[geïntimeerde] is een overkoepelende organisatie van 75 [verenigingen] in de provincie Limburg. [appellanten] zijn bestuursleden die (tezamen met een zesde bestuurslid, [bestuurslid 1] ) gezamenlijk [geïntimeerde] hebben bestuurd in de jaren 2010 tot en met 2014. Aanvankelijk heeft in die periode ook de [oud bestuurslid 1] tot het bestuur behoord, maar feitelijk heeft [oud bestuurslid 1] nimmer actief deel uitgemaakt van het bestuur. Verder is in die periode van januari tot in april 2010 de [oud bestuurslid 2] bestuurslid geweest. Ook is [oud bestuurslid 3] in die periode tot augustus 2011 bestuurslid geweest.

Eind 2009 had [geïntimeerde] moeite met het invullen van de - op basis van vrijwilligheid vervulde - bestuursfuncties, met name die van secretaris. Een interne commissie deed op verzoek van de algemene ledenvergadering onderzoek en stelde een reddingsplan op voor de ontstane impasse (hierna: het Reddingsplan). De interne commissie heeft vervolgens [appellant 3] aangezocht om als secretaris op te gaan treden. Met uitzondering van [ appellante 5] zijn [appellanten] tijdens de algemene ledenvergadering van 10 december 2009 bij acclamatie benoemd tot bestuursleden van [geïntimeerde] . In oktober 2012 is [ appellante 5] toegetreden tot het bestuur.

Op 24 februari 2010 heeft een bestuursvergadering plaatsgevonden. Naar aanleiding daarvan heeft [oud bestuurslid 2] een memo opgesteld met het opschrift “vertrouwelijk” en daaronder “FINANCIËLE PROCEDURES 2010 EHBO LIMBURG”. Dit memo geeft (kort samengevat) een opsomming van de door [geïntimeerde] aan haar bestuursleden te vergoeden onkosten (hierna: het Memo).

In de jaren 2010 tot en met 2014 zijn (ten laste van [geïntimeerde] ) diverse (onkosten)vergoedingen aan [appellanten] betaald.

In 2013 is door de algemene ledenvergadering een kascontrolecommissie ingesteld, die kennis heeft genomen van alle financiële stukken. De commissie heeft blijkens haar bevindingen eveneens de vergoedingen van de bestuursleden onderzocht en daarbij vastgesteld dat deze “conform 2010-2011-2012 zijn toegekend.”.

Bij algemene ledenvergadering van 26 november 2014 is het voltallige bestuur, waaronder [appellanten] , afgetreden.

[geïntimeerde] heeft (onder meer) [appellanten] bij brieven van 4 juni 2015 gesommeerd tot terugbetaling van de volgende (onkosten)vergoedingen die volgens [geïntimeerde] ten onrechte aan hen zijn voldaan:[ appellant 1] : € 963,70[appellant 4] : € 1.5247,77 (bedoeld zal zijn: € 1.547,77)[appellant 2] : € 623,40( [ appellante 5] : € 553,64[appellant 3] : € 10.712,56

Partijen hebben daarna nog gecorrespondeerd. [appellanten] hebben zich daarbij op het standpunt gesteld dat er geen grond is voor terugbetaling. [geïntimeerde] heeft op haar beurt volhard in haar standpunt dat [appellanten] voornoemde bedragen dienen terug te betalen.

In de onderhavige procedure vordert [geïntimeerde] hoofdelijke veroordeling van [appellanten] tot betaling van:- een hoofdsom van € 16.997,94, vermeerderd met wettelijke rente vanaf 17 juli 2015, althans de datum van dagvaarding;

- buitengerechtelijke kosten van € 944,98, en,

- proceskosten, te vermeerderen met wettelijke rente vanaf 14 dagen na dagtekening van het vonnis alsmede nakosten.

Aan deze vordering heeft [geïntimeerde] , kort samengevat, ten grondslag gelegd dat (a) in de jaren 2010 tot en met 2014 vergoedingen aan [appellanten] zijn uitgekeerd zonder dat daaraan een besluit van de algemene ledenvergadering van [geïntimeerde] ten grondslag lag. Daarnaast zijn er de verwijten (b) dat declaraties dubbel zijn betaald aan [appellanten] (c) en / of zonder daaraan ten grondslag liggend declaratieformulier. [appellanten] hebben hierdoor onrechtmatig en in strijd met de wet en statuten gehandeld, aldus [geïntimeerde] .

[appellanten] hebben gemotiveerd verweer gevoerd.

Bij vonnis van 9 augustus 2017 heeft de kantonrechter de vordering van [geïntimeerde] grotendeels toegewezen. [appellanten] zijn hoofdelijk veroordeeld tot betaling aan [geïntimeerde] van € 14.327,94 aan hoofdsom, vermeerderd met wettelijke rente en € 918,28 aan buitenrechtelijke gerechtelijke kosten. [appellanten] zijn hoofdelijk veroordeeld in de proceskosten en nakosten.

