1.1.

Aan belanghebbende is bij beschikking belastingrente in rekening gebracht. Het daartegen door belanghebbende gemaakte bezwaar is bij uitspraak van de inspecteur afgewezen.

1.2.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van de inspecteur beroep ingesteld bij de rechtbank. De rechtbank heeft het beroep gegrond verklaard, de als uitspraak op bezwaar aangeduide beschikking vernietigd, de beschikking belastingrente verminderd, de inspecteur veroordeeld in de proceskosten van belanghebbende en gelast dat de inspecteur het door belanghebbende betaalde griffierecht aan haar vergoedt.

1.3.

De inspecteur heeft hoger beroep ingesteld bij het hof tegen de uitspraak van de rechtbank. Belanghebbende heeft een verweerschrift ingediend.

1.4.

Het hof heeft bepaald dat de zitting achterwege kan blijven. Geen van de partijen heeft – na navraag door het hof – verklaard gebruik te willen maken van het recht om op een zitting te worden gehoord. Het hof heeft partijen schriftelijk meegedeeld dat het onderzoek is gesloten.

2.1.

Met dagtekening 30 januari 2016 is aan belanghebbende een voorlopige aanslag in de vennootschapsbelasting opgelegd over het boekjaar, tevens kalenderjaar, 2016 naar een belastbaar bedrag van € 1.029.188 en een te betalen bedrag van € 247.296 (hierna: de eerste voorlopige aanslag). Belanghebbende heeft dit bedrag volledig voldaan.

2.2.

Met dagtekening 9 oktober 2017 heeft belanghebbende aangifte in de vennootschapsbelasting voor het jaar 2016 gedaan naar een belastbaar bedrag van nihil.

2.3.

Met dagtekening 4 november 2017 is aan belanghebbende een tweede voorlopige aanslag in de vennootschapsbelasting opgelegd naar een te betalen bedrag van nihil. Het op de eerste voorlopige aanslag betaalde bedrag is aan belanghebbende terugbetaald.

2.4.

Met dagtekening 6 november 2017 heeft belanghebbende een verbeterde aangifte in de vennootschapsbelasting voor het jaar 2016 ingediend naar een belastbaar bedrag van € 854.513.

2.5.

Met dagtekening 2 december 2017 is aan belanghebbende een derde voorlopige aanslag opgelegd naar een te betalen bedrag van € 203.627. Bij beschikking is belastingrente in rekening gebracht naar een bedrag van € 8.733.

2.6.

De rechtbank heeft de beschikking belastingrente in beroep verminderd tot een bedrag van € 3.122 wegens (kortweg) beleid waaraan belanghebbende het vertrouwen mocht ontlenen dat haar geen belastingrente in rekening zou worden gebracht over de periode waarin de Belastingdienst de beschikking had over de gelden die belanghebbende over het jaar 2016 als vennootschapsbelasting verschuldigd is.

3.1.

In geschil is het antwoord op de vraag of de rechtbank terecht de beschikking belastingrente heeft verminderd wegens beleid waaraan belanghebbende vertrouwen mocht ontlenen in de onder 2.6 bedoelde zin.

3.2.

De inspecteur concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep. Belanghebbende concludeert tot bevestiging van de uitspraak van de rechtbank.

4.1.

De rechtbank heeft terecht vooropgesteld dat tegen een belastingrentebeschikking die is opgenomen in een biljet van een voorlopige aanslag in de vennootschapsbelasting geen bezwaar openstaat. De belastingplichtige kan verzoeken om herziening van zo’n belastingrentebeschikking, op welk verzoek de inspecteur bij voor bezwaar vatbare beschikking beslist.¹

4.2.

De rechtbank heeft in de omstandigheid dat partijen deze regeling hebben miskend geen aanleiding gezien om het beroepschrift als bezwaarschrift door te sturen naar de inspecteur. Zij heeft, mede vanuit een oogpunt van proceseconomie, de uitspraak op bezwaar aangemerkt als beschikking tot afwijzing van het (kennelijke) verzoek om herziening van de onderhavige beschikking belastingrente en het beroepschrift als een rechtstreeks beroep in de zin van artikel 7:1a van de Algemene wet bestuursrecht aangemerkt. Deze behandelwijze stemt overeen met hetgeen partijen eenparig wens(t)en en is mede ingegeven door het feit dat de rechtbank niet aannemelijk heeft geacht dat partijen bij een juiste formele gang van zaken andere standpunten over en weer zouden hebben ingenomen. Het hof ziet geen goede grond om in hoger beroep deze proceseconomische gang van zaken te doorkruisen. Dat betekent dat het hof, net als de rechtbank, tot een inhoudelijke beoordeling van het geschil zal overgaan.

4.3.

De rechtbank heeft onder meer als volgt overwogen:

2.12.

