[geïntimeerde] is in dienst geweest van [Beton] B.V. In 2014 is hij op staande voet ontslagen. Bij vonnis van 29 september 2014 heeft de kantonrechter van de rechtbank Zeeland-West-Brabant, zittingsplaats Breda, in kort geding geoordeeld dat het waarschijnlijk is dat in een eventuele bodemprocedure zal worden geoordeeld dat het ontslag op staande voet rechtsgeldig is. In verband met enkele feiten die aan het ontslag op staande voet ten grondslag hebben gelegen, is [geïntimeerde] strafrechtelijke vervolgd voor verduistering van diverse zaken in dienstbetrekking. Bij vonnis van de politierechter van de rechtbank Zeeland-West-Brabant van 13 oktober 2017 is [geïntimeerde] daarvan vrijgesproken.

In 2017 heeft [appellant] de sloten van het toegangshek tot haar terrein vervangen door een systeem met digitale sleutels (‘iLOQ’). Het gebruik van deze sleutels wordt digitaal geregistreerd. Een van deze sleutels is de digitale sleutel ‘Reservesleutel Magnum TL kantoor Calamiteiten’ met nummer [sleutelnummer] .

De gang van zaken rond de aanhouding heeft de politie beschreven in een proces-verbaal van bevindingen van 23 maart 2019 (memorie van grieven, productie 22).

Op 23 maart 2019 is namens [appellant] aangifte van diefstal tegen [geïntimeerde] gedaan. Daarvan is proces-verbaal opgemaakt (bijlage bij dagvaarding, productie 5).

Bij factuur van 28 maart 2019 heeft MIRA voor haar onderzoek € 6.447,50 exclusief btw (€ 7.801,48 inclusief btw) aan [Beton] in rekening gebracht.

Op 28 maart 2019 heeft [appellant] conservatoir beslag laten leggen op de aan [geïntimeerde] toebehorende onverdeelde helft van de woning en berging aan de [adres] te [plaats] . Tevens is op 28 maart 2019 conservatoir ten laste van [geïntimeerde] beslag gelegd onder enkele banken.

Op 10 juli 2019 is het bestreden vonnis uitgesproken.

Bij vonnis van de politierechter Zeeland-West-Brabant van 26 augustus 2019 is [geïntimeerde] wegens diefstal, gepleegd in de periode van 23 februari 2019 tot en met 23 maart 2019, veroordeeld tot een werkstraf van 200 uren en een voorwaardelijke gevangenisstraf van twee maanden.

Op 29 augustus 2019 heeft [appellant] executoriaal loonbeslag laten leggen onder de voormalige werkgever van [geïntimeerde] .

Bij vonnis van 1 oktober 2019 heeft de voorzieningenrechter van de rechtbank Zeeland-West-Brabant, zittingsplaats Breda, in kort geding de vordering van [geïntimeerde] om de tenuitvoerlegging van het bestreden vonnis te staken, afgewezen. Wel hebben partijen bij de behandeling van het kort geding afgesproken dat de verkoop van de onverdeelde helft van de woning van [geïntimeerde] wordt opgeschort totdat het hof in het onderhavige hoger beroep een einduitspraak heeft gedaan.

Bij beschikking van 13 november 2019 van de rechtbank Oost-Brabant, zittingsplaats ’s-Hertogenbosch, is de arbeidsovereenkomst tussen [geïntimeerde] en zijn toenmalige werkgever ontbonden met ingang van 1 januari 2020.

[geïntimeerde] is niet verschenen.

In het bestreden vonnis heeft de rechtbank de vordering toegewezen, behalve wat betreft de ingangsdatum van de wettelijke rente over het bedrag van € 355.505,17 en de werkelijke advocaatkosten.

[appellant] heeft in principaal hoger beroep twee grieven aangevoerd en haar eis deels vermeerderd (wat betreft de hoofdsom) en deels nader gepreciseerd (wat betreft de wettelijke rente). Zij heeft geconcludeerd tot gedeeltelijke vernietiging van het bestreden vonnis en tot veroordeling van [geïntimeerde] om haar te betalen, kort gezegd:

• € 374.143,54, met de wettelijke rente vanaf iedere dag dat [geïntimeerde] zich de diesel heeft toegeëigend, zijnde ieder weekend 1.800 liter op een zaterdag of zondag in de periode van 28 mei 2016 tot en met maart 2019, subsidiair vanaf de dag van dagvaarding,

• de werkelijke advocaatkosten, met wettelijke rente.

