Ter voldoening aan de bewijsopdracht in het tussenarrest van 12 november 2019 hebben [appellanten] in totaal zeven getuigen doen horen. [geïntimeerde] heeft afgezien van contra-enquête.

[appellant 1] heeft als getuige omtrent de aan hem gedane schenkingen onder meer verklaard (waarbij erflater door de getuige “ [erflater] ” of “de heer [erflater] ” werd genoemd): “Ik heb eigenlijk nooit met [erflater] gesproken over schenkingen. Jan was zo. (…) [erflater] gaf altijd, dat heeft hij altijd gedaan. (…) Ik heb zelf ook schenkingen van [erflater] gehad, ik moest dat gewoon aanpakken. [erflater] had dat geld bij zich en legde dat zo op tafel. Het ging om contant geld of om cheques. [erflater] schreef altijd bankopdrachten uit, van die ouderwetse cheques.”

Met betrekking tot de schenkingen van € 2.000,- heeft [appellant 1] als getuige verklaard: “Hij schonk ieder jaar tweeduizend euro omdat dat belastingvrij mocht. Dat was een gift. Dat heeft hij tegen mij gezegd. Dat zei hij als hij dat geld gaf. Het werd meestal overgemaakt via de bank of met cheques, dat weet ik niet exact meer. [erflater] deed dat zelf.”

[appellant 1] heeft verder als getuige verklaard dat hij de eerste keer van erflater € 8.000,- ontving en zijn vrouw ( [appellante 2] ) € 7.000,- en dat erflater dat geld contant bij zich had. Met betrekking tot de schenking aan hem en [appellante 2] van twee maal € 12.500,- heeft hij verklaard: “[erflater] heeft overlegd met ons dat iedere erfgenaam 25.000 euro zou krijgen. Bij ons was dat verdeeld in twee keer 12.500 euro. Mijn vrouw heeft dit aan mij verteld. Ik wist dit ook van [erflater] . Hij heeft dit vrij vlug nadat het huis was verkocht verteld. Wij hebben toen koffie gedronken bij hem in Berkenhof, met gebak erbij. Daarna heeft hij zitten praten. Daar vertelde hij dat hij ieder van de erfgenamen 25.000 euro wilde geven. Bij dit gesprek waren mijn vrouw en ik, we hadden de verkoop afgerond. Mijn vrouw en [erflater] zijn samen naar de Rabobank gegaan en daar is de opdracht tot betaling gegeven. Ik was hier niet bij.”

[appellant 3] heeft als getuige omtrent de aan hem gedane schenkingen verklaard (waarbij erflater door hem “ [erflater] ” werd genoemd): ”Ik mocht op vakantie van [erflater] naar Gran Canaria en heb een schenking gekregen via de bank van om en nabij de 2000 euro. (…) Ik heb meerdere malen een schenking van [erflater] ontvangen. Naarmate de eerste schenking was gedaan heeft hij dat voortgezet. Ik ben bij de schenkingen niet aanwezig geweest, maar wel bij de ontvangst daarvan. (…) Het was niet dat [erflater] elke schenking naar mij toe aankondigde, ik heb hem ook wel eens bedankt van iets waarvan ik van te voren niet wist dat ik het kreeg. Dat was het menselijke aan hem, hij hield van bedankjes. Hij hield van het spontane.”

Als motief voor de schenkingen noemt de getuige [appellant 3] - zo begrijpt het hof zijn verklaring – dat erflater [appellante 2] wilde bedanken voor de door haar aan hem verleende mantelzorg.

De getuigen [getuige 1] en [getuige 2] hebben omtrent de schenkingen, genoemd onder 6.12.1 van het tussenarrest van 12 november 2019, niets ter zake dienend kunnen verklaren. De getuigen [getuige 3] , [getuige 4] en [getuige 5] evenmin, zij hebben slechts verklaard dat erflater, in de periode dat hij opgenomen was in (toen nog geheten) Berkenhof, gul was met cadeautjes aan personeel en aan anderen.

