[appellant] heeft als getuige verklaard dat hij in de loop van de tijd steeds zwaarder werk moest gaan doen doordat hij steeds vaker voornamelijk op de bulkafdeling werd geplaatst. Daar moest hij zware accu's omstapelen, aldus [appellant] . Alleen als er op de bulkafdeling niet genoeg werk was, werd hij door zijn voorman ook wel eens ergens anders ingezet, zoals aan de balie of voor chauffeurswerkzaamheden. Heel af en toe werd hij ook wel eens ingezet op het legbordgedeelte, aldus [appellant] , namelijk alleen indien er niet genoeg werk te doen was op de bulkafdeling.

Dit wordt door geen van de andere getuigen bevestigd. [meewerkend voorman] , meewerkend voorman van 2010 tot 2012, heeft verklaard dat [appellant] zoveel mogelijk in het legbordgedeelte werd ingezet en dat hij alleen tijdens piekuren (tussen 16.00 en 18.00 uur), met name dinsdagen en donderdagen, in het bulkgedeelte moest werken. De getuigen [magazijnmedewerker] en [getuige 1 magazijnmedewerker] hebben vergelijkbare verklaringen afgelegd, in die zin dat [appellant] alleen tijdens piekuren werd ingezet in de bulkafdeling, volgens [getuige 1 magazijnmedewerker] voor ongeveer een uur. [getuige 1 magazijnmedewerker] heeft verklaard dat [appellant] veel in het legbordgedeelte werd ingedeeld, of chauffeurswerkzaamheden kreeg opgedragen, moest inpakken of verzenden, stickers moest plakken, of is ingezet aan de balie. [getuige 1 magazijnmedewerker] kan zich niet herinneren dat [appellant] in de periodes dat hij rugklachten had nog veel op de bulkafdeling heeft gewerkt, in ieder geval geen hele dagen. Als dat wel gebeurde, kon [appellant] in een bakje een orderpicklijst uitzoeken waarop geen zware accu's stonden.

Volgens [getuige 2, teamleider] is [appellant] in de periodes dat hij beperkingen had niet meer werkzaam geweest op de bulkafdeling, althans niet tot hij weer 100% hersteld was. [getuige 2, teamleider] heeft verklaard dat [appellant] in die periodes werd ingedeeld in het legbordgedeelte, ook stickerwerk moest doen, aan de balie werd ingezet of chauffeurswerkzaamheden kreeg opgedragen.

[appellant] heeft verder verklaard dat, als hij werd ingedeeld in het bulkgedeelte, hij dan soms wel 80 of zelfs 120 accu's van 20 tot 25 kilo per stuk met de hand moest omstapelen en dat daarvoor geen hulpmiddelen aanwezig waren. Ook kon hij niet voortdurend de hulp van collega's vragen.

[meewerkend voorman] heeft weliswaar (in de lijn van [appellant] 's verklaring) verklaard dat het niet de bedoeling was dat twee man aan één opdracht werkten, maar volgens hem was het wel mogelijk dat er hulp van een collega werd gevraagd, als die tijd had, en dat kwam bij de zware krikken en grote dakkoffers vaker voor.

Getuige [magazijnmedewerker] heeft verklaard dat er in het deel waar de accu's werden gevuld een mechanische stapelaar beschikbaar was waarmee accu's op reikhoogte konden worden gebracht, zij het dat die niet altijd voorhanden was en dat er dan gezocht moest worden. Grote uitlaten en zware accu's werden wel met twee man gedaan, als die tweede man beschikbaar was en tijd had, aldus [magazijnmedewerker] .

[getuige 1 magazijnmedewerker] heeft verklaard dat [appellant] altijd de hulp van collega's kon vragen als dat nodig was voor de zware accu's. De zwaarste accu's kunnen zelfs niet door één man getild worden, die moeten wel samen met een collega worden getild. [de vennootschap] raadde af om zware accu's alleen te tillen, de meesten deden dat met z'n tweeën. Volgens [getuige 1 magazijnmedewerker] hadden de medewerkers op de bulkafdeling de beschikking over een Mulli (elektrische pompwagen), kleine vorkheftrucks voor het hogere werk en waren er ook nog handbediende hulpmiddelen.