[geïntimeerde] heeft in incidenteel hoger beroep zeven grieven aangevoerd. Hij heeft geconcludeerd tot vernietiging van het bestreden vonnis en tot het alsnog afwijzen van de vorderingen van [appellant] . Daarnaast heeft hij gevorderd dat [appellant] wordt veroordeeld, kort gezegd, om:

- alle gelegde beslagen op te heffen, op straffe van verbeurte van een dwangsom van

€ 10.000,00,

• de derden onder wie beslag is gelegd te informeren over het opheffen van de beslagen en zich te onthouden van verdere executiemaatregelen met betrekking tot zijn loon of inkomen,

• alle gelden terug te betalen die [appellant] heeft ontvangen uit hoofde van de gelegde beslagen, in totaal € 16.863,37, met wettelijke rente.

Het hof ziet aanleiding om eerst het incidenteel hoger beroep te bespreken.

Met grief I in het incidenteel hoger beroep betoogt [geïntimeerde] dat het onduidelijk is van wie de diesel was die hij heeft gestolen. Volgens [appellant] was de gestolen diesel van [Beton] .

Bij brief van 11 april 2019 heeft EG Retail (Netherlands) BV te Breda aan [Beton] meegedeeld welke hoeveelheden diesel zij in de afgelopen jaren aan [Beton] heeft geleverd. In het licht hiervan is onvoldoende gemotiveerd betwist dat de diesel die [geïntimeerde] op het terrein van [appellant] heeft gestolen, aan [Beton] toebehoorde. De facturen die [appellant] als productie 32 bij memorie van antwoord in incidenteel hoger beroep heeft overgelegd en waarop [geïntimeerde] nog niet heeft kunnen reageren, bevestigen slechts wat in de brief van 11 april 2019 is vermeld. Voor de beslissing op dit punt zijn de facturen niet nodig, zodat er geen aanleiding is om [geïntimeerde] de gelegenheid te geven zich hierover uit te laten. Overigens heeft [geïntimeerde] zelf bij e-mail van 17 september 2019 aan de advocaat van [appellant] aangeboden om het onbetwiste deel aan [appellant] te betalen, zonder enige vraag of voorbehoud ten aanzien van wie de gestolen diesel was. Grief I faalt in zoverre. Wel volgt uit het voorgaande dat alleen [Beton] een vordering tot schadevergoeding kan toekomen. Voor zover [Prefab Beton] de vorderingen heeft ingesteld, moeten die worden afgewezen.

De grieven II en III in het incidenteel hoger beroep bevatten het eigenlijke verweer van [geïntimeerde] tegen de vorderingen van [appellant] . Het hof betrekt bij de behandeling van deze grieven de vermeerdering van eis van [appellant] in het principaal hoger beroep.

Uitgangspunt is dat op [appellant] de last rust om te stellen en zo nodig te bewijzen dat [geïntimeerde] vanaf 2013, althans vanaf 2016, althans vanaf 8 april 2017, bijna wekelijks diesel heeft gestolen en dat daarbij 266.674, althans 187.200 liter diesel is gestolen. [appellant] heeft echter bepleit dat de omstandigheden van het geval een andere verdeling van de bewijslast rechtvaardigen, althans dat op [geïntimeerde] een verzwaarde stelplicht rust in het kader van zijn verweer.

Het hof acht voor het antwoord op de vraag hoe vaak [geïntimeerde] diesel van [appellant] heeft gestolen en hoeveel diesel daarbij is gestolen, het volgende van belang.

Uit hetgeen het hof heeft overwogen in 8.10 en 8.11 volgt dat als onvoldoende weersproken mag worden aangenomen dat [geïntimeerde] vanaf 8 april 2017 216 keer de sleutel heeft gebruikt om zich toegang te verschaffen tot het terrein van [appellant] . Ook als waar is dat [geïntimeerde] in deze periode in weekenden vaak in [plaats 1] of [plaats 2] verbleef, wil dat niet zeggen dat hij in die weekenden niet naar [plaats] kon reizen om diesel van [appellant] te stelen. In de regel zal de sleutel bij elk ‘bezoek’ twee keer zijn gebruikt, namelijk bij het inrijden en bij het uitrijden. Dit brengt mee dat mag worden aangenomen dat [geïntimeerde] in die periode zich 108 keer toegang tot het terrein van [appellant] heeft verschaft (zie ook rapport MIRA p. 35 en verhoor politie van 25 maart 2019). Er is gesteld noch gebleken dat [geïntimeerde] daarbij een ander doel had dan om diesel te stelen. Het hof houdt het daarom ervoor dat [geïntimeerde] in die periode 108 keer diesel van [appellant] heeft gestolen.

