Partijen zijn deelgenoten in de thans nog gedeeltelijk onverdeeld gebleven nalatenschap van de op 31 december 2007 overleden [moeder van appellanten en geintimeerde 1, 3 en de overleden zoon] . [moeder van appellanten en geintimeerde 1, 3 en de overleden zoon] was de moeder van [geïntimeerde 1] , [geïntimeerde 3] , [appellanten] alsmede van de reeds overleden zoon [naam overleden zoon] . [naam overleden zoon] was getrouwd met [geïntimeerde 2] , die in deze procedure optreedt als gemachtigde van de uit hun huwelijk geboren, in de kop van dit arrest genoemde, kinderen.

In de vaststellingsovereenkomst is onder meer, voor zover thans van belang, het volgende opgenomen:

In het vonnis van 14 juli 2010 heeft de rechtbank overwogen dat, onder de in dat vonnis nader vermelde omstandigheden, aan de stellingen van [appellanten] ten aanzien van de toonderpapieren en de leningen voorbij moet worden gegaan, hetgeen betekent dat de rechtbank de waarde van de toonderpapieren en de leningen niet in de verdeling zal betrekken. Bij eindvonnis van 27 juli 2010 heeft de rechtbank vervolgens de verdeling van de nalatenschap van moeder gelast op de wijze zoals de erfgenamen in de vaststellingsovereenkomst van 29 juni 2010 met elkaar zijn overeengekomen.

De ouderlijke woning is inmiddels op 23 januari 2015 aan derden verkocht en geleverd.

[appellante] heeft bij de notaris opgave gedaan van de beheerskosten.

Bij brief van 23 februari 2016 heeft de notaris gereageerd op een verzoek van de advocaat van [geïntimeerden] en daarin opgemerkt dat, alhoewel hij graag tot afwikkeling (uitkering en opheffing) van het depot wil overgaan, hij zich op het standpunt stelt dat voor opheffing van het depot een eensluidende opdracht van alle partijen nodig is dan wel een uitspraak van de rechter.

Daarop hebben [geïntimeerden] bij dagvaarding van 1 juli 2016 [appellanten] in rechte betrokken en gevorderd (samengevat) dat de rechtbank:

1. de beheerskosten vaststelt conform de door hen geaccrediteerde lijst van geaccepteerde beheerskosten en dat aan [appellante] ter zake de beheerskosten een bedrag van € 26.874,74 toekomt;

2. [appellanten] zal veroordelen om hun medewerking te verlenen aan de opheffing en uitkering onder alle erfgenamen in gelijke delen van de depotgelden ter waarde van

€ 30.000,00 dan wel voor zover zij, of een van hen, geen medewerking verleent aan de voor de opheffing van het depot noodzakelijke wilsverklaring deze wilsverklaring kan worden vervangen door het door de rechtbank te wijzen vonnis;

[appellanten] veroordeelt in de kosten van het geding.

Zij hebben daartoe aangevoerd dat zij zich niet kunnen verenigen met de door [appellante] bij de notaris opgevoerde beheerskosten. Zij stellen dat [appellante] heeft nagelaten rekening en verantwoording af te leggen dan wel dit in onvoldoende mate heeft gedaan. Een deel van de kosten is door hen geaccepteerd, maar ten aanzien van de overige kosten zijn zij niet tot overeenstemming gekomen. Verder stellen zij dat van de kant van [appellanten] verzet is gerezen tegen de uitkering van de depotgelden waarna de notaris te kennen heeft gegeven dat daarvoor een eensluidende opdracht dan wel een uitspraak van de rechter noodzakelijk is.

[appellanten] hebben gemotiveerd verweer gevoerd en dat verweer zal, voor zover in hoger beroep van belang, hierna aan de orde komen. [appellanten] hebben op hun beurt in reconventie (samengevat) gevorderd dat de rechtbank:

1. voor recht verklaart dat de beheerskosten worden vastgesteld op een bedrag van primair € 84.087,86, subsidiair € 74.166,86, meer subsidiair € 51.901,86, althans op een wijze als door de rechtbank in goede justitie te bepalen;

2. [geïntimeerde 1] veroordeelt tot betaling aan [appellante] van een bedrag van primair € 8.535,76, subsidiair € 6.551,56, meer subsidiair € 2.098,56;