De inspecteur heeft ter zitting gesteld dat, mocht er al beleid zijn geweest, dat beleid bij de beantwoording van de Kamervragen door de Staatssecretaris op 7 juni 2017 is ingetrokken. De antwoorden van de zojuist bedoelde Kamervragen zijn neergelegd in de brief van 7 juni 2017, nr. 2017-0000102089. De hier relevante vraag en het daarop gegeven antwoord luiden:

2.13.

De Staatssecretaris heeft in de door de inspecteur aangehaalde brief van 7 juni 2017 het bestaan van beleid ontkent. Nu de rechtbank in 2.12 heeft overwogen dat er wel beleid aanwezig was, kan de ontkenning van de Staatssecretaris niet tot het oordeel leiden dat het beleid is ingetrokken. Het standpunt van de inspecteur dat het beleid is ingetrokken op 7 juni 2017 slaagt niet. Ook de verwijzing van de inspecteur naar het onderschrift van de Staatssecretaris bij de uitspraak van Gerechtshof Den Haag van 14 november 2018 (ECLI:NL:RBDHA:2018:4219) leidt de rechtbank niet tot een ander oordeel, reeds omdat die uitlatingen van latere datum zijn dan de periode waarover in casu belastingrente in rekening is gebracht.

2.14.

De rechtbank overweegt dat er in de voor het onderhavige geval relevante periode sprake was van begunstigend beleid en dat belanghebbende zich kan beroepen op het rechtens te beschermen vertrouwen dat jegens haar is gewekt.

2.15.

Op grond van het voorgaande dient de belastingrente te worden verminderd met de rente over de periode waarin de Belastingdienst de beschikking had over het betaalde bedrag. Partijen hebben ter zitting overeenstemming bereikt over de periode waarover wel belastingrente gerekend kan worden en deze vastgesteld op 69 dagen. Deze periode start op de dagtekening van de tweede voorlopige aanslag (nihilaanslag) en eindigt 6 weken nadat de derde voorlopige aanslag (aanslag met belastingrente) is opgelegd. De belastingrente wordt in overeenstemming met de toepasselijke wettelijke bepalingen berekend op € 3.122 (69/360 x 8% x 203.627).”

4.4.

De rechtbank heeft terecht geoordeeld dat de in 2.11 van haar uitspraak aangeduide ‘lijn’ als begunstigend beleid zoals bedoeld in artikel 1:3, lid 4, van de Algemene wet bestuursrecht moet worden aangemerkt.² Die beleidsregel is behoorlijk bekendgemaakt bij de brief van 1 maart 2017 van de staatssecretaris van Financiën.³ Aan deze beleidsregel kon belanghebbende het vertrouwen ontlenen dat haar geen belastingrente in rekening zou worden gebracht over de periode waarin door haar aan de Belastingdienst betaalde gelden ingevolge de onder 2.1 genoemde belastingaanslag op de rekening van de Belastingdienst hebben gestaan.

4.5.

De zojuist genoemde beleidsregel is niet ingetrokken met de onder 2.12 van de rechtbankuitspraak genoemde beantwoording van Kamervragen van 7 juni 2017. In die beantwoording wordt, voor zover het om beleid gaat, slechts gerefereerd aan de vergoeding van belastingrente. In de bedoelde beantwoording kan niet een voldoende duidelijke beëindiging van de onder 4.4 bedoelde beleidsregel worden gelezen.⁴

4.6.

Het voorgaande betekent dat er geen beëindiging van de bedoelde beleidsregel is voorafgaand aan de dag waarop de derde voorlopige aanslag is opgelegd, zijnde 2 december 2017, waarbij de onderhavige belastingrentebeschikking is gegeven. Dat betekent dat die beschikking moet worden verminderd wegens het geslaagde beroep van belanghebbende op het vertrouwensbeginsel. Partijen hebben in eerste aanleg eenparig te kennen gegeven dat voor dat geval kan worden uitgegaan van berekening van belastingrente over een periode van 69 dagen. In hoger beroep hebben zij daarover geen ander standpunt ingenomen. Het hof zal de vermindering zoals die door de rechtbank, dienovereenkomstig, is bepaald in stand laten.

4.7.

Gezien het voorgaande is het hoger beroep ongegrond. Het hof zal de uitspraak van de rechtbank bevestigen.

4.8.

Omdat de uitspraak van de rechtbank in stand blijft, wordt van de inspecteur ter zake van diens hoger beroep een griffierecht geheven van € 519.

4.9.

Het hof veroordeelt de inspecteur tot vergoeding van de kosten die belanghebbende redelijkerwijs heeft moeten maken in verband met de behandeling van het hoger beroep bij het hof, omdat het door de inspecteur ingestelde hoger beroep ongegrond is. Het hof stelt deze tegemoetkoming op 1 (punten)⁵ x 1 (factor gewicht van de zaak) x € 534 (waarde per punt) = € 534.