Wat betreft de hoeveelheid diesel die [geïntimeerde] van [appellant] heeft gestolen in de periode van 8 april 2017 tot en met de dag van zijn aanhouding, leveren de tellerstanden van het PIUSI-tankpistool een concrete aanwijzing op: 157.198 en 24.390 liter, dat is in totaal 181.588 liter. Er mag dus worden aangenomen dat [geïntimeerde] in elk geval deze hoeveelheid diesel van [appellant] heeft gestolen. Een andere concrete aanwijzing levert de opslagcapaciteit op die [geïntimeerde] bij zijn aanhouding ter beschikking had. Het ging, zoals niet of onvoldoende is weersproken, ten minste om 5 drumvaten met een inhoud van ongeveer 200 liter, 30 jerrycans van 20 liter en 6 jerrycans van 25 liter. Zowel MIRA als de politie zijn er van uitgegaan dat de opslagcapaciteit ongeveer 1.800 liter was. Ook dit is niet of onvoldoende weersproken. [geïntimeerde] heeft aangevoerd dat hij niet de volledige capaciteit benutte. [geïntimeerde] heeft echter zowel bij de politie als in deze procedure geen verklaring ervoor gegeven en willen geven waarom hij zoveel capaciteit meenam, als hij die niet benutte. Wat de wettelijk toegestane maximum massa van de auto en de aanhanger van [geïntimeerde] waren en wat het wettelijk toegestane trekgewicht van de auto was, acht het hof in dit verband weinigzeggend. [geïntimeerde] heeft niet aannemelijk gemaakt dat hij zich in dit opzicht bij de diefstallen hield aan de wettelijke voorschriften. Dat de auto en de aanhanger in werkelijkheid niet in staat zouden zijn geweest om het gewicht van ongeveer 1.800 liter diesel te dragen, heeft [geïntimeerde] niet toegelicht. [geïntimeerde] ziet er overigens aan voorbij dat een liter diesel minder weegt dan een kilo. [geïntimeerde] heeft zijn verweer dus ook op dit onderdeel onvoldoende onderbouwd. Het hof houdt het daarom ervoor dat [geïntimeerde] bij elke diefstal ongeveer 1.800 liter aan diesel wegnam. Dat is in totaal ongeveer 194.400 liter (108 keer 1.800 liter).

Voor het verschil tussen de gevonden tellerstand van in totaal 181.588 liter en de maximale hoeveelheid diesel bij de meegevoerde opslagcapaciteit van in totaal 194.400 liter, zijn verschillende verklaringen mogelijk. Het kan bijvoorbeeld zijn dat niet alle diesel is gestolen met behulp van het tankpistool dat [geïntimeerde] bij zijn aanhouding gebruikte, of dat hij niet alle drumvaten en jerrycans tot het maximum heeft gevuld. Partijen hebben zich hierover niet uitgelaten. Het hof schat met toepassing van art. 6:97 BW de totale hoeveelheid gestolen diesel in de periode van 8 april 2017 tot en met de dag van de aanhouding van [geïntimeerde] op 187.994 liter. Dat is de gevonden tellerstand, vermeerderd met de helft van het verschil tussen deze tellerstand en de maximale opslagcapaciteit.