Het hof zal de overige grieven tezamen behandelen. Hierin wordt de vraag aan de orde gesteld of de rechtbank terecht de vorderingen van [geïntimeerde] (grotendeels) heeft toegewezen. In hoger beroep heeft [geïntimeerde] de drie hierboven in 9.2.2. onder a, b en c vermelde grondslagen van haar vorderingen gehandhaafd.

De in rov 9.1.3. geciteerde (tekst van de) statuten is onduidelijk over de beslissingsbevoegdheid ten aanzien van onkostenvergoeding voor bestuurders, maar de wet niet. Artikel 2:40 BW bepaalt dat aan de algemene ledenvergadering alle bevoegdheden toekomen (die niet door de wet of de statuten aan andere organen zijn opgedragen).

Tussen partijen staat vast dat de vereniging in 2009 in een bestaanscrisis verkeerde doordat er geen bestuursleden gevonden konden worden, die bereid waren de grote hoeveelheid vrijwilligerswerk te verrichten die met een bestuurslidmaatschap gepaard gaat, en dat een interne commissie voor de vereniging een Reddingsplan had opgesteld. Dit Reddingsplan hield onder meer in het toekennen van een vaste onbelaste vrijwilligersvergoeding aan de nieuw aan te stellen secretaris. [appellant 3] had een dergelijke vergoeding als voorwaarde gesteld voor het vervullen van de functie van secretaris.

[stichting 2] [geïntimeerde] heeft voorts aanspraak gemaakt op een bedrag van in totaal € 2.359,50 dat voldaan is aan [stichting 2] . [appellant 4] en zijn voormalig echtgenote zijn bestuurders van deze stichting. Aan de betaling ligt een drietal facturen ten grondslag ter zake boekhoudkundige werkzaamheden, terwijl deze stichting zich volgens [geïntimeerde] bezig houdt met Franse taal- en letterkunde en geen boekhoudkundige werkzaamheden voor [geïntimeerde] heeft verricht. [appellanten] hebben als verweer tegen de vordering (onder meer onder verwijzing naar de jaarrekeningen 2012 en 2013) aangevoerd dat [stichting 2] wel boekhoudkundige werkzaamheden ten behoeve van [geïntimeerde] heeft verricht vanaf 2010 tot en met 2014. Ter zitting is aangevoerd dat deze werkzaamheden op verzoek van het bestuur (bij gebreke van een opvolgend penningmeester in het bestuur) door de heer [naam 2] zijn verricht en op zijn verzoek gefactureerd zijn via [stichting 2] . Daargelaten dat het hof niet inziet waarom boekhoudkundige werkzaamheden door een derde gefactureerd zouden moeten worden via een stichting die gelieerd is aan [appellant 4] als toenmalige voorzitter van [geïntimeerde] , wijst het hof ook dit onderdeel van de aanvullende vordering af omdat [geïntimeerde] niet meer, althans onvoldoende heeft weersproken dat de gefactureerde boekhoudkundige werkzaamheden waarvoor is gedeclareerd ten behoeve van [geïntimeerde] zijn verricht.

Betalingen zonder facturenTevens heeft [geïntimeerde] bedragen van € 135,00 en € 1.487,50 gevorderd die betaald zijn aan respectievelijk de heer [oud bestuurslid 2] en ene ‘ [naam 3] ’, waarbij volgens [geïntimeerde] onderliggende facturen ontbreken. [appellanten] heeft daartegen ingebracht dat [oud bestuurslid 2] een oud-bestuurder was en dat ‘ [naam 3] ’ staat voor de heer [naam 3] , die de website van [geïntimeerde] heeft aangepast. De onderliggende factuur is daarbij alsnog aangeleverd. Het hof zal dit onderdeel van de aanvullende vordering daarom als voldoende gemotiveerd weersproken afwijzen.

Betalingen met de pinpas Ook zijn door [geïntimeerde] diverse betalingen gevorderd die in 2011 en 2012 met de pinpas van [geïntimeerde] kennelijk voor privé-uitgaven - want niet verantwoord in de administratie - zijn verricht. In totaal gaat het daarbij om € 2.135,89, zonder dat hieraan volgens [geïntimeerde] facturen ten grondslag liggen. [appellanten] hebben gemotiveerd betwist dat geen facturen aan de betalingen ten grondslag liggen en diverse facturen als productie in het geding gebracht. [appellanten] hebben toegelicht dat deze betalingen volgens bestendig gebruik zijn gedaan voor jaarlijkse kerstattenties aan bestuursleden en een sober kerstetentje, waaraan [naam 1] , huidig bestuurslid, heeft deelgenomen en dus van kan getuigen. [geïntimeerde] heeft weliswaar de juistheid van dit verweer in twijfel getrokken, maar zij gaat er daarbij aan voorbij dat de stelplicht en bewijslast ter zake de beweerde onrechtmatige betalingen bij haar rust, waaraan door haar in dit kader niet is voldaan. Dit onderdeel van de vordering zal eveneens worden afgewezen.