1.1.

De inspecteur heeft aan belanghebbende de volgende belastingaanslagen opgelegd:

• een navorderingsaanslag inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen (hierna: IB/ PVV) 2012. Tevens is bij beschikking belastingrente in rekening gebracht;

• een aanslag IB/PVV 2013. Tevens is bij beschikking belastingrente in rekening gebracht.

1.2.

Belanghebbende heeft tegen beide belastingaanslagen bezwaar gemaakt.

1.3.

De inspecteur heeft uitspraak op bezwaar gedaan. Hij heeft de navorderingsaanslag IB/PVV 2012 en de bijbehorende beschikking belastingrente gehandhaafd en de aanslag IB/PVV 2013 verminderd naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 36.669, de overige elementen van de aanslag gehandhaafd en over de teruggave bij beschikking belastingrente vergoed van € 106.

1.4.

1.5.

Belanghebbende heeft tegen deze uitspraak hoger beroep ingesteld bij het hof. De inspecteur heeft een verweerschrift ingediend.

1.6.

De zitting heeft plaatsgevonden op 26 februari 2021 in ’s-Hertogenbosch. Daar zijn verschenen belanghebbende en, namens de inspecteur, [inspecteur] .

1.7.

2.1.

Belanghebbende is directeur en enig aandeelhouder van [de vennootschap] (hierna: de vennootschap). In de vennootschap is het pensioen in eigen beheer ondergebracht.

2.2.

In het kader van de levensloopregeling heeft belanghebbende een levenslooptegoed opgebouwd op een daartoe bestemde geblokkeerde levenslooprekening bij de ABN AMRO Bank (hierna: het LevensloopPlan). Het saldo van het LevensloopPlan bedraagt op 31 december 2011 € 39.757,51.

2.3.

2.4.

De aanslag IB/PVV 2012 is met dagtekening 25 november 2016 opgelegd en is berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 57.514 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 508.

2.5.

Belanghebbende heeft in de aangifte IB/PVV 2013 onder de rubriek ‘Pensioen, lijfrente en andere uitkering’ onder meer de levensloopuitkering verantwoord.

2.6.

De aanslag IB/PVV 2013 is met dagtekening 14 december 2016 opgelegd. Daartegen heeft belanghebbende tijdig bezwaar gemaakt. Eén van de bezwaargronden van belanghebbende is dat de levensloopverlofkorting ten onrechte niet is verleend.

2.7.

De inspecteur heeft naar aanleiding van dat bezwaar bij belanghebbende stukken opgevraagd over de levensloopuitkering. Belanghebbende heeft diverse stukken aan de inspecteur verstrekt en heeft toegelicht dat de vennootschap in 2013 aan hem de levensloopuitkering heeft gedaan.

2.8.

De inspecteur heeft in zijn brief van 31 oktober 2017, op grond van de door belanghebbende aangereikte stukken, het standpunt ingenomen dat de aanspraak op de levensloopregeling van (afgerond) € 39.766 (zie 2.3) in het jaar 2012 in de belastingheffing moet worden betrokken. Volgens de inspecteur is de vennootschap geen kredietinstelling met als gevolg dat door het overmaken van het levenslooptegoed van de ABN AMRO Bank naar de vennootschap in 2012, het LevensloopPlan niet langer voldoet aan de voor de levensloopregeling gestelde eisen.

2.9.

De inspecteur heeft bij uitspraak op bezwaar van 14 december 2017 de aanslag IB/PVV 2013 dan ook verminderd door het belastbare inkomen uit werk en woning met € 39.766 te verlagen tot € 36.669.

2.10.

De inspecteur heeft vervolgens met dagtekening 23 december 2017 de navorderingsaanslag IB/PVV 2012 aan belanghebbende opgelegd. Daarbij is het belastbare inkomen uit werk en woning met € 39.766 verhoogd tot € 97.280.

3.1.