Al hetgeen [geïntimeerde] hiertegen verder nog heeft ingebracht, volstaat niet om te ontzenuwen dat hij deze hoeveelheid diesel heeft gestolen. In wezen maakt [geïntimeerde] zich alleen al ongeloofwaardig door slechts te erkennen wat op basis van camerabeelden en observaties vanaf eind februari 2017 niet ontkend kan worden, en alle aanwijzingen dat hij langdurig en veelvuldig diesel stal te negeren. Het is immers ongeloofwaardig, en ook in geen enkel opzicht aannemelijk gemaakt, dat [geïntimeerde] eerst met stelen is begonnen, nadat vanwege geconstateerde diefstallen en een anonieme tip camera’s en observaties zijn ingezet. Dat [geïntimeerde] strafrechtelijk alleen is veroordeeld voor de vier diefstallen, betekent niet dat de diefstallen daartoe beperkt zijn gebleven. In dit verband kan er ook niet aan worden voorbij gezien dat [geïntimeerde] als geen ander in staat is om concreet te maken wat er precies is gebeurd, maar dat hij weigert openheid van zaken te geven. Zijn verweer komt in wezen slechts neer op het herhalen van ontkenningen en het doen van suggesties over betrokkenheid van anderen. Nu het verweer van [geïntimeerde] als onvoldoende toegelicht en onderbouwd wordt gepasseerd, komt hij ook niet toe aan het leveren van tegenbewijs.

De opgaaf van [appellant] steunt enerzijds op de stelling dat [geïntimeerde] in 2014 mede vanwege diefstal van diesel op staande voet is ontslagen en anderzijds op de overgelegde berekening. Het is niet uit te sluiten dat [geïntimeerde] ook vóór 8 april 2017 diesel van [appellant] heeft gestolen. Anders dan over de periode van 8 april 2017 tot en met de dag waarop [geïntimeerde] is aangehouden, zijn er over de periode daarvóór geen of onvoldoende concrete feiten en omstandigheden waaruit kan worden afgeleid hoe [geïntimeerde] te werk is gegaan en hoeveel diesel hij daarbij heeft gestolen. In feite is er alleen de berekening van [appellant] . Het hof acht de berekening niet voldoende om alleen op grond daarvan aan te nemen dat deze hoeveelheid diesel is gestolen en dat [geïntimeerde] dit heeft gedaan. Het vonnis van 29 september 2014, waarop [appellant] heeft gewezen, heeft geen gezag van gewijsde, anders dan [appellant] kennelijk aanneemt. Het is immers een vonnis in kort geding. Bovendien heeft de kantonrechter in dat vonnis niet aangenomen dat [geïntimeerde] de bij hem aangetroffen diesel van [appellant] had gestolen. Het hof verwijst naar hetgeen de kantonrechter heeft overwogen in 3.6 van het vonnis (en met name de overweging: ‘Overigens heeft [appellant] ter zitting nog verklaard dat de herkomst van de dieselolie nog in onderzoek is, omdat [geïntimeerde] daarvan geen aankoopbewijzen heeft, terwijl [appellant] op haar terrein een dieselolietank heeft en het verbruik daarvan significant is gedaald sinds juli 2014’). Het hof is daarom van oordeel dat [appellant] onvoldoende heeft gesteld om aan te nemen dat [geïntimeerde] in de periode vóór 8 april 2017 diesel van [appellant] heeft gestolen volgens de opgaaf van [appellant] . [appellant] komt op dit punt dan ook niet toe aan het leveren van bewijs. Wat betreft de periode vóór 8 april 2017 zijn er ook onvoldoende feiten en omstandigheden naar voren gebracht, die een andere verdeling van de bewijslast rechtvaardigen. De vordering van [appellant] is in zoverre niet toewijsbaar.

De conclusie is dat de grieven II en III geen doel treffen, voor zover die ertegen zijn gericht dat [geïntimeerde] is veroordeeld tot het betalen van schadevergoeding voor de diefstal van in totaal 187.994 liter diesel. De grieven slagen wel voor zover [geïntimeerde] is veroordeeld tot het betalen van schadevergoeding voor een grotere hoeveelheid gestolen diesel. De in hoger beroep vermeerderde eis van [appellant] moet worden afgewezen, voor zover die betrekking heeft op schadevergoeding voor een grotere hoeveelheid gestolen diesel.

Grief IV in incidenteel hoger beroep betreft de vergoeding die [appellant] heeft gevorderd voor de kosten van MIRA. Kort gezegd was er volgens [geïntimeerde] geen noodzaak om MIRA onderzoek te laten doen.

Met grief V in incidenteel hoger beroep verzet [geïntimeerde] zich tegen de veroordeling in de beslagkosten. Volgens hem is het beslag onrechtmatig, omdat de voorzieningenrechter bij het verzoek om verlof is misleid met een fictieve vordering. Bovendien meent [geïntimeerde] dat hij de beslagkosten niet behoeft te betalen, omdat ‘de executie van het beslag op zijn woning’ in kort geding is opgeschort.