Met betrekking tot de verklaringen van de getuigen [appellant 1] en [appellant 3] stelt het hof vast dat deze weinig specifiek zijn omtrent de rol van erflater ten aanzien van de schenkingen, genoemd onder 6.12.1 van het tussenarrest van 12 november 2019. Bovendien verklaren zij voornamelijk over de aan henzelf gedane schenkingen, waarbij van belang is dat zij ten aanzien van die schenkingen hebben te gelden als partijgetuigen als bedoeld in artikel 164 Rv. Dit betekent dat hun verklaringen geen bewijs in hun voordeel kunnen opleveren, tenzij die verklaringen strekken ter aanvulling van onvolledig bewijs, zoals als uitgelegd in HR 31 maart 2006, ECLI:NL:HR:2006:AU7933.

Wat betreft de verklaring van [appellant 1] dat de schenkingen van € 7.000,- en € 8.000,- contant aan hem en zijn vrouw zijn overhandigd, merkt het hof op dat die verklaring niet te rijmen valt met het feit dat in productie 16 bij inleidende dagvaarding (waarvan de juistheid op zichzelf niet door [appellanten] is bestreden) vermeld is dat de genoemde bedragen zijn overgeboekt van de bankrekening van erflater naar de bankrekening van [appellant 1] .

Gelet op het voorgaande en mede in het licht van de feiten en omstandigheden in deze zaak en de onderbouwing van de stelling van [geïntimeerde] zoals vermeld onder 6.12.3 van het tussenarrest van 12 november 2019, moet het door [appellanten] geleverde bewijs ontoereikend worden geacht.

Erflater was ten tijde van de hier bedoelde schenkingen als gevolg van zijn geestelijke toestand niet in staat zelf zijn vermogensrechtelijke belangen behoorlijk waar te nemen (tussenarrest van 12 november 2019 onder 6.11.5). Bovendien verkeerde hij, niet alleen wat betreft het beheer van zijn financiën en zijn vermogen, maar ook op sociaal en emotioneel vlak in een afhankelijke positie ten opzichte van [appellante 2] .

De schenkingen waar het hier om gaat zijn zeer omvangrijk en kunnen in redelijkheid niet worden beschouwd als een gebruikelijke uiting van dankbaarheid voor verleende burenhulp.

Naar het oordeel van het hof moeten [appellanten] hebben begrepen dat de omvangrijke schenkingen uit het vermogen van erflater het gevolg waren van zijn abnormale geestestoestand en van de afhankelijkheid van erflater en die wetenschap had hen ervan moeten weerhouden hun medewerking aan de schenkingen te verlenen zoals zij hebben gedaan.

Naar het oordeel van het hof faalt de tegen deze beslissing van de rechtbank gerichte grief VIII van [appellanten] , gelet op het volgende.

Zoals overwogen heeft [appellante 2] in de periode waarin de hier bedoelde schenkingen plaatsvonden het beheer gevoerd over de financiën en het vermogen van erflater. Erflater was daartoe zelf niet meer in staat als gevolg van zijn abnormale geestestoestand.

De rechtbank heeft terecht geoordeeld dat het in de gegeven omstandigheden op de weg van [appellante 2] had gelegen om erflater te behoeden voor het wegschenken van aanzienlijke bedragen aan [appellanten] Door dit na te laten heeft zij in haar hoedanigheid van financieel beheerder onrechtmatig jegens erflater casu quo diens erfgenamen gehandeld; zij is aansprakelijk voor de schade die hieruit is voortgevloeid, welke schade door de rechtbank terecht is begroot op het totaal van de hier bedoelde schenkingen aan [appellanten] en aan [schoonzoon van appellant 1] .

