amsterdam is, die vraag heeft gesteld omdat hij niet zou weten wat die opstapmarkt, waarvoor hij zelf een vergunning heeft, is. Op de usb-stick staat ook de hiervoor onder 2.3 vermelde getuigenverklaring. Die verklaring is blijkens de digitale bestandgegevens in Word opgemaakt op de computer van verzoeker. Daarover is ter zitting namens verzoeker verklaard dat [naam 3] de getuigenverklaring op verzoek van verzoeker zelf heeft opgesteld en zelf heeft voorzien van zijn digitale handtekening. Hij heeft dat gedaan op de computer van verzoeker omdat hij geen pen en papier had. De voorzieningenrechter acht dit niet aannemelijk en sluit niet uit dat verzoeker die getuigenverklaring zelf heeft opgemaakt en ondertekend.

3.5.

Uit 3.1 volgt dat verweerder op grond van de in de overwegingen van het primaire besluit vermelde wettelijke grondslag, te weten artikel 3.3, eerste lid van de Taxiverordening, in samenhang gelezen met artikel 2.14, tweede en derde lid, van de Taxiverordening en artikel 5, aanhef en onder f van de Nadere regels eisen chauffeurs, bevoegd was de Taxxxivergunning van verzoeker in te trekken. De voorzieningenrechter is van oordeel dat verweerder bij afweging van de betrokken belangen van die bevoegdheid gebruik heeft kunnen maken. De vraag of, zoals verweerder ter zitting heeft bepleit, hij in dit geval zijn bevoegdheid tot intrekking van de Taxxxivergunning ook uitsluitend kan ontlenen aan artikel 2.17, vierde lid, van de Taxiverordening, welk artikel in de conclusie van het primaire besluit is vermeld, hoeft gelet op het vorenstaande in deze procedure niet beantwoord te worden. Voor zover nodig kan de motivering van het primaire besluit op dit punt in bezwaar worden verbeterd.

3.6.

Het primaire besluit tot intrekking van de Taxxxivergunning is naar het voorlopig oordeel van de voorzieningenrechter rechtmatig. Nu niet is te verwachten dat het primaire besluit in bezwaar niet zal worden gehandhaafd, ziet de voorzieningenrechter geen grond om de voorlopige voorziening voor de duur van de bezwaarprocedure toe te wijzen.

3.7.

Verzoeker heeft geen enkele inzicht gegeven in zijn financiële situatie. Van spoedeisendheid die noopt tot het treffen van de gevraagde voorlopige voorziening is ook daarom niet gebleken.

3.8.

Gelet op het voorgaande dient het verzoek te worden afgewezen.