De vader voert, kort samengevat, het volgende aan.

Het is onjuist dat de moeder en de kinderen aan alle hulpverlening hebben meegewerkt en de vader niet. De vader heeft de kinderen, op aangeven van de Mutsaersstichting, in het verleden een brief gestuurd, maar die werd niet oprecht gevonden. Hij heeft er geen vertrouwen in dat hulpverlening voor hem zelf een positief effect op de kinderen zal hebben indien de kinderen niet door de moeder en/of hulpverlening worden begeleid. Desondanks heeft de vader zich aangemeld bij een psycholoog en een coaching-traject gevolgd. Verder heeft de (gezinscoach van de) gemeente de vader naar een systeemtherapeut verwezen en die gaat bekijken of contactherstel mogelijk is.

Zowel de kinderen als de vader zijn de afgelopen jaren in de steek gelaten. De verstandhouding tussen de vader en de kinderen was aanvankelijk goed, maar de kinderen zijn beïnvloed. Er is sprake van ouderverstoting waaraan volledig voorbij wordt gegaan. Door de dynamiek tussen de vijf kinderen bestaat er voor de kinderen afzonderlijk van elkaar geen mogelijkheid om een andere houding tegenover de vader aan te nemen. De kinderen hebben recht op een evenredige zorg van beide ouders. Omdat niet om schorsing van het contact is verzocht en hier geen gronden voor zijn, moet een contactregeling worden vastgesteld, maar de rechtbank heeft niets bepaald. Nu de moeder zonder voldoende aannemelijk geworden gronden weigert mee te werken aan de totstandkoming of uitvoering van de contactregeling wordt een actieve opstelling van de hulpverlening en de rechter verlangd. Ondanks dat de moeder blijkbaar hulp krijgt, is haar negatieve houding ten opzichte van de vader alleen maar toegenomen. In een vrijwillig kader gaat zij geen ruimte bieden aan contactherstel tussen de vader en de kinderen. Er hadden nog diverse maatregelen genomen kunnen worden. Het is onbegrijpelijk dat er geen begeleid gesprek tussen de vader en de kinderen in een veilige omgeving wordt georganiseerd.

Omdat het niet goed gaat met de kinderen, verzoekt de vader om een ondertoezichtstelling. Nu de raad dit verzoek niet doet, kan op dit verzoek van de vader worden beslist. Er komt dan een gezinsvoogd die kijkt wat de kinderen nodig hebben om te komen tot contactherstel. Kinderen die opgroeien met een negatief vaderbeeld hebben daar de rest van hun leven last van.

De moeder voert, kort samengevat, het volgende aan.

Volgens verschillende instanties, zoals Veilig Thuis, de raad, de Mutsaersstichting en de rechtbank, moest de vader hulp zoeken en aan zijn agressie werken, maar de vader heeft dat de afgelopen jaren niet gedaan. De vader heeft bij de rechtbank ingestemd met hulpverlening via de Mutsaersstichting en individuele hulp voor hemzelf, maar vervolgens heeft hij dat geweigerd en vond hij het niet nodig. Het is mooi dat hij nu na drie jaar gesprekken met een therapeut heeft gehad, maar dat is wel te laat.

Van ouderverstoting is geen sprake. Er zijn valide redenen waarom de kinderen geen contact met de vader willen. De kinderen hebben er veel last van dat de vader hun gevoelens en hetgeen gebeurd is miskent. De vader blijft volhouden dat er niets gebeurd is en dat het niet aan hem ligt. Het vaststellen van een contactregeling is thans niet in het belang van de kinderen, ook begeleide omgang niet. Uit de bewoordingen van de rechtbank blijkt wel dat voldaan is aan de ontzeggingsgronden.

De vader heeft eerder niet verzocht andere maatregelen te treffen. Ten aanzien van het verzoek een ondertoezichtstelling uit te spreken is de vader niet-ontvankelijk nu hij de raad niet heeft verzocht een dergelijk verzoek bij de rechtbank in te dienen (1:255 lid 2 van het Burgerlijk Wetboek). Het verzoek om forensische mediation wordt op geen enkel wijze gemotiveerd en het kan ook behoorlijk belastend zijn, terwijl de behandelaars van de kinderen rust hebben geadviseerd. De belangen van de kinderen botsen niet met die van de ouders zodat het verzoek een bijzondere curator te benoemen dient te worden afgewezen, nog los van het feit dat het niet is onderbouwd.

De raad brengt, kort samengevat, het volgende naar voren.

De raad blijft bij het advies zoals geformuleerd in het raadsrapport van 31 januari 2020. De vader moet erkenning geven aan het gebeurde en de moeder moet stimuleren dat de kinderen naar de vader gaan. Er moeten echter eerst nog zaken uit het verleden opgeruimd worden met behulp van systeemtherapie. Die zou moeten plaatsvinden via de Mutsaersstichting omdat de hulpverlening daar al liep. Het is vreemd dat bij de procedure via de gezinscoach niet met het systeem maar met een persoon begonnen wordt.

Voor de moeder en de kinderen is de Mutsaersstichting nog in beeld maar voor de vader niet. Hij benut zijn kansen niet. Iedereen die iets zegt wat niet in zijn straatje past is volgens de vader niet helpend. De kinderen geven aan dat zij het meeste last hebben van de onvoorspelbaarheid van de vader. Omdat de kinderen door de onvoorspelbaarheid niet weten waar zij aan toe zijn is dat voor hen heel onveilig en veroorzaakt het angst. Het gaat er niet om of die angst terecht is, maar dat die angst er is.

De raad ziet geen aanleiding voor een ondertoezichtstelling en vraagt zich af wat de gezinsvoogd in het kader van de verzochte ondertoezichtstelling kan doen om ervoor te zorgen dat de vader de noodzakelijk geachte therapie gaat volgen.