[geïntimeerden] is eigenaar van het pand aan het adres [adres 1] te [plaats] . [appellanten] is eigenaar van het daarnaast op nummer [adres 2] gelegen pand. Beide panden hebben aan de achterzijde een aan elkaar grenzend plat dak.

Eind 2017 heeft [geïntimeerden] geconstateerd dat [appellanten] een houten tuinscherm heeft geplaatst op het plat dak. Dat houten scherm bestaat uit twee delen, die in een hoek van ongeveer 90 graden op het plat dak zijn geplaatst. Deel I van het scherm betreft het deel tussen het perceel van [appellanten] en dat van [geïntimeerden] en over dit deel gaat het geschil nog. Deel II is geplaatst aan de achterzijde van het plat dak van [appellanten] en vormt geen onderdeel meer van het geschil tussen partijen.

Bij brief van 23 oktober 2017 heeft [geïntimeerden] [appellanten] onder meer:

- medegedeeld dat hij met het plaatsen van het scherm inbreuk heeft gemaakt op het eigendomsrecht van [geïntimeerden] en dat hij vreest voor schade door het handelen van [appellanten] ;

- gesommeerd binnen veertien dagen de onrechtmatige situatie aan te passen en het eigendom van [geïntimeerden] te herstellen.

[appellanten] heeft niet gereageerd op de brief van 23 oktober 2017.

[geïntimeerden] heeft [appellanten] bij brief van 22 november 2017 verzocht binnen veertien dagen te reageren. [appellanten] heeft daar evenmin op gereageerd.

Op 29 augustus 2018 heeft het Kadaster een grensreconstructie verricht in opdracht van [geïntimeerden] . Het Kadaster heeft een relaas van bevindingen opgemaakt. Bij factuur van 10 september 2018 heeft het Kadaster € 500,- in rekening gebracht aan [geïntimeerden] .

In de onderhavige procedure vordert [geïntimeerden] (na vermeerdering van eis) [appellanten] hoofdelijk te veroordelen:

1. het op of nabij de perceelsgrens op het platte dak geplaatste tuinscherm binnen veertien dagen na de dag van het vonnis te verwijderen op straffe van verbeurte van een dwangsom van € 150,- per dag;

2. het dakleer binnen veertien dagen na de dag van het vonnis te herstellen/vervangen, op zo’n manier dat geen lekkages kunnen ontstaan bij [geïntimeerden] , op straffe van verbeurte van een dwangsom van € 150,- per dag;

3. tot betaling van € 500,00 voor het kadastrale onderzoek, te vermeerderen met de wettelijke rente met ingang van de vijftiende dag na de dag van het vonnis, tot de dag van voldoening, alsmede van de nakosten.

[appellanten] heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Dat verweer zal, voor zover in hoger beroep van belang, in het navolgende aan de orde komen.

In het vonnis van 6 februari 2019 heeft de kantonrechter de vorderingen van [geïntimeerden] toegewezen, in die zin dat [appellanten] is veroordeeld om de op de perceelsgrens geplaatste schutting deel I te verwijderen en het dakleer ter plekke van de te verwijderen schutting deel I dusdanig te herstellen of te vervangen dat er geen lekkages kunnen ontstaan bij [geïntimeerden] , beide op straffe van een dwangsom. Voorts heeft de kantonrechter [appellanten] veroordeeld tot betaling van de kosten van het Kadaster en de proceskosten (met rente en nakosten).

Het hof stelt vast dat door [geïntimeerden] het kadastrale rapport als productie 3 bij memorie van antwoord in het geding is gebracht. [appellanten] had bovendien voorafgaand aan het instellen van het hoger beroep de beschikking over het rapport, zo blijkt uit productie 1 bij de akte van [appellanten] . Noch in de memorie van grieven, noch in de nadien genomen akte gaat [appellanten] in op het kadastrale rapport. De inhoud van het rapport wordt door [appellanten] op zichzelf ook niet betwist. Naar het oordeel van het hof is met het kadastrale rapport in samenhang bezien met de foto’s die als productie 7 bij de conclusie van repliek zijn overgelegd komen vast te staan dat deel I van de schutting (deels) op het perceel van [geïntimeerden] is aangebracht. De betwisting van [appellanten] dat dat niet het geval is, is onvoldoende gemotiveerd.

Grief II bestrijdt het oordeel van de kantonrechter dat “aannemelijk is dat met het plaatsen (en ook met het verwijderen) van dit deel van de schutting het dakleer is beschadigd (zal worden beschadigd)”. [appellanten] heeft enkel zijn eigen dak voorzien van beton tot aan de opstaande dakrand. [appellanten] heeft enkele tegels geplakt op de opstaande dakrand, doch daardoor is geen schade ontstaan aan het dak van [geïntimeerden] . Nu [geïntimeerden] geen bewijs heeft bijgebracht van zijn stelling dat er sprake is van (mogelijke) schade aan zijn deel van het dak, is zijn vordering tot herstel van het dak ten onrechte toegewezen, aldus [appellanten] .

Het hof oordeelt als volgt. [geïntimeerden] heeft een tweetal verklaringen van dakdekkers (productie 6 bij conclusie van repliek) overgelegd waaruit volgt dat het aanbrengen van beton en plaatsen van tegels op het platte dak wordt afgeraden omdat deze handelwijze schade zal aanbrengen aan de dakbedekking. Het hof heeft hiervoor onder 6.4.2 geoordeeld dat vaststaat dat deel I van de schutting (deels) op het perceel van [geïntimeerden] is aangebracht. Gelet op de eigen verklaring van [appellanten] dat hij beton heeft gestort tot aan de opstaande dakrand en dat hij enkele tegels heeft geplakt op de opstaande dakrand, heeft [geïntimeerden] voldoende onderbouwd en aannemelijk gemaakt dat met het plaatsen (en ook met het verwijderen) van dit deel van de schutting het dakleer is of zal worden beschadigd. De betwisting van [appellanten] is op dit punt onvoldoende gemotiveerd. Grief II faalt eveneens.