Het proces-verbaal van de terechtzitting in hoger beroep van 24 september 2019 houdt, voor zover hier van belang, het volgende in:

“De voorzitter deelt mondeling mede de korte inhoud van de stukken van de zaak en voorzitter bespreekt de inhoud van een verdachte betreffend uittreksel uit de justitiële documentatie van 26 augustus 2019.De raadsvrouw deelt desgevraagd mee dat zij niet weet of een eerder in een andere strafzaak opgelegde taakstraf is uitgevoerd.De voorzitter bespreekt de inhoud van een op 23 september 2019 bij het hof ingekomen voortgangsverslag van de reclassering dat betrekking heeft op een schorsingstoezicht in de zaak met parketnummer 08-036320-19. Daaruit blijkt dat er ten aanzien van de enkelband overtredingen zijn vastgesteld.De raadsvrouw deelt hierop mee:

Voor zover ik heb begrepen was er een ziek familielid in Marokko en heeft mijn cliënt wel direct contact opgenomen met de reclassering. Het contact met De Waag moet nog worden opgestart. Cliënt wil daar wel aan meewerken en hij staat er ook voor open. Hij heeft met die voorwaarden ingestemd, wil meewerken en wil een punt achter zijn ‘carrière’ zetten. Hij heeft sinds enige tijd een betaalde baan in een verpleegtehuis. Dat gaat goed. Hij heeft zich ook aangemeld voor een opleiding.

Ik heb mijn cliënt verteld dat zijn aanwezigheid bij de behandeling ter zitting belangrijk en gewenst is, maar hij gaf aan dat hij geen vrij kon krijgen. Hoewel ik hem hier liever ook had gezien, heeft hij ervoor gekozen om er niet bij te zijn.De advocaat-generaal voert het woord, leest de vordering voor, strekkende tot veroordeling van verdachte tot gevangenisstraf voor de duur van honderdeenentwintig dagen, waarvan vijfenzeventig dagen voorwaardelijk, met een proeftijd van twee jaren, met aftrek van voorarrest en met oplegging van de bijzondere voorwaarden zoals die door de reclassering zijn geadviseerd. De vordering strekt daarnaast tot oplegging van een taakstraf voor de duur van honderd uren, subsidiair vijftig dagen hechtenis. De advocaat-generaal heeft de vordering aan het hof overgelegd.

Hij deelt hierbij mee:

Ik heb contact gehad met de reclassering en verdachtes begeleider heeft gemeld dat het reclasseringscontact verloopt met vallen en opstaan. Hij blijft iedere keer scherp langs de lijn lopen. Hij vergat de enkelband op te laden en moest opgebeld worden. Hij mocht naar Marokko, iets dat een uitzondering is bij dergelijke voorwaarden, en kwam vervolgens te laat terug. Hij is nog wel stuurbaar, maar het gaat telkens op het nippertje goed. De enkelband blijft nog even en de intake bij De Waag loopt. Rapporteurs adviseren om verdachte een kans te geven, maar onder dezelfde voorwaarden die eerder door de rechtbank Overijssel (locatie Almelo) zijn opgelegd.

De raadsvrouw voert het woord tot verdediging.

De rechtbank lijkt klaar te zijn met mijn cliënt en heeft dat vertaald in de opgelegde gevangenisstraf. Mijn cliënt heeft echter wel degelijk spijt van die inbraak en dat heeft hij toegegeven. Van berekenend te werk gaan blijkt mijns inziens niet. Evenmin van een rol bij andere inbraken. De rechtbank heeft dit wel ten onrechte laten meewegen. We weten verder allemaal dat namen noemen van medeverdachten tot gevolgen kan leiden.

[betrokkene 1] is niet de gemakkelijkste reclasseringswerker; zij handhaaft de regels heel streng. Daarom ben ik blij met haar advies en de omstandigheid dat zij de positieve kant ervan wil inzien.

Mijn cliënt heeft zich niet onttrokken aan het toezicht en heeft zich aan de voorwaarden gehouden. Hij heeft een dagbesteding heeft en het gaat goed. Hij wil daar graag mee verder. Hij wil ook graag aan de behandelverplichting bij De Waag voldoen. Ik verzoek het hof aan te sluiten bij de vordering van de advocaat-generaal.”

