5.1

Ten aanzien van het bijhouden van de journalen overweegt het College dat ingevolge bijlage II, punt 1, bij de Transportverordening, voor zover hier van belang, personen die voornemens zijn dieren te vervoeren verplicht zijn een journaal als bedoeld in artikel 5, vierde lid, artikel 8, tweede lid, artikel 14, eerste lid, aanhef en onder a) en c) en artikel 21, tweede lid van die verordening bij te houden overeenkomstig het bepaalde in deze bijlage.

5.2

Het Hof van Justitie heeft in het arrest C-383/16 (https://eur-lex.europa.eu/legal-content/NL/TXT/?qid=1537704961417&uri=CELEX:62016CJ0383) het volgende voor recht verklaard

5.3

Uit dit arrest volgt aldus dat de aanvrager van de uitvoerrestitutie een kopie van het journaal als bedoeld in bijlage II bij de Transportverordening moet laten bijhouden – en dus volledig moet (laten) invullen – tot de eerste lossingsplaats in het derde land van de eindbestemming en dat als hieraan niet wordt voldaan, de uitvoerrestitutie op grond van Verordening (EU) Nr. 817/2010 van de Commissie van 16 september 2010 tot vaststelling, op grond van Verordening (EG) nr. 1234/2007 van de Raad, van uitvoeringsbepalingen met betrekking tot de voor de toekenning van uitvoerrestituties te vervullen voorwaarden in verband met het welzijn van levende runderen tijdens het vervoer (Welzijnsverordening) kan worden teruggevorderd.

5.4

Appellante heeft naar aanleiding van het arrest aangevoerd dat de chauffeurs de journalen tot aan Sète hebben ingevuld en dat zij de journalen daarna hebben overhandigd aan de officiële dierenarts aldaar, Delom Portuaire. In de journalen is vermeld dat de vrachtwagens met de runderen op 15 april 2011 achtereenvolgens om 18.25 uur en 18.30 uur zijn aangekomen in Sète en toen zijn uitgeladen. De runderen zijn conform planning op het veeschip geladen op 15 april 2011. De chauffeurs waren op dat moment niet meer verantwoordelijk voor het verder invullen van de journalen. Er zijn kopieën van de journalen afgegeven aan de medewerkers van het veeschip. Dat is gebeurd voordat de officiële dierenarts in Sète de journalen heeft afgestempeld. Vandaar dat op die kopieën een stempel van Delom Portuaire ontbreekt en daarop in afdeling 4 is vermeld dat de runderen op 19 april 2011 om 21.00 uur zijn aangekomen op de eerste lossingsplaats in het derde land van de eindbestemming, te weten Casablanca. Bij aankomst in Casablanca heeft volgens appellante een controle in de zin van artikel 3, tweede lid, van de Welzijnsverordening plaatsgevonden. Appellante is van mening dat zij alle benodigde informatie over de transporten heeft verstrekt en zodoende aan haar verplichtingen heeft voldaan.

5.5

Verweerder heeft zich naar aanleiding van het arrest op het standpunt gesteld dat van beide journalen afdeling 4 niet is ingevuld tot de eerste lossingsplaats in het derde land van de eindbestemming, zodat de restitutie terecht is teruggevorderd.

5.6

Het College overweegt dat blijkens het model van afdeling 4 van bijlage II bij de Transportverordening de feitelijke route - rustplaatsen, overlaadplaatsen en plaatsen van uitgang moeten worden vermeld. Zowel in journaal 0073022 als in journaal 0073026 zijn de kolommen plaats en adres, aankomst en vertrek na de aankomst in Sète niet ingevuld. Het stempel van "Princess Hiyam" en de vermelde aankomst op 19 april 2011 om 21.00 uur in Casablanca kunnen daarvoor niet in de plaats worden gesteld, omdat daaruit niet blijkt wanneer het zeeschip uit Sète is vertrokken en hoelang het transport over zee heeft geduurd. Ook is niet duidelijk hoeveel tijd is verstreken tussen het moment van aankomst van het zeeschip in de haven van Casablanca en het moment waarop de runderen zijn gelost.

5.7

Gelet hierop heeft appellante niet voldaan aan de verplichting om (kopieën van) de journalen tijdens het gehele transport – volledig – bij te (laten) houden, dus tot de eerste lossingsplaats in het derde land van de eindbestemming. Dat de dierenarts in Casablanca heeft verklaard dat de reisschemagegevens in overeenstemming zijn met de voorschriften van de Transportverordening en de Welzijnsverordening doet aan voorgaande verplichting niet af. Verweerder was reeds hierom gehouden op grond van artikel 7 van de Welzijnsverordening de vooruitbetaalde uitvoerrestitutie in te trekken en terug te vorderen.

6. Het College komt daarom niet meer toe aan de beoordeling van de beroepsgronden over de rusttijden en de overschrijding van de transporttijd.

7. Het beroep is ongegrond.

8.1

Appellante heeft ter zitting aangevoerd dat de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6 van het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) is overschreden en zij heeft in verband daarmee verzocht een immateriële schadevergoeding toe te kennen.

8.2

In een procedure in een niet-punitieve zaak, die volgt op een primair besluit dat is bekend gemaakt vóór 1 februari 2014, zoals in dit geval, geldt als uitgangspunt dat de bezwaar- en beroepsfase samen niet langer mogen duren dan drie jaar. Dit behoudens factoren die onder omstandigheden aanleiding kunnen geven overschrijding van deze behandelingsduren gerechtvaardigd te achten (zie de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 29 januari 2014, ECLI:NL:RVS:2014:188).

8.3

Het College stelt vast dat het door appellante ingediende bezwaarschrift door verweerder is ontvangen op 11 maart 2014. Dit betekent dat ten tijde van deze uitspraak op 18 december 2018 de hiervoor bedoelde termijn van drie jaar met een jaar en negen maanden is overschreden.

8.4

Bij de beoordeling van de vraag of sprake is van overschrijding van de redelijke termijn, blijft echter buiten beschouwing de tijd die gemoeid is geweest met het afwachten van een prejudiciële beslissing van het Hof van Justitie. Dit geldt zowel voor zaken waarin prejudiciële vragen zijn gesteld als voor zaken die zijn aangehouden in afwachting van de beantwoording van prejudiciële vragen die in een vergelijkbare andere zaak zijn gesteld, indien het afwachten van die beslissing redelijk is. Niet in geschil is dat daaraan in dit geval een periode van een jaar en zeven maanden kan worden toegerekend. Dit betekent dat de overschrijding van de redelijke termijn twee maanden bedraagt.

8.5

Uitgangspunt voor compensatie is een tarief van € 500,- per half jaar dat de redelijke termijn is overschreden, waarbij het totaal van de overschrijding naar boven wordt afgerond.

8.6

Het College stelt tot slot vast dat de overschrijding volledig is toe te rekenen aan het College, omdat de behandeling van het bezwaar niet meer dan een jaar in beslag genomen heeft, terwijl de behandeling van het beroep meer dan twee jaar heeft geduurd. Het College zal daarom op grond van artikel 8:88 van de Awb de minister van Justitie en Veiligheid veroordelen tot betaling van een bedrag van € 500,-.

8.7

Het College kent appellante een proceskostenvergoeding toe voor het indienen van het verzoek tot vergoeding van schade wegens overschrijding van de redelijke termijn (1 punt, met een waarde per punt van € 501,- en een wegingsfactor 0,5) ten laste van de minister van Justitie en Veiligheid.