Het geschil betreft het antwoord op de volgende vragen:

• heeft de inspecteur terecht het bedrag van € 39.766 in 2012 in de belastingheffing betrokken?

• zijn de beschikkingen belastingrente die zijn gegeven bij de belastingaanslagen IB/PVV 2012 en 2013 tot de juiste bedragen vastgesteld?

3.2.

Belanghebbende concludeert kort gezegd tot gegrondverklaring van het hoger beroep, vernietiging van de navorderingsaanslag IB/PVV 2012 en de bijbehorende beschikking belastingrente en tot handhaving van het belastbare inkomen uit werk en woning zoals dat is vastgesteld bij de aanslag IB/PVV 2013. De inspecteur concludeert tot ongegrondverklaring van het hoger beroep.

4.1.

De rechtbank heeft ten aanzien van de belastingaanslagen overwogen:

4.7.

Belanghebbende heeft betoogd dat de uitkering vanwege de levensloopregeling in 2013 dient te worden belast. Gezien het oordeel in 4.6 wordt die stelling van belanghebbende verworpen. Het is de rechtbank verder niet gebleken dat de aanslag over 2013 te hoog is vastgesteld. (…)”

4.2.

In hoger beroep heeft belanghebbende geen nieuwe gronden aangevoerd. Het hof acht deze overwegingen van de rechtbank juist en op goede gronden gegeven.

4.3.

De rechtbank heeft ten aanzien van de belastingrente overwogen (met weglating van voetnoten):

4.10.

De rechtbank stelt voorop dat de beschikking te vergoeden belastingrente en de beschikking in rekening gebrachte belastingrente twee verschillende beschikkingen zijn. Dat deze beschikkingen enige samenhang hebben door de onderliggende aanslagen en de aan die aanslagen ten grondslag liggende problematiek, brengt echter niet met zich mee dat de samenhang tussen deze beschikkingen zodanig is dat die elkaar dienen te compenseren.

4.11.

De rechtbank overweegt vervolgens als volgt. Belanghebbende heeft verklaard dat er geen vooroverleg met de Belastingdienst heeft plaatsgevonden met betrekking tot de overboeking van het tegoed van het LevensloopPlan. Uit de stukken van het geding blijkt dat de inspecteur eerst naar aanleiding van het bezwaar tegen de aanslag 2013 aanleiding zag vragen aan belanghebbende over de levensloopregeling te stellen. Dat bezwaarschrift is van 13 december 2016. Aanvullend daarop heeft belanghebbende op 27 januari 2017 een e-mail aan de inspecteur verzonden. Belanghebbende heeft in de periode 10 april 2017 tot en met 29 juli 2017 desgevraagd gegevens ter zake van de vennootschap en de levensloopregeling aan de inspecteur verstrekt. De inspecteur heeft bij brief van 31 oktober 2017 zijn standpunten met betrekking tot de levensloopregeling aan belanghebbende kenbaar gemaakt en belanghebbende tot 14 november 2017 in de gelegenheid gesteld om op de betreffende standpunten te reageren. Belanghebbende heeft daarop gereageerd. Vervolgens is op 14 december 2017 de aanslag 2013 verminderd en is op 23 december 2017 de navorderingsaanslag 2012 opgelegd.

4.12.

De rechtbank constateert dat in de periode december 2016 tot en met december 2017 twee perioden zijn geweest dat de behandeling van het bezwaar kennelijk enige tijd stil heeft gelegen. Dit zijn de periode eind januari 2017 tot begin april 2017 (ca 2 maanden) en de periode 1 augustus tot eind oktober 2017 (ca 3 maanden). De rechtbank constateert dat de inspecteur tweemaal ca 2 maanden nodig heeft om te reageren (bij de laatste periode houdt de rechtbank rekening met de mogelijke zomervakantie) op door belanghebbende verstrekte informatie. De rechtbank acht die periode lang maar ziet hierin, mede gezien de aard van de te beoordelen materie, geen schending van de algemene beginselen van behoorlijk bestuur die een afwijking van de wettelijk regeling inzake de berekening van de belastingrente rechtvaardigt. Voor dat geval brengen de algemene beginselen van behoorlijk bestuur niet mee dat de belastingrente bij de navorderingsaanslag 2012 gematigd dient te worden of dat bij de berekening van de te vergoeden belastingrente ter zake van de teruggaaf over 2013 van een van de wet afwijkende berekening moet worden uitgegaan. (…)”

4.4.