3. de kinderen van [naam overleden zoon] en [geïntimeerde 2] veroordeelt tot betaling aan [appellante] van een bedrag van primair € 13.969,53, subsidiair € 11.985,33, meer subsidiair € 7. 532,33;

4. [appellant] veroordeelt tot betaling aan [appellante] van een bedrag primair € 13.765,17, subsidiair € 11.771,94, meer subsidiair € 7. 318,94;

5. [geïntimeerde 3] veroordeelt tot betaling aan [appellante] van primair € 15.249,13, subsidiair

€ 13.264,93, meer subsidiair € 8.811,93;

6. zowel primair als subsidiair [geïntimeerden] veroordeelt om hun medewerking tot verlenen aan de opheffing en uitkering van het depot ad € 30.000,00, welke uitkering inhoudt dat het depot in gelijke delen aan [appellanten] wordt uitgekeerd;

7. [geïntimeerden] veroordeelt in de kosten van de procedure.

[geïntimeerden] hebben gemotiveerd verweer gevoerd. Ook dat verweer zal, voor zover in hoger beroep van belang, in het navolgende aan de orde komen.

De rechtbank heeft een comparitie van partijen gelast en deze heeft op 9 september 2017 plaatsgevonden. Het daarvan opgemaakt proces-verbaal bevindt zich bij de stukken.

In het vonnis van 6 december 2017 heeft de rechtbank ten aanzien van de beheerskosten (samengevat) overwogen:

- dat tussen partijen niets is afgesproken over een vergoeding voor de beheerskosten, dat vóór de vaststellingsovereenkomst evenmin is afgesproken wie het beheer zou voeren, maar dat [geïntimeerden] niet hebben betwist dat het merendeel van het beheer door [appellante] is gevoerd, dat de rechtbank het redelijk acht dat [appellante] voor de werkzaamheden voor het onderhoud van de woning, de tuin en de administratie enige vergoeding krijgt, maar dat een commerciële prijs zoals gevorderd niet gerechtvaardigd is en dat de rechtbank de vergoeding zelf vaststelt op € 500,- per jaar voor de periode vanaf het overlijden van moeder tot de levering van de woning (rov. 4.3);

- dat het door [geïntimeerden] op de beheerskosten in mindering gebrachte aandeel van 20% in de kosten van Essent et cetera gerechtvaardigd is aangezien vaststaat dat [appellante] geregeld met haar partner in de woning is verbleven (rov. 4.4);

- dat de kosten voor potgrond en planten van € 340,- in redelijkheid zijn gemaakt en daarom toewijsbaar zijn evenals de kosten voor de loodgieter van € 48,- (rov. 4.5 en 4.6);

- dat de gedeclareerde kadasterkosten niet ten laste van erfgenamen komen omdat deze aanpassing niet noodzakelijk was (rov. 4.7).

Ten aanzien van de depotgelden heeft de rechtbank, kort gezegd, geoordeeld dat de stelling van [appellant] en [appellante] niet juist is aangezien in de vaststellingsovereenkomst uitdrukkelijk is bepaald dat de rechtbank bij vonnis zal beslissen “over de in reconventie ingediende claim betreffende de waardepapieren.” Vervolgens is in het vonnis van 14 juli 2010 beslist dat deze claim buiten de verdeling zou blijven en is bij eindvonnis van 27 juli 2010 de verdeling gelast zoals op de comparitie van 29 juni 2010 overeenkomen. Nu tegen dat vonnis geen rechtsmiddel is ingesteld, was aan de vaststellingsovereenkomst voldaan, zodat de depotgelden konden worden uitgekeerd.

[appellanten] stellen zich, kort gezegd, op het standpunt dat [appellante] voor de door haar uitgevoerde werkzaamheden een marktconform loon verdient, hetgeen door [geïntimeerden] gemotiveerd wordt betwist.