Het hof heeft de strafoplegging als volgt gemotiveerd:

“De hierna te melden strafoplegging is in overeenstemming met de aard en de ernst van het bewezenverklaarde en de omstandigheden waaronder dit is begaan, mede gelet op de persoon van verdachte, zoals van een en ander bij het onderzoek ter terechtzitting is gebleken.

Verdachte heeft zich samen met zijn mededader op 7 juli 2017 in de nachtelijke uren schuldig gemaakt aan een woninginbraak. Door zo te handelen heeft verdachte inbreuk gemaakt op het eigendomsrecht van een ander en heeft hij bij het slachtoffer schade en overlast veroorzaakt. Daarnaast dragen dergelijke feiten bij aan gevoelens van onveiligheid voor zowel het slachtoffer in diens eigen woning als in de samenleving.

Nadat verdachte en zijn mededader, door kordaat optreden van een alerte buurtbewoner, door de politie waren overlopen, zijn zij naar de nok van het dak van de woning gevlucht. Verdachte heeft daar met zijn mobiele telefoon eerst een of meer gesprekken gevoerd en daarna heeft hij zijn telefoon gesloopt en heeft hij geprobeerd de restanten ervan weg te maken. Nadat de politie deze restanten had veiliggesteld, kon uit onderzoek blijken dat zich op de telefoon foto’s hadden bevonden met onder meer opsommingen van adressen, waaronder het adres van de woning uit de onderhavige strafzaak, als ook adressen van woningen waarin in de voorafgaande periode was ingebroken of was gepoogd in te breken. Verdachte heeft zich in eerste instantie bij de politie op zijn zwijgrecht beroepen en nadat hem de inhoud van het dossier bekend was, heeft hij slechts erkend dat hij in de woning is geweest. Over alle andere aspecten van de inbraak blijft hij zwijgen en hij ontkent iets met de gepleegde diefstal te maken te hebben. De diefstal is volgens verdachte gepleegd door de mededader, van wie verdachte de identiteit niet bekendmaakt.

De aanwezigheid van de hiervoor genoemde informatie op de telefoon van verdachte roept het beeld op dat de bewezenverklaarde woninginbraak niet min of meer toevallig is gepleegd, maar het resultaat was van voorbereidend onderzoek en niet op zichzelf stond. De proceshouding van verdachte, te weten aan de ene kant het op berekenende wijze verklaren voor zover daartoe op grond van de inhoud van het dossier aanleiding bestaat en aan de andere kant de keuze om in hoger beroep niet op de zitting te verschijnen, wekt eveneens de indruk dat verdachte niet het achterste van zijn tong wil laten zien. Verdachte wenst in ieder geval niet onbevangen open en eerlijk te verklaren. Daar komt bij dat uit een verdachte betreffend uittreksel uit de Justitiële Documentatie van 26 augustus 2019 blijkt dat hij niet alleen eerder wegens - onder meer - soortgelijke delicten is veroordeeld, maar ook is hij inmiddels opnieuw bij justitie in beeld wegens (mogelijke) betrokkenheid bij soortgelijke delicten. Deze nieuwe verdenkingen werken op zichzelf niet in strafverzwarende zin mee, maar wel de omstandigheid dat verdachte het bij herhaling voor elkaar krijgt op deze manier bij justitie in beeld te geraken.Ten slotte blijkt uit het dossier dat verdachte zich bij herhaling niet heeft gehouden aan de voorwaarden die aan hem zijn gesteld in het kader van de schorsing van de voorlopige hechtenis. Hij heeft tot tweemaal toe de batterij van zijn enkelband niet opgeladen en hij is (zonder melding) te laat teruggekeerd van zijn verblijf in Marokko. Het moge zo zijn dat de reclassering hierin geen aanleiding heeft gevonden om een opheffing van de schorsing te adviseren, maar het hof stelt vast dat verdachtes houding ook hier te wensen over laat, terwijl dat geen pas geeft bij zijn situatie waarin hij nu juist alles op alles zou moeten zetten om zich aan de gestelde voorwaarden te houden.

Gelet op al het voorgaande, bezien in onderling verband en samenhang, acht het hof oplegging van de door de eerste rechter opgelegde onvoorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van vier maanden passend en geboden. Met de oplegging van de door de advocaat-generaal gevorderde straf zou naar het oordeel van het hof in onvoldoende mate recht worden gedaan aan voornoemde aard en ernst van het bewezenverklaarde, terwijl de persoon van verdachte naar het oordeel van het hof evenmin aanleiding geeft de straf te matigen.”