[geïntimeerde] vordert niet alleen de terugbetaling van de schenkingen, genoemd onder 6.12.1 van het tussenarrest van 12 november 2019, maar ook van de overige “onverklaarde betalingen en geldopnamen”, genoemd in productie 16 bij inleidende dagvaarding, tevens productie 18 bij memorie van antwoord (met uitzondering van de schenkingen aan de overige erfgenamen, ten bedrage van in totaal € 58.000,-).

Na aftrek van laatstgenoemd bedrag en van de schenkingen, genoemd onder 6.12.1 van het tussenarrest van 12 november 2019, komt dit neer op een totaal bedrag van € 105.620,86.

De rechtbank heeft de vordering van [geïntimeerde] op dit onderdeel afgewezen. Het incidenteel appel van [geïntimeerde] is gericht tegen deze afwijzing.

Volgens [appellanten] moet [geïntimeerde] niet-ontvankelijk worden verklaard in zijn hoger beroep, omdat sprake is van berusting in het vonnis. Het hof volgt [appellanten] hierin niet. De enkele omstandigheid dat [geïntimeerde] in zijn memorie heeft opgemerkt dat hij met het vonnis van de rechtbank had kunnen leven omdat het maakt dat [appellanten] een bedrag aan de nalatenschap verschuldigd zijn, neemt niet weg dat [geïntimeerde] zelf ook hoger beroep heeft kunnen instellen, zoals hij heeft gedaan. Het hof overweegt verder het volgende. Een deel van de hier bedoelde geldopnamen heeft betrekking op de periode vóór 24 mei 2011, zijnde de datum waarop [appellante 2] geacht moet worden het beheer te zijn gaan voeren over de financiën en het vermogen van erflater. Zonder nadere toelichting van [geïntimeerde] , die ontbreekt, valt niet in te zien waarom al deze geldopnamen als schenkingen aan [appellanten] zouden moeten worden aangemerkt.

Van belang is verder dat uit de gedingstukken (waaronder de verklaringen van de in hoger beroep gehoorde getuigen) kan worden afgeleid dat erflater, na het overlijden van zijn zus in 2006, gul was met het geven van cadeautjes en het betalen van etentjes en dergelijke, niet alleen aan [appellanten] , maar ook aan anderen. Nóch uit de overgelegde stukken, nóch uit de daarop gegeven toelichting van [geïntimeerde] valt af te leiden welke van de hier bedoelde betalingen en/of geldopnamen ten goede zijn gekomen aan erflater zelf, aan derden of aan [appellanten] Indien al aangenomen moet worden dat (een van) de leden van de familie [familienaam van appellanten] de bevoordeelde(n) is respectievelijk zijn geweest, valt uit de stukken of uit de gegeven toelichting niet af te leiden wie van hen als bevoordeelde(n) heeft respectievelijk hebben te gelden en eventueel gehouden zou(den) kunnen zijn tot terugbetaling.

De conclusie moet zijn dat de stelling van [geïntimeerde] dat de hier bedoelde onverklaarde betalingen en geldopnamen moeten worden beschouwd als schenkingen en – net als de schenkingen genoemd onder 6.12.1 van het tussenarrest van 12 november 2019 - aan de nalatenschap moeten worden terugbetaald, onvoldoende is onderbouwd.. Aan (tegen)bewijslevering wordt niet toegekomen.

De grief van [geïntimeerde] in het incidenteel hoger beroep faalt om die reden.

[appellant 1] heeft de door hem en [appellante 2] verschuldigde erfbelasting wegens hun aandeel in de nalatenschap van erflater betaald. Het gaat om een bedrag van € 3.280,-.

[appellanten] stellen zich op het standpunt dat dit bedrag uit de nalatenschap van erflater moet worden voldaan, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf 2 maart 2015.

De rechtbank heeft de hierop betrekking hebbende vordering van [appellanten] afgewezen. De negende grief van [appellanten] heeft mede betrekking op die beslissing van de rechtbank.