Het hof overweegt dat partijen in de vaststellingsovereenkomst zijn overeengekomen dat [appellante] het beheer zou voeren. Zij hebben daarvoor geen vergoeding afgesproken. Nu hiervoor ook geen wettelijke regeling bestaat, zal het hof art. 3:166 lid 3 BW toepassen. Deelgenoten dienen zich jegens elkaar te gedragen overeenkomstig de eisen van de redelijkheid en billijkheid. Naar het oordeel van het hof betekent dit dat [appellante] een passende vergoeding toekomt voor haar beheerswerkzaamheden. Dit wordt ook niet betwist door [geïntimeerden] . Voor het toepassen van het door [appellante] gevorderde ‘marktconforme loon’ ziet het hof in deze zaak die handelt tussen mede-erfgenamen en waarbij geen afspraken over een vergoeding zijn gemaakt, onvoldoende aanknopingspunten. Een marktconforme vergoeding is in deze verhoudingen dan ook niet passend. [appellante] heeft haar standpunt onvoldoende onderbouwd, zodat grief 1a geen doel treft.

Deze grief richt zich tegen het oordeel van de rechtbank dat het gerechtvaardigd is dat [geïntimeerden] in verband met het privégebruik van de woning door [appellante] 20 % in mindering hebben gebracht op de door [appellante] voldane beheerskosten inzake Essent. Volgens [appellanten] (kort samengevat) heeft de rechtbank haar oordeel onvoldoende gemotiveerd. Niet duidelijk is waarom 20% vermindering van de kosten van Essent in de gegeven omstandigheden meer recht zou doen aan de situatie dan een vermindering van 2% van de kosten, zoals door [appellanten] gesteld. [appellante] heeft in de woning verbleven, maar niet structureel. Zij verbleef in de ouderlijke woning gedurende drie winternachten per jaar in verband met kerkbezoek en verder verblijf was nodig in verband met de werkzaamheden in de tuin en het beheer, hoofdzakelijk in de zomerperiode. Rekening houdende met een vermindering van 20% is zodoende niet reëel, temeer nu dit redelijkerwijs met zich mee zou moeten brengen dat [appellante] ook gedurende 20% van de beheersperiode in de ouderlijke woning zou moeten zijn verbleven. [appellanten] wijzen er verder op dat het niet redelijk en billijk is dat 20% van deze kosten voor rekening van [appellante] komt omdat zij ook een woning heeft in Zwitserland. Gedurende haar noodzakelijk verblijf in Venray lopen die kosten in Zwitserland gewoon door.

[geïntimeerden] hebben dit standpunt van [appellanten] betwist en hebben in dat verband ook in hoger beroep erop gewezen dat een vermindering van de energiekosten met 20% reëel is omdat [appellante] met enige regelmaat in de woning verbleef met als gevolg dat het basistarief gehandhaafd moest blijven op een tarief boven leegstand. [appellante] maakte onder meer gebruik van de koelkast, diepvries, verlichting, tv en water en ook de verwarming werd tijdens haar verblijf aangezet, aldus [geïntimeerden] .

Dit betekent grief 1 b faalt.

De rechtbank heeft de door [appellante] gevorderde kadasterkosten afgewezen omdat deze kosten volgens de rechtbank niet noodzakelijk waren. In het verlengde daarvan zijn ook de kosten van rechtsbijstand die in dat kader zijn gemaakt afgewezen. Grief 1c komt daar tegen op.

Deze grief slaagt ten aanzien van de afwijzing van de kadasterkosten. In het kader van de ten aanzien van registergoederen vereiste rechtszekerheid is het van belang dat de in het kadaster vermelde gegevens, zoals wie de rechthebbende op een registergoed is, juist zijn. Als het kadaster onjuistheden bevat, zoals in dit geval, is een beheerder naar het oordeel van het hof bevoegd die gegevens te laten corrigeren. Er is geen verplichting daartoe over te gaan, maar als een beheerder daartoe overgaat, dan getuigt dat van een goed en zorgvuldig beheer. Een beheerder heeft dan ook recht op vergoeding van de daarmee gemoeide kosten. Het hof leidt uit de lijst van 6 april 2015 (prod. 8 inl. dagv., p. 17) af dat het gaat om een totaalbedrag van € 191,20 (€ 161,60 + € 29,60). Daarmee komen de beheerskosten uit op een bedrag van € 30.953,94.

Mogelijk heeft [appellante] in verband daarmee ook kosten van rechtsbijstand gemaakt, maar aangezien in het geheel geen bedrag is genoemd, zijn deze kosten niet toewijsbaar.

Deze grief klaagt erover dat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat [appellant] niet in de verdeling kan worden betrokken. Deze grief slaagt op grond van het navolgende.