Ook deze grief faalt. Uit hetgeen het hof hiervoor heeft overwogen, volgt dat [Beton] een aanzienlijke vordering heeft op [geïntimeerde] . Er is geen reden om te oordelen dat [appellant] de voorzieningenrechter heeft misleid. Het in overleg tussen partijen opschorten van de openbare verkoop van de woning van [geïntimeerde] in afwachting van de uitkomst van dit hoger beroep, heeft niet tot gevolg dat [appellant] geen vergoeding meer toekomt van de kosten van het beslag op de woning.

Grief VI in incidenteel hoger beroep heeft betrekking op de proceskosten in eerste aanleg.

De grief faalt. [geïntimeerde] is terecht in het ongelijk gesteld en veroordeeld in de proceskosten. Gelet op de hoogte van het toe te wijzen bedrag is terecht tarief VI van het liquidatietarief toegepast.

Met grief VII komt [geïntimeerde] op tegen het toewijzen van de wettelijke rente en een vergoeding voor nakosten.

Ook deze grief faalt. [geïntimeerde] geeft geen toelichting op de grief, anders dan dat het bestreden vonnis een verstekvonnis is. Niet valt in te zien dat deze omstandigheid ertoe leidt dat [appellant] geen aanspraak heeft op wettelijke rente of een vergoeding voor proceskosten.

De vordering die ertoe strekt dat [appellant] aan [geïntimeerde] terugbetaalt hetgeen [geïntimeerde] al dan niet door middel van de beslagen aan [appellant] heeft voldaan uit hoofde van het bestreden vonnis, is wel toelaatbaar. Deze vordering is een vordering als bedoeld in art. 6:203 BW tot het ongedaan maken van de prestatie die op grond van het bestreden vonnis is verricht. Een dergelijke vordering mag in hoger beroep met het oog op het verkrijgen van een executoriale titel worden verbonden aan de vordering tot vernietiging van het bestreden vonnis. De vordering is echter niet toewijsbaar. De veroordeling van [appellant] blijft immers grotendeels in stand en het bedrag waartoe [geïntimeerde] is veroordeeld, is niet voldaan met hetgeen [appellant] tot nog toe van [geïntimeerde] heeft ontvangen.

In principaal hoger beroep heeft [appellant] twee grieven geformuleerd. Grief I in principaal hoger beroep gaat over de ingangsdatum van de wettelijke rente. [appellant] verlangt dat [geïntimeerde] de wettelijke rente betaalt, telkens vanaf de dag van elke diefstal, over de waarde van daarbij weggenomen hoeveelheid diesel. Het verweer van [geïntimeerde] komt er ook op dit punt op neer dat hij ontkent meer dan vier keer diesel te hebben gestolen.

[geïntimeerde] is over de schadevergoeding de wettelijke rente verschuldigd vanaf de dag waarop hij de schade heeft veroorzaakt. Het hof heeft hiervoor in 8.12 aangenomen dat [geïntimeerde] 108 keer diesel van [appellant] heeft gestolen. De dagen waarop hij de diesel heeft gestolen, blijken uit de registraties in het iLOQ-systeem. Bij gebreke van aanwijzing voor het tegendeel mag worden aangenomen dat hij steeds een gelijke hoeveelheid diesel heeft gestolen, dus 1.740,69 liter per keer. De schade is dan € 2.454,37 per keer. Daarover is telkens de wettelijke rente verschuldigd vanaf de dag van de diefstal. De grief slaagt.

Grief II in principaal hoger beroep betreft de aanspraak die [appellant] maakt op het vergoeden van de werkelijke advocaatkosten in het kader van een ‘volledige proceskostenveroordeling’. Als argumenten om [geïntimeerde] te veroordelen de werkelijke advocaatkosten te betalen, voert [appellant] aan dat het verweer van [geïntimeerde] evident ongegrond is, dat [geïntimeerde] zijn waarheidsplicht als bedoeld in art. 21 Rv heeft geschonden en dat [appellant] een procedure aanhangig heeft moeten maken met alle kosten van dien, terwijl [geïntimeerde] haar jarenlang en stelselmatig heeft bestolen.

