Uit de inmiddels verbroken relatie van de moeder en de vader zijn de kinderen geboren.

De vader heeft de kinderen erkend. De moeder was met het eenhoofdig gezag over de kinderen belast.

De kinderen zijn op grond van een daartoe strekkende machtiging sinds 1 maart 2019 onder toezicht gesteld van JBB en uit huis geplaatst in een voorziening voor pleegzorg. De maatregelen zijn laatstelijk tot 4 december 2020 verlengd.

[minderjarige 1] verblijft in een accommodatie jeugdhulpaanbieder op een geheime locatie, [minderjarige 2] verblijft in een (perspectief biedend) gezinshuis op een geheime locatie.

De vader voert in het beroepschrift, zoals aangevuld tijdens de mondelinge behandeling – kort samengevat – het volgende aan.

Een ondertoezichtstelling en uithuisplaatsing kan en mag niet met zich brengen dat het contact tussen ouder en kind verbroken is en blijft. De vader en de kinderen missen elkaar. Er zijn nooit zorgmeldingen gedaan met betrekking tot de kinderen. Hoewel de vader zich tegen derden verbaal grof kan uiten, kwamen de kinderen niets te kort. De problemen speelden zich af tussen de vader en de moeder. De vader is niet agressief in het bijzijn van de kinderen.

De vader kan zich daarnaast niet vinden in de stelling dat omgang pas kan worden opgestart wanneer hij een professioneel traject heeft doorlopen aangaande zijn vermeende agressieproblematiek. Hij kan niet accepteren dat een verminderde verstandhouding tussen hem en de GI een reden zou moeten zijn dat de vader zijn kinderen al lang helemaal niet kan zien. De rechtbank heeft erkend dat het begrijpelijk is dat de vader boos en gefrustreerd is. De vader en de GI zitten in een vicieuze cirkel waarbij het handelen van de GI alleen maar meer boosheid bij de vader oproept. Er hoeft echter geen volledige harmonie te zijn tussen de vader en de GI om te kunnen komen tot contactherstel. Als er een gestructureerde omgangsregeling ligt, voorkomt dit discussies. De vader zal zich aan een duidelijke omgangsregeling conformeren. Daarbij is niet aangetoond waarom de vermeende agressieproblematiek aan contact in de weg staat en dat daarom veiligheidsafspraken nodig zouden zijn. De vader heeft een temperament en manier van communiceren die bij zijn cultuur horen. Het LET kan daar niet goed mee om gaan.

Het LET voert in het verweerschrift, zoals aangevuld tijdens de mondelinge behandeling – kort samengevat – het volgende aan.

De kinderen hebben in de thuissituatie bij de ouders veel onveiligheid en weinig stabiliteit ervaren. Er was sprake van fors huiselijk geweld (tussen de ouders). De kinderen hebben een ontwikkelingsachterstand opgelopen en er lijkt sprake te zijn van trauma’s. In de veilige setting waar zij nu verblijven is er ruimte voor traumaverwerking. Beide kinderen hebben behoefte aan duidelijkheid, structuur en stabiliteit. De impact van de gebeurtenissen in het verleden op de kinderen wordt door de ouders nauwelijks erkend.

Het LET heeft de indruk dat de vader kampt met forse psychiatrische problematiek. De vader is in zeer geringe mate in staat op zijn emoties en agressie te reflecteren en hij is zeer wantrouwend. De vader doet bij herhaling zeer bedreigende uitspraken. Het lukt de vader niet om een samenwerkingsrelatie aan te gaan. Dit is geen ‘cultuur-probleem’, maar een persoonlijkheidsprobleem van de vader.

Het LET heeft op verschillende manier geprobeerd met de vader in gesprek te geraken. Uiteindelijk is het gelukt telefonisch met de vader te spreken, maar dit bleef bij een eenzijdige tirade zijdens de vader met verwensingen en forse bedreigingen richting de medewerkers van het LET. Het is derhalve nog niet gelukt naar contactherstel toe te werken. Als nu contact tussen de vader en de kinderen zou worden toegestaan, wordt de veiligheid en de plaatsing van de kinderen in gevaar gebracht. De verwachting is dat de vader op dat moment onvoldoende in staat is zijn emoties te reguleren en bij de behoeften van de kinderen aan te sluiten. Eén verkeerde opmerking van de vader kan de kinderen tien stappen terugwerpen in hun herstel. Niettemin blijft het wenselijk dat er in de toekomst een veilige vorm van contact tussen de vader en de kinderen zal zijn.

Het LET acht het noodzakelijk dat de vader in een forensische instelling voor GGZ gaat werken aan zijn emotie-/agressieregulatie. In dat kader dient gewerkt te worden aan een samenwerking met de vader, zodat afspraken gemaakt kunnen worden over de veiligheid van betrokken jeugdzorgwerkers. Een (eerste) volgende stap zou kunnen zijn dat de vader en de kinderen elkaar over en weer berichtjes gaan sturen. Toen de vader gedetineerd was, verbleef hij op een psychiatrische afdeling, waar hij medicatie toegediend kreeg. Toen was het wel mogelijk om met de vader in gesprek te gaan. De verwachting van het LET is dan ook dat er meer mogelijk is als de vader zich laat behandelen voor zijn persoonlijke problematiek.

Het LET ziet geen meerwaarde in de benoeming van een bijzondere curator, op dit moment is het LET samen met alle betrokken instellingen en hulpverleners voldoende in staat om de belangen van de kinderen te behartigen.

De raad heeft ter mondelinge behandeling van het hof, kort samen gevat, het volgende geadviseerd.

De raad heeft de vader in het kader van het onderzoek van de raad naar de beëindiging van het gezag van de moeder geadviseerd hulp voor zichzelf te aanvaarden. Op dat moment was het ook niet mogelijk met de vader een gesprek te voeren.

Alle betrokkenen zijn van mening dat er een vorm van contact moet zijn tussen de vader en de kinderen. Voorafgaand aan de uithuisplaatsing van de kinderen was de verzorging en opvoeding in de basis goed. Zij werden verzorgd, gingen netjes naar school, enzovoorts. Wat de vader en de moeder echter bagatelliseren is het forse huiselijk geweld waar de kinderen getuige van zijn geweest. De raadsmedewerker die met de kinderen heeft gesproken, heeft ervaren dat daarover geen gesprek mogelijk is met de kinderen. Zij kunnen niet zeggen wat zij ervan vinden. Rondom het onderwerp ‘vader’ slaan zij dicht. Zij vinden het spannend, zijn bang en voelen schaamte; het is heel gecompliceerd.

Er moet een veilig contact zijn. Veilig contact betekent van te voren afspraken maken over hoe je iets doet of aanpakt. Dat is niet mogelijk met de vader. Ongestructureerd contact tussen de vader en de kinderen is voor de kinderen een confrontatie met hoe het was, met de onveiligheid die zij ervaren hebben; dat wil men de kinderen niet aandoen. Hoeveel begrip er ook voor de vader is – voor zijn verdriet en zijn trauma – de raad is er voor de kinderen. De vader moet aan de slag met zichzelf, het liefst gesteun door familie of bekenden. Zolang dat niet gebeurt kan er geen contact tussen de vader en de kinderen zijn.