Het hof acht deze overwegingen van de rechtbank juist en op goede gronden gegeven. Het hof voegt daaraan nog de volgende overwegingen toe.

4.5.

In hoger beroep heeft belanghebbende aangevoerd dat er naar zijn mening een bijzonder sterke samenhang bestaat tussen de navorderingsaanslag over het belastingjaar 2012 en de aanslag over belastingjaar 2013 en dat als gevolg daarvan de in rekening gebrachte belastingrente over 2012 zou moeten worden verminderd tot nihil. Hierbij heeft belanghebbende een analogie gemaakt met de samenhang die bestaat tussen een voorlopige aanslag die een bepaald jaar wordt opgelegd en die wordt gevolgd door een aanslag welke betrekking hebben op hetzelfde belastingjaar.

4.6.

Het hof kan belanghebbende volgen in zijn gedachtegang dat er in dit geval een bijzonder sterke samenhang is tussen de aanslag IB/PVV 2013 en de navorderingsaanslag IB/PVV 2012. Immers, de navorderingsaanslag IB/PVV 2012 is opgelegd naar aanleiding van een vermindering van de aanslag IB/PVV 2013. Dat betekent echter niet dat de belastingrente op grond van de wettelijke bepalingen ten onrechte in rekening is gebracht. Partijen zijn het er overigens ook over eens dat op basis van die wettelijke bepalingen terecht belastingrente in rekening is gebracht.

4.7.

Het hof stelt voorop dat de belastingrenteregeling is geënt op de verzuimrenteregeling van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb), zij het toegesneden op de systematiek van de belastingheffing. Dat betekent dat een bestuursorgaan rente in rekening brengt indien de burger niet op tijd aan zijn betalingsverplichting (bijvoorbeeld als gevolg van het doen van een onjuiste aangifte) tegenover het bestuursorgaan voldoet.¹ Onder omstandigheden kunnen beginselen van behoorlijk bestuur, waaronder het in artikel 3:4 Awb neergelegde evenredigheidsbeginsel en het zorgvuldigheidsbeginsel, meebrengen dat geen belastingrente in rekening mag worden gebracht, dan wel dat de berekening van deze rente moet worden beperkt.² Niet kan worden gezegd dat de inspecteur onzorgvuldig handelt als hij overeenkomstig de wettelijke bepalingen belastingrente in rekening brengt in geval van een correctie van een onjuistheid in de aangifte.³ Dat laatste doet zich in dit geval voor. Als gevolg van de in de bezwaarfase geconstateerde onjuistheid in de aangifte IB/PVV 2013 heeft de inspecteur de navorderingsaanslag IB/PVV 2012 opgelegd en bijbehorende belastingrentebeschikking gegeven. De door belanghebbende gemaakte analogie gaat niet op aangezien in dit geval sprake is van twee verschillende belastingjaren en twee verschillende belastingrentebeschikkingen.

4.8.

Voor zover belanghebbende zich op het standpunt heeft gesteld dat de belastingrenteregeling onredelijk is, is het niet aan de rechter om een oordeel te geven over de innerlijke waarde of de billijkheid van de wet.⁴ Dat is voorbehouden aan de wetgever.

4.9.

De slotsom is dat het hoger beroep ongegrond is.

4.10.

Het hof ziet geen aanleiding om het griffierecht te laten vergoeden.

4.11.

Het hof oordeelt dat er geen redenen zijn voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 Awb.