Het hof begrijpt dat de advocaatkosten waarvan [appellant] vergoeding vordert, alleen betrekking hebben op deze procedure, en dus geen kosten zijn die kunnen worden aangemerkt als redelijke kosten ter vaststelling van schade en aansprakelijkheid of ter verkrijging van voldoening buiten rechte. De vordering tot het vergoeden van de werkelijke, in verband met deze procedure gemaakte kosten, is slechts toewijsbaar in geval van misbruik van procesrecht of onrechtmatig handelen. Daarvan is pas sprake als het verweer van [geïntimeerde] , gelet op de evidente ongegrondheid daarvan, in verband met de betrokken belangen van de wederpartij achterwege had behoren te blijven. Dit is alleen het geval als [geïntimeerde] zijn verweer baseerde op feiten en omstandigheden waarvan hij de onjuistheid kende dan wel behoorde te kennen of op stellingen waarvan hij op voorhand moest begrijpen dat deze geen kans van slagen hadden. Bij het aannemen van misbruik van procesrecht of onrechtmatig handelen door het aanspannen van een procedure of het voeren van verweer past terughoudendheid, gelet op het recht op toegang tot de rechter dat mede gewaarborgd wordt door artikel 6 EVRM (vergelijk HR 6 april 2012, ECLI:NL:HR:2012:BV7828, HR 29 juni 2007, ECLI:NL:HR:2007:BA3516 en HR 15 september 2017, ECLI:NL:HR:2017:2360).

Het verweer dat [geïntimeerde] in deze procedure heeft gevoerd, kan niet als evident ongegrond worden beschouwd. Dit blijkt ook wel uit het feit dat het hof niet de volledige vordering van [appellant] toewijst. Mede gelet op de gepaste terughoudendheid, is er onvoldoende grond om te oordelen dat [geïntimeerde] door het voeren van verweer misbruik van procesrecht heeft gemaakt of onrechtmatig heeft gehandeld jegens [appellant] . De grief faalt.

De proceskosten in incidenteel hoger beroep tot heden aan de zijde van [Beton] , die ten laste van [geïntimeerde] komen, stelt het hof met inachtneming van het voorgaande als volgt vast:

- griffierecht € 5.382,00

- salaris advocaat € 4.064,00 (tarief VI, 1 punt)

vernietigt het bestreden vonnis, voor zover:

- het betreft de veroordeling in 3.1;

- [geïntimeerde] in 3.2 is veroordeeld tot het betalen van € 7.801,48;

- [geïntimeerde] is veroordeeld om aan ‘eiseressen’ te betalen;

veroordeelt [geïntimeerde] om € 263.204,74 aan [Beton] te betalen, te vermeerderen met de wettelijke rente over telkens € 2.454,37 vanaf iedere dag dat [geïntimeerde] in de periode van 8 april 2017 tot en met 23 maart 2020 diesel heeft gestolen, zoals blijkt uit de registraties in het iLOQ-systeem van [appellant] , tot de dag van betaling;

bepaalt het bedrag dat is genoemd in 3.2 van het bestreden vonnis op € 6.447,50 in plaats van € 7.801,48;

wijst af de vorderingen, voor zover die zijn ingesteld door [Prefab Beton] , en leest voor ‘eiseressen’ in het dictum van het bestreden vonnis: ‘ [Beton] ’;

bekrachtigt het bestreden vonnis voor het overige;

wijst af hetgeen [appellant] in hoger beroep met wijziging van haar eis meer of anders heeft gevorderd;

verklaart [geïntimeerde] niet-ontvankelijk in zijn vorderingen die strekken tot het opheffen van de door [appellant] gelegde beslagen, op straffe van verbeurte van een dwangsom;

wijst af de vordering van [geïntimeerde] die strekt tot het terugbetalen van hetgeen hij uit hoofde van het bestreden vonnis (de gelegde beslagen daaronder begrepen) aan [appellant] heeft betaald;

veroordeelt [geïntimeerde] in de proceskosten van het hoger beroep, voor zover aan de zijde van [Beton] vastgesteld op:

- € 5.382,00 voor griffierecht;

- € 4.064,00 voor salaris advocaat in incidenteel hoger beroep,

alle bedragen te vermeerderen met de wettelijke rente als bedoeld in artikel 6:119 BW vanaf veertien dagen na de dag van deze uitspraak tot de dag van betaling;

compenseert de proceskosten voor het overige in die zin dat partijen hun eigen kosten dragen;

verklaart dit arrest zoveel mogelijk uitvoerbaar bij voorraad.