Op grond van de getuigenverklaringen, in onderlinge samenhang bezien, concludeert het hof dat [appellant] in de periodes dat hij beperkingen had wegens rugklachten nog wel is ingezet in het bulkgedeelte van het magazijn, waar de zwaardere werkzaamheden worden verricht, maar alleen tijdens piekuren en dus in beperkte mate. Als [appellant] daar werd ingezet, kon hij hulp vragen aan collega's voor de zwaardere materialen, zoals dat vaker gebeurde, en kon hij daarbij ook mechanische hulpmiddelen gebruiken. De stelling van [appellant] dat [getuige 2, teamleider] het vooropgezette plan had om hem eruit te werken door hem opzettelijk (te) zwaar werk te laten verrichten, is niet komen vast te staan. Gebleken is dat [appellant] in periodes van beperkingen, en ook nadien, voornamelijk is ingezet in het legbordgedeelte en lichtere werkzaamheden kreeg opgedragen.

Dat van [de vennootschap] kon worden gevergd om [appellant] alleen nog administratieve werkzaamheden te laten verrichten, zoals door [appellant] tijdens het getuigenverhoor te berde is gebracht, is niet gebleken. Door [appellant] , die is aangenomen als magazijnmedewerker, is niet toegelicht dat het voor [de vennootschap] organisatorisch mogelijk was om [appellant] andere werkzaamheden te laten verrichten dan de werkzaamheden die (direct) samenhangen met zijn functie. Overigens heeft [appellant] zich niet eerder in deze procedure op het standpunt gesteld dat [de vennootschap] hem alleen administratieve werkzaamheden had moeten laten verrichten.

Conclusie van het voorgaande is dat [appellant] niet heeft bewezen dat [de vennootschap] zich niet als een goed werkgever heeft gedragen door hem, gelet op zijn beperkingen, stelselmatig te zwaar te belasten. [appellant] is niet geslaagd in het hem opgedragen bewijs. Grief 1 kan daarom niet tot vernietiging van het bestreden vonnis leiden.

Uit het voorgaande volgt dat de stelling van [appellant] dat [de vennootschap] zich niet als een goed werkgever heeft gedragen, moet worden verworpen. Dat [de vennootschap] er een verwijt van kan worden gemaakt dat [appellant] arbeidsongeschikt is geraakt en onvoldoende heeft gedaan in het kader van diens re-integratie, is niet komen vast te staan. Hetzelfde geldt voor het ontstaan van de psychische klachten van [appellant] en de rol die [de vennootschap] daarbij volgens [appellant] heeft gespeeld.

Juist is dat, zoals de kantonrechter heeft overwogen, het enkele feit dat geen afvloeiingsregeling is getroffen het ontslag niet kennelijk onredelijk maakt.

De feiten en omstandigheden die [appellant] in het kader van grief 3 naar voren heeft gemaakt (namelijk zijn lastige positie op de arbeidsmarkt, zijn Afghaanse afkomst, zijn niet-perfecte beheersing van de Nederlandse taal, zijn medische beperkingen die van dien aard zijn dat fysiek zwaar werk in de toekomst uitgesloten zal zijn en zijn lange dienstverband) kunnen niet tot een andere afweging leiden dan de kantonrechter heeft gemaakt. Daarbij weegt het hof mee dat [appellant] in de periode vanaf 27 mei 2011 tot einde dienstverband op 1 december 2013 (ongeveer tweeënhalf jaar) nauwelijks nog heeft gewerkt, de relatief jonge leeftijd van [appellant] ten tijde van het ontslag (34) en het feit dat [de vennootschap] - tevergeefs - een mediationtraject heeft aangeboden om tot een oplossing te komen. Het hof deelt dan ook het oordeel van de kantonrechter dat het ontslag niet kennelijk onredelijk is. Grief 3 faalt eveneens.