1.1

In de tussenuitspraak heeft het College geoordeeld dat de overtreding van artikel 7 van de Meststoffenwet (Msw), in samenhang met artikel 8 van de Msw, anders dan de rechtbank heeft geoordeeld, in redelijkheid aan [naam] kan worden toegerekend. Nu van het ontbreken van verwijtbaarheid niet is gebleken, was de minister derhalve bevoegd een bestuurlijke boete op te leggen aan [naam] . Het hoger beroep van de minister op dit punt slaagt.

1.2

Het College heeft, doende wat de rechtbank zou behoren te doen, de nog niet besproken grief van [naam] beoordeeld dat de minister ten onrechte bij de berekening van de boete niet de verhoogde derogatienorm van 250 kg stikstof afkomstig van graasdieren heeft toegepast. Het College heeft geoordeeld, met verwijzing naar zijn uitspraken van 21 mei 2013, onder meer ECLI:NL:CBB:2013:CA2378, r.o. 5.3, dat deze grief slaagt.

1.3

2.1

Het College concludeert dat gelet op hetgeen is overwogen in de tussenuitspraak de aangevallen uitspraak dient te worden vernietigd.

2.2

De minister heeft in de nieuwe berekening de verhoogde norm toegepast. Hij heeft in de brief van 17 mei 2018 geconcludeerd dat voor de hoogte van de opgelegde boetes het door het College geconstateerde gebrek geen gevolgen heeft, onder meer gelet op het boetemaximum dat op grond van de Msw voor een natuurlijke persoon geldt. [naam] heeft dit standpunt niet betwist.

2.3

De overschrijding van de redelijke termijn vormt naar het oordeel van het College wel aanleiding voor een verdergaande matiging van het boetebedrag. In punitieve zaken geldt het uitgangspunt dat een redelijke termijn is overschreden indien de besluitvorming door het bestuursorgaan en de rechterlijke beoordeling in eerste aanleg niet is afgerond binnen twee jaar nadat de termijn is aangevangen. De redelijke termijn van de rechterlijke behandeling in hoger beroep dient ook op twee jaar te worden gesteld, zodat de redelijke termijn derhalve in totaal vier jaar beslaat. Daarbij geldt dat deze termijn een aanvang neemt vanaf het moment waarop een handeling is verricht waaraan de betrokkene in redelijkheid de verwachting kan ontlenen dat hem een bestuurlijke boete wordt opgelegd. Dat is in dit geval 15 februari 2011, de datum waarop het voornemen tot boeteoplegging aan appellant is meegedeeld. De procedure in eerste aanleg heeft geduurd tot 22 november 2016. Ten tijde van de einduitspraak in hoger beroep is de totale termijn van vier jaar derhalve overschreden met drie jaar en tien maanden. Ten aanzien van de toepasselijke compensatie overweegt het College als volgt.

2.4

Vanwege het tijdsverloop tussen het boeterapport en het primaire besluit heeft de minister, op basis van het (destijds gevoerde) beleid, de boete reeds met 10% gematigd. Ofschoon op grond van dit matigingsbeleid een ander aanvangsmoment – te weten: de start van het interne onderzoek – wordt gehanteerd dan het geval is bij de vaststelling van de redelijke termijn – te weten: het voornemen tot boeteoplegging – overweegt het College dat deze matiging van invloed is op de vraag of, en zo ja, in hoeverre een verdergaande matiging op grond van de overschrijding van de redelijke termijn dient plaats te vinden. Volgens vaste jurisprudentie van het College (zie onder meer de uitspraak van 24 november 2016, ECLI:NL:CBB:2016:454) is dat het geval indien de overschrijding meer dan een half jaar bedraagt. In beginsel wordt in die omstandigheden een verdergaande matiging per half jaar toegepast van 5%. Dit betekent voor het onderhavige geval het volgende: € 45.000,- verminderd met 10% is € 40.500,- verminderd met 35% is € 26.325,-.