Onderwerp van deze zaak is een vordering tot (gedeeltelijke) verdeling van een nalatenschap. Het gaat daarbij om een rechtsverhouding waarbij het rechtens noodzakelijk is dat een beslissing daarover in dezelfde zin luidt ten aanzien van alle bij die rechtsverhouding betrokkenen. Het betreft een zogeheten processueel ondeelbare rechtsverhouding. Dit betekent dat een rechter zijn beslissing op een dergelijke vordering slechts kan geven in een geding waarin alle bij die rechtsverhouding betrokkenen partij zijn (zie Hoge Raad 10 maart 2017, ECLI:NL:HR:2017:411). Daaraan is in deze procedure voldaan, want alle deelgenoten/erfgenamen zijn partij in deze procedure. Dat [appellant] in dit geding samen met [appellante] optrekt tegen de andere deelgenoten is niet van belang. Dit betekent dat ook de vordering van [appellante] ingesteld tegen [appellant] toewijsbaar is.

Uit hetgeen hiervoor is overwogen, volgt dat ook het hof tot een ander bedrag inzake de beheerskosten komt dan gevorderd. [appellante] heeft tevens de veroordeling gevorderd van [geïntimeerden] tot betaling aan haar van de primair, subsidiair en meer subsidiair genoemde bedragen alsmede te verklaren voor recht dat [appellant] dient bij te dragen in de (verdeling van de) beheerskosten in de primair, subsidiair en meer subsidiair genoemde bedragen. [appellante] heeft daarvoor enkel verwezen naar haar definitieve lijst van 6 april 2015 (prod. 8 inl. dagv.). Zonder nadere toelichting, die ontbreekt, is het voor hof niet mogelijk om aan de hand van het thans vastgestelde bedrag inzake de beheerskosten te bepalen welk bedrag de andere erfgenamen aan [appellante] dienen te betalen. Het hof stelt [appellanten] in de gelegenheid zich bij memorie na tussenarrest uit te laten over de bedragen die de andere erfgenamen aan [appellante] verschuldigd zijn, uitgaande van het totale bedrag aan beheerskosten van € 30.953,94. [geïntimeerden] kunnen daarop desgewenst bij memorie van antwoord na tussenarrest reageren.

In afwachting daarvan wordt de verdere beoordeling van grief 1d aangehouden.

Zoals hiervoor weergegeven, heeft de rechtbank heeft in rov. 4.11 geoordeeld dat de stelling van [appellant] en [appellante] over de waardepapieren niet juist is aangezien in de vaststellingsovereenkomst uitdrukkelijk is bepaald dat de rechtbank bij vonnis zal beslissen “over de in reconventie ingediende claim betreffende de waardepapieren.” Vervolgens is in het vonnis van 14 juli 2010 beslist dat deze claim buiten de verdeling zou blijven en is bij eindvonnis van 27 juli 2010 de verdeling gelast zoals op de comparitie van 29 juni 2010 overeenkomen. Nu tegen dat vonnis geen rechtsmiddel is ingesteld, was aan de vaststellingsovereenkomst voldaan, zodat de depotgelden konden worden uitgekeerd, aldus de rechtbank. Daarop zijn de vorderingen van [geïntimeerden] dienaangaande toegewezen in rov. 5.1 en 5.2. De grieven 2, 3 en 4 zijn daartegen gericht en lenen zich voor een gezamenlijke beoordeling.

[appellanten] herhalen in hoger beroep hun standpunt dat er nog géén definitieve rechterlijke uitspraak is gewezen ten aanzien van de waardepapieren. Daarom betwisten zij met klem dat aan punt 12 van de vaststellingsovereenkomst is voldaan en zij kunnen dan ook niet instemmen met het oordeel van de rechtbank dat zij medewerking dienen te verlenen aan de opheffing en uitkering van het depot onder alle erfgenamen in gelijke delen. Verder handhaven zij hun standpunt dat [geïntimeerden] medewerking dienen te verlenen aan opheffing en uitkering van het depot ad € 30.000,00, welke uitkering inhoudt dat het depot in twee gelijke delen aan [appellanten] wordt uitgekeerd.

Dit betekent dat de grieven 2, 3 en 4 ongegrond zijn.